หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1008

มือที่ชี้ไปทางลู่เจาเจา เต็มไปด้วยการกล่าวโทษและความเกลียดชัง

“ขอร้องให้ท่านราชาปีศาจช่วยลงมือ ทวงความยุติธรรมให้หอสมบัติวิเศษของข้าด้วย! หอสมบัติวิเศษจะตอบแทนท่านอย่างงาม ขอร้องท่านราชาปีศาจช่วยด้วย!”

ราชาปีศาจหัวแดง รู้จักดาวร้ายคนนั้นตั้งแต่ตอนที่กระบี่เจาหยางปรากฏตัวแล้ว

ตอนแรกเขามาด้วยท่าทางหยิ่งยโส แต่พอจำกระบี่นั้นได้ ก็หดตัวอยู่ที่กำแพง ค่อยๆ ขยับออกไปทีละก้าว หวังเพียงว่าลู่เจาเจาจะไม่สังเกตเห็นเขา

แต่ใครจะไปรู้…

เขาเหลืออีกแค่สามก้าวก็จะถึงประตูใหญ่อยู่แล้ว

หอสมบัติวิเศษชั่วร้าย กล้าเรียกชื่อเขาต่อหน้าทุกคน!

ทุกคนหันไปมองเขาเป็นตาเดียว

ราชาปีศาจที่แนบชิดกำแพง…

ลู่เจาเจาถือกระบี่ เดินไปหาเขาอย่างช้าๆ

ราชาปีศาจรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว จึงเอื้อมมือไปดึงคอเสื้อขึ้นมาปิดบังปลอกคอสีเงินที่อยู่ข้างในเอาไว้

“ราชาปีศาจ…” ลู่เจาเจาเอียงศีรษะ จ้องมองเขาอย่างครุ่นคิด

ไม่รู้ว่าทำไม ลู่เจาเจารู้สึกถูกชะตากับเจ้าหัวแดงนี่อยู่บ้าง

“ข้ารู้สึกว่า…เจ้าดูคุ้นๆ”

“หน้าเหมือน สุนัขที่บ้านข้า” นางพูดด้วยสีหน้าจริงใจ

ราชาปีศาจโกรธเกรี้ยวมาก และโกรธอยู่อย่างนั้น!

ทาสมารตะโกนขึ้นว่า “บังอาจ! เจ้าอยากตายหรือ!”

ราชาปีศาจขบกรามแน่น จ้องมองลู่เจาเจาอย่างระแวดระวัง เดิมทีคิดว่าลู่เจาเจาจะชักกระบี่เข้าต่อสู้ แต่ที่ไหนได้…

“เจ้าไปได้แล้ว” ลู่เจาเจากล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ราชาปีศาจชะงักไปครู่หนึ่ง

“พลังพิษรั่วไหลสู่โลกมนุษย์ นิกายหมื่นกระบี่เห็นชอบ เจ้าเมืองซีเหอเห็นชอบ แม้แต่เทพเหยากวงก็เห็นชอบ สิ่งที่ทำให้ข้าแปลกใจก็คือ เจ้ากลับปฏิเสธ” ลู่เจาเจายิ้มเยาะหยันที่มุมปาก

“เจ้าไปซะ ถ้าข้าพบว่าเจ้ารังแกเผ่าภูติ ครั้งหน้าข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”

ราชาปีศาจไม่พูดอะไร หันหลังแล้วรีบเดินจากไป

ท่าทางเหมือนกำลังหนีหัวซุกหัวซุน

“ท่านราชาปีศาจ ท่านราชาปีศาจ ท่านอย่าเพิ่งไป หอสมบัติวิเศษยินดี…” พลังกระบี่ฟาดผ่านคอของเขา มีเลือดพุ่งออกมามากมาย

ลู่เจาเจาทำปากยื่นไปทางเซี่ยอวี้โจว “พาคนในเผ่าออกไป”

เซี่ยอวี้โจวประคองชาวเผ่าภูติแล้วเปิดประตูลับทันที ราชครูสูดหายใจเข้าลึกๆ

เขาเห็นแม้กระทั่งผู้อาวุโสตระกูลซย่าท่ามกลางฝูงชนที่มามุงดู

ราชครูรู้ว่าวันนี้มีการประมูลเผ่าภูติ เขาตั้งใจพาเด็ก ๆ มาเพื่อตัดความคิด แต่ใครจะรู้ว่า...นางกลับไปพังหอสมบัติวิเศษที่ตั้งรกรากอยู่ในแดนศักดิ์สิทธิ์มาเป็นพันปีซะได้!!

ตระกูลหลักของตระกูลซย่า ด่าว่าเขาไร้ซึ่งความกล้าหาญและความมุ่งมั่นในโลกมนุษย์

ในขณะนี้…

เขาถอนหายใจเบา ๆ

เหยากวง…

ยังไม่ทันเห็นหน้า ก็ถูกฟันกระเด็นออกไป

“ไม่ใช่คนดีอะไร! เมื่อก่อนเขาทำค่ายกลทำลายหัวใจ ตอนนี้เขาก็ยังเห็นด้วยที่จะให้พลังพิษเข้าสู่โลกมนุษย์อีก ข้าเจอเจ้าครั้งใด ข้าจะโจมตีเจ้าทุกครั้ง!”

“แหวะ!”

เหยากวงผู้น่าสงสาร ปมในใจของเขา และปีศาจในใจของเขาอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่ถูกพลังกระบี่อันแข็งแกร่งจนกระเด็นไป แม้แต่ปลายผมก็ยังถูกตัดไปหนึ่งชิ้น

ร่างของลู่เจาเจาค่อยๆ เล็กลง กระโดดครั้งเดียวก็หายไปต่อหน้าต่อตาเขา

เหยากวงโกรธจนเลือดพลุ่งพล่าน กระอักเลือดข้นออกมาคำใหญ่

“เจาเจา…เจาเจา เจาเจา!!” เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง แต่ตรงหน้า ไม่มีร่างของลู่เจาเจาแล้ว

ในเวลาไม่นาน ประมุขตำหนักจิ่นฮวนก็รีบรุดมาถึง

นางมองไปรอบๆ ด้วยสีหน้ากังวล ไม่เห็นแม้เงาของลู่เจาเจา ความหวังในแววตาจางหายไป กลายเป็นความว่างเปล่า

ทันใดนั้นก็เห็นเส้นผมของเหยากวงที่ถูกตัดขาด

ใบหน้าซีดเผือดกลับมีเลือดฝาดขึ้นมาทันที นางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จนน้ำตาไหลออกมา

“เจ้าขวางข้าไว้แล้วอย่างไร? ฮ่าฮ่าฮ่า...”

“เจ้าโดนคมกระบี่อีกแล้ว!”

“จิตใจข้ามันชั่วร้าย แล้วเจ้าล่ะ? เจ้าดีกว่าข้าหรือ? วิญญาณเทพของนางสลายไปแล้ว แม้เจ้าจะฝันก็ยังฝันถึงนางไม่ได้”