หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1009

“เจ้าทำอะไรลงไป?” จิ่นฮวนหัวเราะเยาะ มองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม

“เจ้ากล้าพูดถึงการกระทำชั่วช้าของตัวเองหรือไม่? นางมีจิตใจบริสุทธิ์ ดั่งพระจันทร์บนท้องฟ้า หากนางล่วงรู้การกระทำเช่นนี้ของเจ้า นางคงจะรู้สึกขยะแขยงกระมัง?” คำพูดของจิ่นฮวน ทำให้เหยากวงโกรธจนหน้าดำหน้าแดง สะบัดมือโจมตีใส่นางทันที

จิ่นฮวนหลบได้อย่างหวุดหวิด แต่ก็ยังได้รับแรงปะทะ นางกุมหน้าอกเพื่อระงับโลหิต

“เจ็บเข้าไปถึงขั้วหัวใจเลยหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า...”

“เหยากวง เจ้าก็ไม่ได้ต่างอะไรกับข้าหรอกนะ!” จิ่นฮวนพูดพลางบินจากไปอย่างทุลักทุเล

ทันทีที่นางจากไป เหยากวงก็ทรุดตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่งกับพื้น

เขาโอบกอดศีรษะด้วยความเจ็บปวด ร่างกายขดตัวลง ดวงตาแดงก่ำเป็นสีเลือด

ปีศาจในใจตื่นขึ้น

“เจาเจา…เจาเจา…” เขาพึมพำชื่อเจาเจาเบาๆ แต่เมื่อนึกถึงชื่อนี้ หัวใจก็ปวดร้าวราวกับถูกกัดกิน

ด้านหลังเขามีหมอกสีเลือดพวยพุ่งออกมา

ภายในหมอก ปรากฏร่างระหงอันงดงามน่าทะนุถนอม

ทันใดนั้น ก็ปรากฏเป็นรูปร่างเหมือน ‘ลู่เจาเจา’

ริมฝีปากของนางยกขึ้นยิ้มเล็กน้อย ค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้า จับนิ้วของเหยา กวง พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “เหยากวง เจ้าสบายดีไหม?”

นางสวมชุดกระโปรงยาวสีขาว ประดับด้วยลายสีเขียวหยก นางเอียงศีรษะ ยิ้มหวาน ก่อนจะเกี่ยวเบาๆ ที่นิ้วของเหยากวง

“เหยากวง เจ้าคิดถึงข้าหรือไม่? เจ้าเคยสัญญาว่าจะพาข้าไปเที่ยวชมภูเขาและแม่น้ำ เจ้ายังไม่ได้ทำตามสัญญาเลยนะ”

เหยากวงเงยหน้าขึ้นทันที และตะโกนด่าอย่างดุร้าย “ไป! ไป! ไปให้พ้น!”

แววตาที่ใสซื่อไร้เดียงสาของหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตา

“เหยากวง ข้าทำอะไรผิดหรือ?”

เหยากวงหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง ยกมือขึ้นปัดหญิงสาวตรงหน้าให้หายไป

แต่ในขณะที่ร่างของหญิงสาวจางหายไป น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างเงียบๆ แววตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

“ไม่จริง ไม่จริง นางไม่ได้เป็นแบบนี้!” เหยากวงแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขารีบปัดปีศาจในใจออกไป และมองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว

กลัวว่าลู่เจาเจาจะรู้เข้า

เขาไม่เคยคิดเลยว่า เจาเจาจะมีวันที่กลับมาได้

เหยากวงร้องไห้คร่ำครวญอย่างหมดหนทาง

เขาทรุดตัวลงนอนหงายกับพื้น ทั้งร้องไห้และหัวเราะ สลับกันไปมา ใช่แล้ว เขาอ้างว่าเป็นคนดี แต่แอบเลี้ยงปีศาจไว้ในใจ

ตั้งแต่วันที่เขาค้นพบปีศาจในใจ เขาก็ช่วยเหลือคนชั่วร้าย ค่อยๆ หล่อเลี้ยงปีศาจในใจ

เขาไม่ฝันถึงเจาเจา

แต่ปีศาจในใจ กลับสามารถแปลงกายเป็นนางได้

ในตอนแรก เขารู้ว่านั่นไม่ใช่เจาเจา

“ฝนศักดิ์สิทธิ์ที่ตกลงมานั้นจึงเป็นกรด”

“แสดงว่าแม้แต่สวรรค์ก็ยังอิจฉาจนใจเป็นกรด ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าแค่ล้อเล่นให้ท่านลูกค้าหัวเราะ อย่าใส่ใจเลย”

“สวรรค์มีจิตใจที่กว้างใหญ่ แล้วจะไปอิจฉาใครได้? ไม่มีใครเชื่อหรอก” ตำนานที่เล่าขานกันมา แต่ไม่เคยมีใครเชื่อสักคน

เซี่ยอวี้โจวหัวเหลืองฟูฟ่อง ยืนเขย่งปลายเท้ามองลงไปข้างล่าง

ลู่เจาเจา…

ระหว่างที่พูดคุยกัน เสียงอึกทึกก็ดังขึ้นจากข้างล่าง

ผู้บำเพ็ญตนชุดขาวนำคนบุกเข้ามาในโรงเตี๊ยม แล้วตะโกนเสียงดัง “กิจธุระของนิกายหมื่นกระบี่ ทุกคนห้ามออกไป! เจ้าของโรงเตี๊ยม เอารายชื่อผู้เข้าพักมา!” กฎระเบียบของแดนศักดิ์สิทธิ์เข้มงวดมาก จะต้องลงทะเบียนชื่อเมื่อเข้าพัก

ลู่เจาเจาออกจากงานประมูลไปครึ่งชั่วยาม นิกายหมื่นกระบี่ก็ส่งคนมาตรวจตราครั้งใหญ่

เหล่าศิษย์นิกายหมื่นกระบี่เต็มท้องถนนไปหมด

“ชื่อของทุกคนลงทะเบียนไว้หรือไม่?”

เจ้าของโรงเตี๊ยมก้มศีรษะตอบ “ไม่กล้าสะเพร่า ลงทะเบียนไว้หมดแล้ว แม้กระทั่งสุนัขที่แขกเลี้ยงก็ยังลงทะเบียนไว้แล้ว”

ผู้บำเพ็ญตนหนุ่มพยักหน้า เปิดสมุดรายชื่อพลางถามไปเรื่อย “มีคนชื่อเซี่ยอวี้โจวในโรงแรมหรือไม่?”

เจ้าของโรงเตี๊ยมยังไม่ทันได้สติ เซี่ยอวี้โจวกลับกลั้นหายใจทันที

เขาเบิกตากว้าง ตัวสั่นเทาไปหมด จับชายเสื้อของลู่เจาเจา พูดตะกุกตะกักพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว