ชุยจื้อหย่วนเห็นเฉินผิงที่อยู่ด้านหลังของซูนเสี่ยวเหมิง ในตาก็มีแววดูถูก จากนั้นก็ดึงมือของบริษัทเดินนำเข้าไป!
เฉินผิงทำได้แค่เดินตามเข้าไป แต่ชุยจื้อหย่วนกับซุนเสี่ยวเหมิงกำลังพึมพำกันสองคน!
“ถ้าหากเธอไม่อยากใหเขาทำงานที่นี่ เดี๋ยวตอนที่สัมภาษณ์ ฉันพาเธอเข้าไปเล่นกับเขาก็พอ อย่างไรเสียวันนี้ฉันเป็นคนสัมภาษณ์...”
ชุยจื้อหย่วนพูดเสียงเบา
“เธออย่าทำให้มันชัดนัก ไม่อย่างนั้นเขาจะไปฟ้องพ่อฉัน แล้วพ่อจะมาดุฉันอีก หมอนี่เพิ่งออกจากคุกมา นายก็ใช้เรื่องนี้ปฏิเสธเขาก็พอ!
ซุนเสี่ยวเหมิงก็กระซิบเสียงเบาที่ข้างหูของชุยจื้อหย่วน
พวกเขากลัวเฉินผิงได้ยิน แต่พวกเขาไม่รู้ว่า ที่ทั้งสองคนคุยกันนั้นถูกเฉินผิงได้ยินอย่างไม่ตกหล่น ตอนนี้ทักษะการฟังของเฉินผิงไม่ใช่ที่คนธรรมดาจะเทียบได้
เฉินผิงที่อยู่ด้านหลังยิ้มเย็นออกมา เกี่ยวกับเรื่องว่าจะได้สัมภาษณ์ไหม เฉินผิงไม่สนใจสักนิด เขาเพียงแต่ต้องผ่านมันไปเท่านั้น!
หลังจากที่ตามพวกซุนเสี่ยวเหมิงมาถึงชั้นของแผนกขายแล้ว ซุนเสี่ยวเหมิงชี้ไปที่ชุยจื้อหย่วน จากนั้นพูดกับเฉินผิงว่า “นายไปกับเขา จำที่ฉันบอกให้ดี อยู่ที่นี่อย่าบอกใครว่ารู้จักฉัน!”
เฉินผิงผงกหัว จากนั้นตามชุยจื้อหย่วนไปยังห้องสัมภาษณ์ ตอนนี้ที่ด้านนอกมีคนไม่น้อยกำลังรออยู่ คนเหล่านี้มาสัมภาษณ์ อย่างไรเสียก็เป็นบริษัทที่มีบริษัทเครือข่าย สวัสดิการก็ดี ดังนั้นคนที่อยากมาก็มีมาก ในจำนวนนั้นก็มีนักศึกษาจากมหาลัยดังอยู่ด้วย!
“นายรอข้างนอกสักเด๋ยวนะ เดี๋ยวจะมาคนมาเรียก...”
หลังจากที่ชุยจื้อหย่วนพูจบ ก็เดินเข้าห้องสมัภาษณ์ไป เฉินผิงก็หาเก้าอี้นั่งเพื่อพัก!
“พี่ชาย คุณก็มาสัมภษณ์เหรอ”
คนที่นั่งอยู่ข้างเฉินผิง ชายหนุ่มคนที่สวมแว่นตามถามเฉินผิง
“อืม!” เฉินผิงผงกหัว!
“คุณจบจากที่ไหนเหรอ ผมแค่รู้มาว่า การสัมภาษณ์ครั้งนี้มีคนจำนวนมากที่จบมาจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อ คุณดูผู้หญิงที่สวมกระโปรงคนนั้น ได้ยินว่าเธอจบจากมหาวิทยาลัยชิงหัวไม่ก็มหาวิทยาลัยปักกิ่ง ผู้ชายคนที่สะพายเป้นั่น ก็จบจากมหาวิทยาลัยแห่งชาติทางทะเล”
ชายหนุ่มมีสีหน้าอิจฉา พูดกับเฉินผิง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...