หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 768

หลินมั่วขมวดคิ้ว “ใครเป็นหัวหน้าครอบครัว ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องถาม ! ”

“หากคุณไม่อยากดื่มเหล้าก็กลับไปนั่ง”

ชายคนนั้นเขม็งตา “คุณหมายความว่าอย่างไร”

“ผมเชิญประธานสวี่ดื่ม คุณก็ไล่ให้ผมกลับไปนั่ง? ”

“ทำไม คุณคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของบ้านหรือ ! ”

“แม้ว่าเป็นเจ้าของบ้าน ก็ต้องให้เกียรติแขก หรือไม่จริง ประธานสวี่ ! ”

เพื่อนของอู๋เฟยเฟยพากันพยักหน้า ชายคนนั้นสีหน้าได้ใจ และมองหลินมั่วด้วยความดูหมิ่น

ในสายตาเขา คืนนี้เหยียบหลินมั่วให้จมดินเท่ากับชนะ

ขอแค่จัดการหลินมั่วได้ เช่นนั้นอนาคตเขาค่อยหาโอกาสเข้าใกล้สวี่ปั้นซย่า

สวี่ปั้นซย่าโมโหตบโต๊ะ “พอได้แล้ว ! ”

“อู๋เฟยเฟยดูแลเพื่อนของเธอหน่อย ! ”

“หากเธอดูแลไม่ได้ คราวหลังก็ไม่ต้องมาแล้ว ! ”

อู๋เฟยเฟยโมโหขึ้นมาทันที “พี่ พูดอะไรนะ”

“เรามาเยี่ยมป้ารอง พี่...พี่หมายความว่าอย่างไร”

ฟังฮุ่ยรีบตำหนิ “ปั้นซย่า พูดอะไรแบบนั้น”

“เฟยเฟยเป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของเธอนะ เธอลืมแล้วหรือว่าน้าสาม...”

สวี่ปั้นซย่าพูดตัดบท “ฉันไม่ได้ลืม ! ”

“ฉันไม่ได้ลืมอะไรทั้งนั้น ! ”

“แต่ว่า ฉันบอกอะไรให้นะ”

“บ้านหลังนี้ บนโฉนดที่ดิน เป็นชื่อของหลินมั่ว ! ”

“บ้านหลังนี้ หลินมั่วเป็นใหญ่ ! ”

สวี่เจี้ยนกงก็โมโห “ปั้นซย่า แกหมายความว่าอย่างไร”

“แกรังเกียจที่พวกเราอยู่ที่นี่? ”

สวี่ปั้นซย่าตอบตรงๆ “ใช่ ! ”

“พวกคุณจะไปสวนวั่งเจียงไม่ใช่หรือ”

“ทำไมไม่ไปแล้วล่ะ”

ประโยคนี้ ทำให้สวี่เจี้ยนกงพูดไม่ออก

ครั้งที่แล้วเรื่องประธานหวัง หากลองพิจารณาแล้วล้วนเป็นพวกเขาที่ไร้เหตุผล ดังนั้นพวกเขาปฏิเสธอะไรไม่ได้

เพราะถึงอย่างไรอู๋เฟยเฟยก็ไม่ใช่คนดีอะไร เขาสองคนก็ไม่พอใจอู๋เฟยเฟยมาก

ตอนนี้ยังพาผู้ชายเข้าบ้าน นี่ทำให้พวกเขายิ่งไม่พอใจ

ครั้งนี้ ยืมมือของหลินมั่วสั่งสอนพวกเขา ก็ดีเหมือนกัน !

หลินมั่วก็ไม่ลีลา รับแก้วไวน์มา “โอเค ! ”

“เราดื่มอย่างลูกผู้ชาย ! ”

“วันนี้ ใครไม่ดื่มคนนั้นเป็นหมา ! ”

ชายสามคนนั้นฮือฮาขึ้นมา “ใช่ ใครไม่ดื่มคนนั้นเป็นหมา ! ”

ชายที่นำหน้าเผยสีหน้าพอใจ “ผมเริ่มก่อน ! ”

“เจอกันครั้งแรก เราดื่มกันสามแก้ว ! ”

แก้วไวน์ใบนี้ สามแก้วก็เกือบห้าร้อยมิลลิลิตรแล้ว

ชายคนนี้เรียกตัวเองว่านักดื่ม ดังนั้น พอเริ่มก็ตั้งใจจะล้มหลินมั่ว

ให้หลินมั่วดื่มจนอ้วก และขายหน้าต่อสาธารณะชน นี่คือจุดประสงค์ของเขา

หลินมั่วก็ไม่ลีลา ยกแก้วขึ้นมาดื่ม

เรื่องดื่มเหล้าเคยกลัวใครที่ไหน