หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 830

อู๋ปิงรีบดิ่งไปที่อวิ๋นช่วงกรุ๊ปด้วยความลิงโลด ตามคำแนะนำของอู๋เฟยเฟย

เมื่อมาถึงหน้าทางเข้า เขาก็ถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยขวางเอาไว้ทันที

ซ่งจื่อหลานเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว คนทั่วไปไม่สามารถเข้าไปในอวิ๋นช่วงกรุ๊ปได้ตามอำเภอใจ

อู๋ปิงชำเลืองมองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย และพูดทันทีว่า "เฮ้ ฉันเพิ่งมาที่นี่เมื่อวานนี้ นายลืมไปแล้วหรือไง"

"พ่อของฉันคืออู๋เว่ยกั๋ว ประธานวอร์เรนกรุ๊ปในเขตหวาซย่า"

"เรามีความร่วมมือทางธุรกิจมากมายกับอวิ๋นช่วงกรุ๊ป และเราก็เพิ่งจะเซ็นสัญญากันไปเมื่อวานนี้..."

อู๋ปิงพูดพล่ามอยู่นานแต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยังคงทำหน้าไม่รู้จักเขา

ในที่สุดเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากพูดว่า "เมื่อวานนี้ฉันมากับหลินมั่ว หลินมั่วน่ะ นายจำได้ไหม"

สีหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเปลี่ยนไปทันทีท่าทีของเขาก็เปลี่ยนเป็นเคารพนบนอบอย่างมาก "โอ้ที่แท้ก็เพื่อนของคุณหลิน!"

“กระผมต้องขอโทษที่ทำให้ไม่พอใจ”

“มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”

"ผมจะแจ้งทางแผนกต้อนรับมาจัดการให้คุณดีไหมครับ"

อู๋ปิงเกือบจะเป็นลม

ให้ตายเถอะฉันพูดมาตั้งนานนี่ สู้คำว่าหลินมั่วสองพยางค์ไม่ได้เลยหรือ

พ่อของฉันเป็นประธานวอร์เรนกรุ๊ปในเขตหวาซย่า ยังไม่มีค่าเท่ากับการเป็นเพื่อนกับหลินมั่วเชียวหรือ

นี่มันอะไรกัน

เขาได้แต่บ่นในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา เพราะกลัวจะถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยไล่

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพาเขาไปที่แผนกต้อนรับ

เมื่อพนักงานสาวที่แผนกต้อนรับทราบว่าเขาเป็นเพื่อนของหลินมั่ว ก็ยิ้มหวานและให้การต้อนรับเขาเป็นอย่างดี

อู๋ปิงรู้สึกเซ็งมาก แต่ยังคงทำตามคำแนะนำของพี่สาว “คืออย่างนี้ครับ หลินมั่วเขาติดธุระ ก็เลยให้ผมมาหาประธานซ่งแทนเขา”

เมื่อพูดจบ เขาก็มองไปที่พนักงานสาวด้วยความกังวล

เขาไม่รู้ว่าการอาศัยเพียงชื่อของหลินมั่ว จะทำให้เขาได้พบกับซ่งจื่อหลานหรือไม่

หญิงสาวคนนั้นพูดขึ้นทันที "รบกวนคุณรอก่อนนะคะฉันจะโทรหาคุณซ่งเดี๋ยวนี้!"

หญิงสาวรีบกุลีกุจอโทรหาซ่งจื่อหลาน หลังจากนั้นไม่นานเธอก็วางโทรศัพท์ และพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณซ่งกำลังรอคุณอยู่ชั้นบนฉันจะพาคุณขึ้นไปค่ะ!"

ซ่งจื่อหลานเหลือบมองเขาและพูดว่า "หลินมั่วให้คุณมาทำอะไรรึคะ”

อู๋ปิงเสยผม และจัดทรงที่เขาคิดว่าหล่อที่สุดจากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้ม "คุณซ่งอันที่จริงก็ไม่ได้มีเรื่องใหญ่อะไร"

“เรื่องของเรื่องคือ ก่อนหน้านี้ที่ผมได้พบคุณซ่งก็รู้สึกตื่นตะลึงจากนั้นในใจรู้สึกคิดถึงคุณซ่งอยู่ตลอดเวลา”

“ดังนั้นวันนี้จึงต้องการมาเยี่ยมเยียนคุณโดยเฉพาะ”

"หากมีบางอย่างที่ผมล่วงเกินไปได้โปรดอภัยให้ผมด้วย คุณซ่ง!"

ถ้อยคำที่อู๋ปิงเอ่ยออกมานั้นสุภาพมาก มันคือบทพูดที่เขาได้เตรียมเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว

เขาต้องการสร้างภาพลักษณ์สุภาพบุรุษต่อหน้าซ่งจื่อหลานและยิ่งกว่านั้นเขายังต้องการแสดงให้เธอเห็นถึงความศรัทธาที่มีต่อเธออย่างตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม

และจากประสบการณ์ที่ผ่านมาหลายปีของเขาเขาย่อมรู้ดี

เมื่อคุณสารภาพรักกับผู้หญิงคนหนึ่งแม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกชอบคุณแต่อย่างน้อยเธอก็มีความสุขอยู่ในใจ

เพราะสิ่งนี้ได้บ่งบอกถึงความมีเสน่ห์ของเธอเหล่านั้น

หลังจากพูดจบ อู๋ปิงก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับยิ้มน้อยๆเพื่อดูปฏิกิริยาของซ่งจื่อหลาน

แต่ใครจะคาดคิดทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นซ่งจื่อหลานหยิบของโชว์บนโต๊ะ ขว้างพุ่งตรงมากระแทกเข้าที่ใบหน้าของเขา