หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 943

ซ่งจื่อหลานพูดเหมือนกำลังพูดเรื่องทั่วๆ ไป

ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นกลับตกตะลึง

นี่มันตึกชั้นที่แปดเลยนะ ถ้าโยนออกไปจากตรงนี้ คงได้ตายพอดี

ในความเป็นจริง ลูกน้องของซ่งจื่อหลานก็ตรงไปตรงมาเช่นกัน พวกเขาลากเฉียวเฉียวไปที่ริมหน้าต่างทันที เปิดหน้าต่างและยกเธอขึ้น

ทั้งร่างของเฉียวเฉียวออกไปนอกหน้าต่าง และเธอกรีดร้องด้วยความตกใจ "ไม่นะ ไม่เอา..."

"ฉันผิดไปแล้ว ยกโทษให้ฉันด้วย ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันไม่กล้าทำแล้ว..."

"ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย..."

ฟังเจี้ยนและหวงซิ่วฉินถูกกดลงกับพื้น ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ร้องขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ท่านประธานซ่ง คุณจิตใจดีมีเมตตา โปรดไว้ชีวิตเธอด้วย!"

"เธอยังเด็กอยู่!"

"พวกเราจะขอโทษคุณ ด้วยการเอาหัวโขกพื้น..."

ทั้งสองขอร้องอ้อนวอนเป็นเวลานาน เมื่อเห็นว่าซ่งจื่อหลานไม่สนใจ หวงซิ่วฉินพูดอย่างแข็งกร้าวว่า "การฆาตกรรมนั้นผิดกฎหมาย ถ้า... ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของฉัน ฉัน... ฉันจะฟ้องคุณ!"

ซ่งจื่อหลานหัวเราะ เธอหันไปเหลือบมองหวงซิ่วฉิน "จะฟ้องฉัน?"

"เหอะๆ ฉันไม่กลัว ตอนนี้ฉันซ่งจื่อหลานยืนอยู่ ณ จุดนี้ได้ คนที่ตายไปมีไม่ถึงร้อย แต่ก็ถึงแปดสิบคนได้!"

"คุณฟ้องฉัน? คุณมีสิทธิอะไร"

หวงซิ่วฉินตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว "ประธานซ่ง ได้โปรดไว้ชีวิตเธอด้วย..."

"ฉัน... ฉันผิดไปแล้วจริงๆ..."

คนอื่นๆ ก็ร้องขอความเมตตาด้วย

ซ่งจื่อหลานชำเลืองมองเธอ "อยากมีชีวิตรอด? ได้!"

"แต่คุณต้องชดใช้เรื่องที่เกิดครั้งก่อน!"

"ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่ 25 ล้านบาท!"

"คุณยินยอมที่จะให้ไหม"

หวงซิ่วฉินหน้าซีด และเธอพยักหน้าซ้ำๆ "ให้ พวกเราจะให้ พวกเราจะให้แน่นอน!"

ซ่งจื่อหลานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและเดินจากไป แต่ในทันใดนั้นดูเหมือนว่าจะมองเห็นสวี่ปั้นซย่า

"โอ้ ประธานสวี่ก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ"

"ท่านนี้เป็น..."

สวี่ปั้นซย่า "นั่นคือน้าชายและน้าสะใภ้ของฉัน และเฉียวเฉียวเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน!"

ซ่งจื่อหลานตาเป็นประกาย "จริงเหรอ"

"โอ้ดห ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีญาติแบบนี้อยู่ในตระกูลของพวกเขาด้วย"

พูดจบ ซ่งจื่อหลานก็ออกไปอย่างภาคภูมิใจ

เมื่อถึงประตูและไม่มีใครสังเกต จู่ๆ เธอก็ขยิบตาให้หลินมั่ว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของเธอ

หลินมั่วยิ้ม ซ่งจื่อหลานคนนี้ชอบการแสดงเสียจริง

เย็นนี้ เขาขอความช่วยเหลือจากตู้เจี้ยนปัง ผู้อาวุโสเฮ่อ และซ่งจื่อหลาน เขาตั้งใจให้เรื่องเป็นแบบนี้

ทันทีที่ซ่งจื่อหลานจากไป ทุกคนในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด

ผ่านไปสักพักใหญ่ ฟังเชี่ยนก็กระซิบว่า "เฉียวเฉียว เธอ... เธอไปยั่วโมโหซ่งจื่อหลานหรืออย่างไรกัน"

"ฉันได้ยินจากลูกสาวของฉันว่า ซ่งจื่อหลานในเมืองก่วงหยางนั้นสามารถพูดได้ว่าปิดผืนฟ้าด้วยฝ่ามือเดียว!"

"แม้แต่ทรัพย์สินของตระกูลซ่งก็อาจจะเยอะไม่เท่าเธอ!"

"คนใหญ่คนโตแบบนี้ เธอไปยั่วโมโหเธอได้ยังไง"

เฉียวเฉียวก้มศีรษะลง เอาแต่ร้องไห้และไม่พูดอะไร

หวงซิ่วฉินพูดด้วยความโกรธ "ใครยั่วเธอ!"

"นังสารเลว…"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นเธอก็เห็นลูกน้องของซ่งจื่อหลานยืนอยู่ข้างๆ เธอและหุบปากทันที