หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 897

อู๋ปิงอดที่จะตะลึงไม่ได้ “พี่ โครงการใหญ่ขนาดนั้น ผมจะเอาเงินที่ไหนไปช่วยพี่ล่ะ?”

อู๋เฟยเฟยโบกมือ “ฉันไม่ได้บอกให้นายลงทุนสักหน่อย”

“ฉันหมายถึงว่าจะให้ช่วยจองโรงแรมให้เขาก่อน ให้เขาได้วิจัยและพัฒนาได้อย่างสงบ”

“ช่วงนี้เขาต้องพักในโรงแรมราคาหลักร้อยเพื่อประหยัดเงิน”

“ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันล่ะเป็นห่วงร่างกายเขาจริงๆ !”

อู๋ปิงฉงนเล็กน้อย “พี่ พะ...พี่ยังใช้เงินเปย์เขาอยู่อีกเหรอ?”

อู๋เฟยเฟยถลึงตาใส่ “นายพูดอะไรของนาย?”

“นี่มันเรียกว่าเปย์ที่ไหน นี่มันเรียกว่าความรักต่างหากล่ะ”

“พี่เขยของนายกำลังอยู่ในช่วงสำคัญของการทำธุรกิจ ฉันช่วยอะไรเขาได้ไม่มากนัก อย่างน้อยก็ช่วยสักหน่อยก็ยังดี”

“นายจำเอาไว้นะ ถ้านายพากับใครสักคนผ่านช่วงที่ตกต่ำไปได้ ถึงจะมีสิทธิไปเฉิดฉายกับเขา!”

“พี่เขยของนายตอนนี้แค่อยู่ในช่วงตกต่ำเพียงชั่วคราวเท่านั้น ถ้าตอนนี้ฉันไม่ช่วยเขา แล้วเขาเฉิดฉายขึ้นมา นายคิดว่าเขาจะยังสนใจฉันขนาดนั้นไหม?”

อู๋ปิงพยักหน้า “พี่พูดถูก”

“เพื่อนของผมก็พูดแบบนั้นเหมือนกัน ในช่วงเวลาที่ใครคนหนึ่งตกต่ำ แต่คุณไม่ได้อยู่ด้วย พอวันหนึ่งที่ใครคนนั้นได้กลับมาเฉิดฉาย แล้วคุณจะเป็นใครสำหรับเขาล่ะ”

“ชีวิตคนเรา ถ้ามีคนที่ช่วยเราในยามตกต่ำ นั่นแหละถึงจะเป็นเพื่อนแท้”

“เอ่อ ผมเองก็ไม่ได้มีเงินเยอะ หมื่นนี่พี่เอาไปก่อนละกัน”

อู๋เฟยเฟยดีอกดีใจเป็นอย่างมาก “เสี่ยวปิง นายเข้าใจเหตุผลก็พอ”

“ไม่ต้องห่วงนะ พอกิจการพี่เขยนายสำเร็จแล้ว ฉันแน่ใจว่าเขาจะต้องหางานดีๆ ให้แน่นอน!”

อู๋ปิงยิ้มพร้อมพยักหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวัง

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของอู๋เฟยเฟยก็ดังขึ้นมา

หลังจากที่อู๋เฟยเฟยรับโทรศัพท์ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้อย่างสุดขีดทันที

อู๋ปิงรู้สึกประหลาดใจ “พี่ เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”

อู๋เฟยเฟยขอบตาแดงระเรื่อ “พี่เขยของนายเพิ่งโทรมาบอกวะ...ว่าเพื่อนของเขาในวอลล์สตรีทประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไม่สามารถลงทุนได้น่ะ”

“เขาเพิ่งจะไปหาหวงหย่งเฟิงมา แล้วหวงหย่งเฟิงก็ซ้ำเติม ว่าอยากซื้อโครงการของเขาด้วยเงินหนึ่งแสนห้าร้อยล้านบาท”

“ตะ...ตอนนี้พี่เขยนายก็ไม่รู้เลยว่าควรจะทำยังไงดี เมื้อกี้เขาก็โทรมาร้องไห้...”

“เฮ้อ ฟ้าลิขิตไว้แล้วว่าตระกูลเราไม่ได้มีชีวิตแบบนั้น!”

“โครงการหลายพันล้าน สุดท้ายก็แลกมาได้แค่หนึ่งแสนห้าร้อยล้านน่ะเหรอ?”

“เหอะ แล้วเรายังจะมีสิทธิอะไรไปแก้แค้นตระกูลสวี่บ้างล่ะ?”

อู๋เฟยเฟยถอนใจซ้ำๆ

อู๋ปิงหน้าแดงก่ำ และกำมือทั้งสองข้างแน่น เขาไม่ยอมเป็นอย่างยิ่ง

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน จู่ๆ อู๋ปิงก็พูดขึ้น “พี่ ถ้างั้น...ถ้างั้นเราไปหาป้ารองกันไหม?”

“ตอนนี้ป้าดูแลเงินของร้านยาอยู่ ล่าสุดผมได้ยินมาจากป้าว่า ป้ายังมีเงินของร้านยาอยู่ในมือตั้งเป็นร้อยล้าน”

“ให้ป้าโอนเงินสามสิบกว่าล้านมาใช้ก่อน แล้วพอโครงการของพี่เขยเสร็จ เราจะให้ป้าเป็นสิบเท่าก็ยังได้ อย่างนั้นดีไหม?”

“ปกติป้ารองใจดีกับเราอยู่แล้ว นี่ก็ถือว่าได้ตอบแทนป้ารองด้วยไง พี่คิดว่าไงล่ะ?”

อู๋เฟยเฟยดวงตาเป็นประกาย “เอ๋? เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยนี่!”

“ป้ารองรักเราขนาดนั้น ป้า...ป้าจะต้องช่วยเราอย่างแน่นอน...”