หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 917

อู๋เว่ยกั๋วตกใจ ถ้าอย่างนั้นจะติดต่อผู้อาวุโสเย่ได้ยังไง”

หมอโบกมืออย่างกระวนกระวาย “ผมจะรู้ได้ยังไง”

“ผมก็บอกคุณชัดเจนแล้วไม่ใช่หรอว่าผู้อาวุโสเย่ไม่ออกไปหาคนไข้ข้างนอก”

“ถ้าคุณอยากจะติดต่อ ติดต่อผู้อาวุโสเฮ่อดีที่สุด”

“ตามหาผู้อาวุโสเฮ่อง่ายกว่า ทุกคนที่ร้านขายยาเซิ่งหยวนติดต่อเขาได้!”

อู๋เว่ยกั๋วหน้าซีด เขารู้อย่างแน่นอนว่าคนในร้านขายยาเซิ่งหยวนสามารถติดต่อผู้อาวุโสเฮ่อได้

แต่ปัญหาคือเขาไม่มีวิธีตามหาผู้อาวุโสเฮ่อ

เรื่องที่เกิดขึ้นคราวที่แล้วมันน่าอับอายมากในตอนนี้เขาจะตามหาผู้อาวุโสเฮ่อได้ยังไงกัน

“โอเค ผมขอไปตรวจอาการคนไข้ก่อนนะ”

“คิดให้ดีแล้วรีบให้คำตอบผม อาการคนป่วยไม่ค่อยดี”

หมอพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องผ่าตัด

สีหน้าของอู๋และอื่นซีดเซียว ต่างตกอยู่ในความเงียบ

“งั้นฉัน…ฉันจะลองติดต่อเพื่อนดูว่าสามารถเชิญผู้อาวุโสเย่มาได้ไหม”

อู๋เฟยเฟยพูดเสียงเบา

อู่เว่ยกั๋วพยักหน้าทันที “ใช่ พวกเราลองติดต่อคนรอบตัวดูว่ามีใครหาทางติดต่อได้ไหม”

“ฉันจะลองติดต่อลูเซียดู เธออยู่หวาซย่ามานาน ต้องมีสักทางแหละ”

ฟังหลิงพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “งั้น…งั้นพวกเธอก็รีบหน่อยเถอะ!”

“เสี่ยวปิงจะไม่ไหวแล้ว…”

อู๋เฟยเฟยและอู๋เว่ยกั๋วรีบออกไปด้านข้างเพื่อโทรศัพท์

ผ่านไปประมาณสิบนาทีทั้งสองก็เดินกลับมาอย่างสลด

“เป็นไงบ้าง”

“ตามหาผู้อาวุโสเย่ได้ไหม”

ฟังหลิงรีบพูดขึ้น

อู๋เว่ยกั๋วมองไปที่อู๋เฟยเฟย อู๋เฟยเฟยถอนหายใจออกมา “แม่ ฉันคิดว่าไม่น่าจะได้!”

“ผู้อาวุโสเย่คนนี้ ไม่ออกมานานแล้ว”

“ถ้าตัดขาน้องชายแกก็ต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต แก…แกทนได้ไหมล่ะ”

อู๋เฟยเฟยหน้าแดงแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา

แม้ว่าเธอจะแข็งกร้าวและร้ายคนอื่นแต่เธอก็รักน้อยชายคนนี้มาก

ไม่นานอู๋เว่ยกั๋วก็พูดด้วยเสียงเบาว่า “งั้นก็ตามหาผู้อาวุโสเฮ่อเถอะ…”

ฟังหลิงจ้องมองไปทางเขา “คุณ…คุณคิดว่าผู้อาวุโสเฮ่อจะช่วยพวกเราหรอ”

อู๋เว่ยกั๋วถอนหายใจ “ฉันรู้ว่าไม่น่าเป็นไปได้ แต่มันก็เป็นทางเดียวของพวกเราแล้วนะ”

“หลินมั่วสนิทกับผู้อาวุโสเฮ่อ ถ้า…ถ้าหลินมั่วไปร้องขอผู้อาวุโสเฮ่อด้วยตัวเอง ผู้อาวุโสเฮ่ออาจจะรักษาหน้าไว้ก็ได้”

“หลิง ทำไม…ทำไมไม่ให้พี่สาวของคุณไปหาหลินมั่วล่ะ”

“นี่มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของเสี่ยวปิง ไม่ว่ายังไงก็ตามก็ต้องลองดู!”

ฟังหลิงตกใจ เธอเพิ่งฝทะเลาะกับฟังฮุ่ยขนาดนั้น ตอนนี้จะให้ขอฟังฮุ่ยช่วยได้ยังไง”

อู๋เฟยเฟยก็พยักหน้า “แม่ ไม่ต้องลังเลแล้ว”

“พวกเขาติดหนี้ครอบครัวเรา พวกเขาต้องตอบแทนพวกเราสิ!”