หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1010

เขาจับมือลู่เจาเจา แล้วถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างเงียบๆ

ผู้บำเพ็ญตนมีหูดีตาดี เขาไม่กล้าส่งเสียง

“พวกเขาจะจับข้า? ทำไมต้องจับข้าด้วย???” เซี่ยอวี้โจวทำท่าเหมือนโดนฟ้าผ่า

ข้าก็แค่สมุนเท่านั้น!!

วันนี้ การเป็นสมุนของลู่เจาเจา ยังต้องรับเคราะห์แทนนางอีกเหรอ!

ลู่เจาเจากะพริบตา มองเขาอย่างใสซื่อ “เวลาข้าทำเรื่องไม่ดีข้างนอก ข้าไม่เคยบอกชื่อ! แต่เจ้าบอกชื่อจริงไปแล้ว!”

แน่นอน ถึงลู่เจาเจาจะไม่บอกชื่อเวลาทำเรื่องไม่ดี คนอื่นก็เดาได้ว่าเป็นนางอยู่ดี

เซี่ยอวี้โจวกุมหน้าอก รู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าอีกรอบ

เจ้าของโรงเตี๊ยมเหลือบมองสมุดรายชื่อ “ในโรงเตี๊ยมมีเด็กคนหนึ่งชื่อโจวโจว ไม่ทราบว่าใช่คนที่ท่านตามหาหรือไม่? เนื่องจากอายุยังน้อย จึงบันทึกเฉพาะชื่อเล่นเท่านั้น”

ผู้บำเพ็ญตนเปิดไปที่หน้านั้น แล้วก็เจอคำว่าโจวโจวเขียนอยู่จริงๆ

“จับตัวมา!” ผู้บำเพ็ญตนพยักหน้า ศิษย์ที่อยู่ด้านหลังก็รีบขึ้นไปชั้นบนทันที

เซี่ยอวี้โจวยกมือขึ้นเหนือศีรษะ “ไม่ต้องจับ ไม่ต้องจับ ข้ามาแล้ว!!” เขาเดินลงมาชั้นล่างอย่างว่าง่าย

ชายคนนั้นลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน

มองแวบเดียว อายุไม่น่าเกินสิบขวบ

เขายื่นมือไปแตะศีรษะของอีกฝ่าย “เจ้าเป็นคนธรรมดาหรือ?” อีกทั้งยังไม่มีพลังวิญญาณใดๆ เป็นคนธรรมดาจริงๆ!

เซี่ยอวี้โจวรู้สึกว่าแววตาของอีกฝ่ายดูถูกเหยียดหยามเขาเล็กน้อย

“เป็นแค่คนธรรมดาแล้วมันทำไมกัน?”

ผู้บำเพ็ญตนกล่าวเรียบๆ “ก็ไม่มีอะไร แค่ประหลาดใจน่ะ ในแดนศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่สุนัขก็ยังมีพลังวิญญาณ”

เซี่ยอวี้โจว…

ดูถูกกันนี่ ดูถูกกันชัด ๆ!!

“เจ้าชื่ออะไร?” ผู้บำเพ็ญตนถามขึ้น

เซี่ยอวี้โจวยกมือข้างหนึ่งขึ้นเหนือศีรษะทำท่าเหมือนสาบาน “ข้าชื่อโจวอวี้เซี่ย! หากข้าพูดเท็จ ขอให้ข้าไม่ได้แต่งภรรยา ต้องอยู่คนเดียวไปจนแก่!”

เซี่ยอวี้โจวรู้สึกผิดในใจอย่างบ้าคลั่ง

ท่านเทพเจ้า ข้าชื่อเซี่ยอวี้โจว ข้าอยากมีภรรยาสักสิบคน!!!

เซี่ยอวี้โจวยักคิ้วอย่างภูมิใจให้ลู่เจาเจา

จนกระทั่งศิษย์นิกายหมื่นกระบี่จากไป เขาจึงพูดว่า “คำสาบานของโจวอวี้เซี่ย ไม่เกี่ยวกับเซี่ยอวี้โจว อย่างข้า สวรรค์จะไม่ลงโทษข้าหรอก!”

เขาประสาานมือไหว้ท้องฟ้า “ขอท่านเมตตาปล่อยข้าไปเถิด”

แล้วหันไปคุยโวกับเจาเจาว่า “ข้าเก่งใช่ไหมล่ะ? หลอกพวกนั้นไปได้แล้ว”

ลู่เจาเจาหัวเราะเยาะหยัน “แม้แต่สุนัขในแดนศักดิ์สิทธิ์ก็ยังมีพลังวิญญาณ แล้วเจ้า...เป็นแค่คนธรรมดา มีความเป็นไปได้ไหมว่า เขาอาจจะดูถูกเจ้าก็ได้?” สภาพเจ้าเช่นนี้ ยังจะหาเรื่องอีกเหรอ?

“เจาเจา ยายทำให้เจ้าลำบากแล้ว” ที่แท้ ความหวังตามคำทำนายของเผ่าภูติ ไม่ใช่ตัวนาง

แต่เป็นสายเลือดที่นางให้กำเนิด

เจาเจาต่างหาก คือผู้ที่ช่วยกอบกู้เผ่าภูติ

“เจาเจา เผ่าภูติเป็นหนี้บุญคุณเจ้าอย่างใหญ่หลวง วันนี้ ในฐานะราชินี ข้าขอขอบคุณเจ้าอย่างเป็นทางการ” พูดจบ นางก็กำลังจะโค้งคำนับให้ลู่เจาเจา

ลู่เจาเจายกมือขึ้นห้ามไว้

“ท่านยาย ท่านเป็นผู้ใหญ่ เจาเจาเป็นผู้น้อย ท่านไม่ควรไหว้เจาเจานะเจ้าคะ”

“ต่อให้เจาเจาไม่มีสายเลือดของเผ่าภูติ เจาเจาก็จะช่วยเหลือพวกท่านเจ้าค่ะ”

“ท่านยาย ไม่ต้องเกรงใจไปเจ้าค่ะ” เด็กสาวตัวน้อยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน จุกผมเล็ก ๆ สองข้างห้อยลงมาอย่างอ่อนแรง แววตาทั้งจริงใจและบริสุทธิ์

ฮูหยินหนิงยื่นมือออกไปกอดเจาเจา “การมีเจ้า เป็นความโชคดีของแม่เจ้า และเป็นความโชคดีของยายด้วย”

“เจาเจา ช่างโชคดีที่มีเจ้า”

ไม่เช่นนั้น วันนี้คงเป็นวันสิ้นเผ่าพันธุ์ภูติ

“ท่านยาย พวกท่านมีที่ไปหรือยัง?” ลู่เจาเจากล่าวถาม

ฮูหยินหนิงยิ้มอย่างขมขื่น “ที่อยู่ทั้งหมดของเผ่าภูติถูกทำลายจนหมดสิ้น ไม่มีที่ไหนให้ไปได้อีกแล้ว” ไม่มีใครคุ้มครอง ไปที่ไหนก็มีแต่ภัยพิบัติ

ลู่เจาเจาใช้มือน้อยๆ ลูบคางอย่างครุ่นคิด