หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1004

ลู่เจาเจาบีบกรงขัง แต่ก็รีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

กำปั้นที่นางกำไว้แน่น ค่อยๆ คลายออก

เห็นเพียงรอยแดงจาง ๆ ในฝ่ามือที่ขาวเนียนละเอียดอ่อน กับรอยไหม้เล็กน้อย

ทั้งๆ ที่คนรอบข้างสามารถจับกรงได้โดยไม่ลังเล

ฮูหยินหนิงหายใจถี่ หัวใจเต้นรัว

นางส่ายหัวเบาๆ ให้ลู่เจาเจา

ไป!

รีบไป!

นางเม้มริมฝีปากจนเลือดออก ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยน้ำตา

เจาเจาของนาง จะมาจบชีวิตลงที่นี่ไม่ได้!

นางไม่รู้ว่าหอสมบัติวิเศษมีสถานะอย่างไรในแดนศักดิ์สิทธิ์! เป็นสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถสั่นคลอนหรือต่อต้านได้!

“ขอเชิญทุกท่านกลับไปยังที่นั่ง”

“ต่อไป เราจะเริ่มการประมูล!”

“ภูติหนึ่งตัว ราคาเริ่มต้นที่หนึ่งแสนศิลาวิญญาณ”

น้ำตาของปี้ซินไหลอาบแก้ม หยวนเหยาจึงจับนางไว้แน่น

ผู้คนต่างแย่งกันเสนอราคา ทำให้บรรยากาศในงานประมูลคึกคักเป็นอย่างมาก

“นี่คือภูติตัวสุดท้าย!”

“อย่างที่ทุกคนทราบ ภูติจะมีราชินีเพียงหนึ่งองค์ในรอบพันปี ราชินีภูติสามารถสั่งการเผ่าพันธุ์ทั้งหมดได้ ราคาเริ่มต้นที่หนึ่งล้านศิลาวิญญาณ!”

เมื่อสิ้นเสียงประกาศ บรรยากาศในงานประมูลก็เงียบลงทันที

นิกายหมื่นกระบี่ซึ่งเงียบมาตลอด จู่ๆ ก็มีการเคลื่อนไหว

“สามล้านศิลาวิญญาณ!” ศิษย์นิกายหมื่นกระบี่ที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ตะโกนออกมาเสียงดัง

หัวใจของลู่เจาเจาเต้นรัว

นิกายหมื่นกระบี่ ก็เข้ามายุ่งเกี่ยวกับการค้ามนุษย์เช่นนี้ด้วย!

ราชาปีศาจเพลิงแดงที่กำลังเอนกายพิงตั่งอยู่นั้น ใช้ปลายนิ้วเคาะเบาๆ แล้วกล่าวขึ้นว่า “ห้าล้านศิลาวิญญาณ!”

ทุกคนต่างตกตะลึง ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมาเลย นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถแข่งขันได้อีกต่อไปแล้ว

“แปดล้านศิลาวิญญาณ!” ศิษย์นิกายหมื่นกระบี่ คนที่เคยมาแคว้นใต้ มีนามว่า อวิ๋นหลาน

“สิบล้าน!” ราชาปีศาจลุกขึ้นยืน แล้วมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

อวิ๋นหลานเปิดม่านขึ้น ภายในห้องมีเสวียนชังนั่งอยู่ เสวียนชังตบโต๊ะอย่างแรง “ทำไมจู่ ๆ ถึงมีราชาปีศาจโผล่มาได้?”

“ราชาปีศาจไม่ได้ออกมานานหลายปี นึกว่าตายอยู่ข้างนอกแล้วซะอีก!”

“ราชินีภูติผู้นี้ จะถูกนำไปถวายแด่…ในเทศกาลแสวงบุญ” เสวียนชังพยายามระงับอารมณ์โกรธ

“นิกายหมื่นกระบี่ไม่ได้ขาดแคลนเงิน แต่ราชาปีศาจเป็นพวกบ้าคลั่ง ใครไปยุ่งด้วยก็มีแต่จะเดือดร้อน! ท่านอาจารย์... ถ้าเราถูกราชาปีศาจหมายหัว ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับแดนมารทั้งหมด” อวิ๋นหลานพูดเตือนเสียงเบา

“การจับกุมเผ่าภูติเป็นความคิดที่เบื้องบนเปิดเผยออกมา ถ้าเรานำราชินีภูติไปถวาย ก็จะสามารถเอาใจเหล่าเทพได้แน่นอน”

เสวียนชังสะบัดแขนเสื้ออย่างหงุดหงิด

“อ๊า!”

“อ๊า!” พร้อมกับเสียงกรีดร้องแหลมสูง และปีกขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้น

“เผ่าภูติ! ยังมีเผ่าภูติหลงเหลืออยู่ข้างนอก!”

“ฮ่าๆๆ มาส่งตัวเองถึงที่ ใครจับได้ก็เป็นของคนนั้น! ใครก็ห้ามแย่งข้า!”

แม้แต่ราชครูกับเซี่ยอวี้โจวก็ยังทำหน้าเหวอ พวกนางเป็นภูติงั้นหรือ?

ลู่เจาเจาตัวโอนเอนเล็กน้อย หน้าตาแดงก่ำ เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก นี่คือพลังสายเลือดที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัวนางตั้งแต่เกิด

นางเพิ่งรู้ตอนนี้นี่เอง!

ในชั่วพริบตา นางรู้สึกราวกับว่ามีพลังบางอย่างทะลุพันธนาการออกมา

ผู้คนรอบข้างถูกผลักออกไป หน้ากากบนใบหน้านางแตกเป็นเสี่ยง ๆ

นางคุกเข่าลงกับพื้น เส้นผมปรกหน้านางเส้นหนึ่ง

ด้านหลังของนาง ปรากฏภาพลวงตาของปีกขึ้นมาจากความว่างเปล่า

แต่สิ่งที่แตกต่างจากเผ่าภูติคือ ปีกของนางเป็นสีดำสนิท และมีแสงสีทองไหลเวียนอยู่รอบ ๆ

“ยังมีภูติอีกตัวหนึ่ง!!” ผู้เห็นเหตุการณ์ต่างตกตะลึง

แต่พวกเขาก็ไม่ได้ตื่นตระหนก เพราะภูติไม่ได้ชำนาญด้านการต่อสู้ นี่เป็นตำนานที่สืบทอดกันมาแต่โบราณ

“แขกผู้มีเกียรติทุกท่านไม่ต้องตกใจ หอสมบัติวิเศษได้วางกับดักไว้แล้ว พวกนางไม่มีทางหนีออกจากงานประมูลได้!” เสียงของผู้หญิงสงบนิ่ง ผู้บำเพ็ญตนระดับสูงปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ รอบทิศทาง

ลู่เจาเจาลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ดวงตาและคิ้วของหญิงสาวนั้นงดงามจับใจอยู่แล้ว ในตอนนี้กลับงดงามราวกับเทพเจ้าจุติลงมา