หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 947

ตอนนี้ผู้อำนวนการเฉินมีความชื่นชมและขอบคุณหลินมั่วอย่างที่สุด

ในช่วงเวลานี้เขาได้รวบรวมเคสพิเศษมากมายให้หลินมั่ว ซึ่งล้วนไม่สามารถรักษาให้หายได้ และแม้แต่ทีมสหวิชาชีพก็ไม่สามารถรักษาได้

ในท้ายที่สุด ด้วยคำพูดง่ายๆ ไม่กี่คำจากหลินมั่ว ก็ทำให้พวกเขารักษาผู้ป่วยได้อย่างง่ายดาย ซึ่งทำให้ผู้คนตกใจจนสุดขีด

แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือสถานการณ์ของอาหม่าน

ลูกสาวของผู้อำนวนการเฉินเสียชีวิตตั้งแต่อายุน้อยๆ และตอนนี้เขาถือว่าอาหม่าน เป็นลูกสาวของตัวเอง

เมื่อเห็นอาหม่านฟื้นตัววันแล้ววันเล่า เขาก็มีความสุขมากกว่าใครๆ และรู้สึกขอบคุณหลินมั่วเป็นอย่างมาก

จู่ๆ ผู้อำนวยการเฉินก็จำอะไรบางอย่างได้ "โอ้ ใช่แล้ว"

"เมื่อวันก่อน มีคนต่างถิ่นสองสามคนมาโรงพยาพาลเพื่อตามหาคนตกปลาที่คุณรักษาด้วย

"พวกเขาถามรายละเอียดเกี่ยวกับคุณด้วย แต่ผมไม่ได้ให้หมอบอกพวกเขา"

หัวใจของหลินมั่วเต้นไม่เป็นจังหวะ เป็นไปได้ไหมว่าคนจากเหมียวเจียงกำลังตามหาคนตกปลานั่น?

เหตุใดพวกเขาจึงตามหาชาวประมง และเหตุใดพวกเขาจึงถามถึงเรื่องของตนเอง

เป็นไปได้ไหมว่าผู้คนในเหมียวเจียงเริ่มจับผิดตัวเองแล้ว?

หลังจากเกิดเรื่องขึ้นกับซางจั๋วครั้งล่าสุด หลินมั่วเริ่มระแวดระวังผู้คนในเหมียวเจียง

ตอนนี้ผู้คนในเหมียวเจียงเริ่มตามหาเขา หรือว่าพวกเขารู้แล้วว่าอาหม่านอยู่กับตนเอง และมาตามหาอาหม่าน?

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่อาหม่าน ในช่วงนี้แม้ว่าอาหม่านจะฟื้นตัวขึ้นเยอะ แต่ก็ยังไม่ถึงระดับที่เขาต้องการ

ในเวลานี้เขายังไม่สามารถไปพบคนจากเหมียวเจียงได้

ทำได้เพียงรอให้อาการของอาหม่านดีขึ้นอีกหน่อย เขาถึงจะสามารถเริ่มจัดการเรื่องนี้ได้

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลินมั่วก็พูดว่า "ผู้อำนวยการเฉิน ต่อไปถ้ามีใครมาถามอีก คุณให้คนแจ้งผมด้วย"

"จะดีที่สุดถ้ารู้ตัวตนของบุคคลเหล่านี้หรือข้อมูลติดต่อของพวกเขา"

ผู้อำนวนการเฉินพยักหน้า: "ไม่มีปัญหา!"

"เดี๋ยวผมจะแจ้งโรงพยาบาลพวกนั้นไว้ด้วย"

"ผมคาดว่าน่าจะมีคนสนใจชื่อเสียงของคุณและอยากมารักษากับคุณ"

"โอ้ หลินมั่ว แกกลับมาแล้ว!"

"มาๆ รีบมานั่ง ดื่มชาสักถ้วยสิ!"

"คืนนี้แกได้ทำคุณงามความดีไว้ ทำได้เยี่ยมมาก!"

"ไอ้นี่ ฉันว่าแล้วว่าแกมันพึ่งพาได้!"

สวี่เจี้ยนกงชมเชยหลินมั่วแบบนี้ไม่บ่อย

สวี่ปั้นซย่าที่นั่งข้างๆ ยิ้มเบาๆ

นี่คือฉากที่เธอต้องการมากที่สุด พ่อแม่ของเธอไม่มีอคติใดๆ กับหลินมั่วอีกต่อไป ครอบครัวกลมเกลียวกันนั้นย่อมดีกว่าสิ่งอื่นใด

สวี่ตงเสวี่ยมองไปที่หลินมั่วอย่างไม่พอใจ "โธ่ พ่อ พ่อพูดเกินจริงเกินไป!"

"หลินมั่วก็แค่หาคนไม่กี่คนมา ทำให้พวกเขาตกใจไม่ใช่หรือ ไม่เห็นยิ่งใหญ่อะไรเลย"

"ดูพ่อชมเชยเขาซะ ถ้าคนไม่รู้ คงคิดว่าเขาไปกอบกู้โลกมา"

"ถ้าพ่อต้องบอกฉันเร็วกว่านี้ ฉันก็จะให้หวงเหลียงหาคนสองสามคนและจัดการพวกเขาให้อยู่หมัด... "