หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 983

หลินมั่วพูดเบาๆ ว่า “คุณน้า คุณไม่อยากให้แม่ของผมรู้เรื่องนี้ นั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอเจ็บปวดด้วยความผิดหวังนะ!”

“พวกคุณเป็นพี่น้องกัน น้ามีอะไรทำไมไม่บอกเธอ น้ายังเห็นเธอเป็นพี่สาวอยู่ไหม”

“โอเค น้าพักผ่อนอยู่ที่นี่ให้ดีขึ้นเถอะ”

“เรื่องอื่นผมจะช่วยจัดการเอง ผมเป็นหมออยู่ที่นี่!”

ฟังเชี่ยนอยากจะปฎิเสธแต่กลับถูกพยาบาลหลายคนพาไปที่ห้องผู้ป่วย

เฮ่อเชียนเสวี่ยเดินมาด้วยสีหน้าที่มึนงง “พระเจ้า พี่หลิน นี่…นี่น้าของพี่หรอ”

หลินมั่ว “น้าของปั้นซย่า เป็นพี่น้องของแม่ยายผม!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยตกตะลึง “ไม่คาดคิดเลยจริงๆ ว่าจะกลายเป็นญาติของครอบครัวพี่”

"เธอคือผู้หญิงที่ฉันเพิ่งบอกพี่เมื่อกี้”

"ลูกสาวของเธอเพิ่งจะมาโวยวายที่นี่ว่าไม่มีเงินกินข้าวแล้วก็ไปเรียนไม่ได้”

“ไม่แน่ เธออาจจะรีบออกจากโรงพยาบาลไปทำงาน”

“เฮ้อ ผู้หญิงคนนี้มีชีวิตที่น่าขมขื่นนะ!”

หลินมั่วถอนหายใจออกมา น้าเล็กคนนี้ดื้อรั้นไม่ว่าจะลำบากขนาดไหนก็ไม่ขอความช่วยเหลือจากใคร

ยิ่งเป็นคนแบบนี้ยิ่งน่าชื่นชม!

เรื่องนี้เมื่อหลินมั่วรู้แล้วเขาจะนิ่งเฉยได้ยังไงกัน

เขาโทรหาสวี่ปั้นซย่าเป็นอันดับแรก แล้วสวี่ปั้นซย่าก็ติดต่อฟังฮุ่ยทันที

ในเวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงฟังฮุ่ยและสวี่ปั้นซย่าก็มาถึงโรงพยาบาลทันที

เมื่อทั้งสองมาถึงที่นี่ก็ถามขึ้นอย่างกระวนกระวายทันที “หลินมั่ว น้าเล็กของนายอยู่ห้องไหน”

“เธอ…ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง”

หลินมั่วพาทั้งสองคนไปห้องผู้ป่วย

เมื่อฟังฮุ่ยเห็นฟังเชี่ยน น้ำตาก็ไหลออกมาทันที

น้องสาวคนสุดท้องของเธอ แม้ว่าจะนานแล้วที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ยังไงก็ตามลูกคนสุดท้องมักจะเป็นที่โปรดปรานเสมอ

ฟังฮุ่ยเป็นลูกคนที่สองของตระกูล และยังรักน้องคนสุดท้องมาโดยตลอด

แต่ว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมาชีวิตเธอนั้นไม่มีอะไรดีเลยจึงไม่สามารถช่วยเหลือฟังเชี่ยนได้

ในตอนนี้เห็นน้องสาวในสภาพแบบนี้แล้วเธอไม่สามารถพูดออกมาได้เลยว่าเธอนั้นอึดอัดมากขนาดไหน

“มันมีอะไรอยู่ในใจเธอ”

“แม่ตัวเองถูกรถมอเตอร์ไซค์ชน เธอยังไม่คิดจะแจ้งตำรวจเลยหรอ”

“อย่าว่าแต่แจ้งตำรวจเลย แม้แต่…แม้แต่โรงพยาบาลยังไม่อยากจะมาเลยด้วยซ้ำ เธอคิดอะไรอยู่นะ”

ฟังเชี่ยนโบกมือ “พี่สอง พี่อย่าไปโทษหลินหลินเลย”

“ความจริงแล้วเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ ตอนนั้น…ตอนนั้นเป็นเพราะฉันไม่รักษาหน้าพวกเธอ”

“ฉันพูดไม่ดีกับพวกแฟนของเธอที่ไปปาร์ตี้ด้วยกัน ทำให้เธอเสียหน้าพวกเขาจึงโกรธ”

“เอ่อ เรื่องนี้เป็นความผิดของฉันเอง…”

ฟังฮุ่ยโกรธขึ้นมาทันที “เชี่ยนเชี่ยน เธอพูดอะไรออกมา”

“นี่เป็นความผิดของเธองั้นหรอ”

“อะไรกัน เธอเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงหนีไปอยู่กับคนอื่นนี่มันถูกต้องแล้วหรอ”

“อีกอย่าง เธอเป็นแม่เธอนะ เธอควรจะสอนเธอหน่อย”

“แม้ว่าสิ่งที่เธอพูดมันจะไม่ถูก แต่ที่แย่สุดคือเธอทะเลาะกับเธอ ยังไงก็ตามนะพวกคนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ชนเธอนี่มันคืออะไร”