หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1011

“ข้ามีสถานที่ที่ดี…”

“ท่านยายเคยได้ยินชื่อเขาชังอู๋หรือไม่?”

ฮูหยินหนิงชะงักไปครู่หนึ่ง แววตาฉายแววประหลาดใจ “เขาชังอู๋ที่เขาว่ากันว่าเต็มไปด้วยภูเขาอู๋ถง แล้วก็มีภูเขาไฟอยู่ข้างใต้ เป็นที่อยู่ของเผ่าหงส์น่ะหรือ?”

ลู่เจาเจาพยักหน้า “ใช่เจ้าค่ะ ภูเขาไฟใต้เขาชังอู๋สามารถช่วยเผ่าหงส์ฟักไข่ได้ อีกทั้งยังช่วยในการบำเพ็ญเพียรด้วย”

“ข้าเคยช่วยเหลือเผ่าหงส์ไว้ ท่านยายเอาของสิ่งนี้ไป ท่านจะสามารถไปอาศัยอยู่ที่นั่นได้ชั่วคราว”

“อืม... แต่คนในเผ่ายังบาดเจ็บไม่หายดี ข้าว่าพักฟื้นในนี้สักสองสามวันก่อนค่อยไปดีกว่า”

ลู่เจาเจาล้วงของสิ่งหนึ่งจากอกเสื้อ แล้วยื่นให้ฮูหยินหนิง

มันคือป้ายหยกที่มีรูปหงส์สองตัวร้องประสานกัน เมื่อป้ายหยกอยู่ในมือ หงส์ก็โผบินออกมาจากป้าย ร้องเสียงแหลม พร้อมกับบินวนรอบศีรษะของฮูหยินหนิงหนึ่งรอบ ก่อนจะกลับเข้าไปในป้ายหยกตามเดิม

“ป้ายหยกจำเจ้าของได้แล้ว ท่านยายเอาไปใช้ได้เลยเจ้าค่ะ”

“ส่วนคนในเผ่าที่กระจัดกระจายอยู่ ส่วนใหญ่อยู่ที่นิกายหมื่นกระบี่ อีกส่วนหนึ่งกระจายอยู่ทั่วแดนศักดิ์สิทธิ์ เจาเจาจะตามพวกเขากลับมาให้ได้เจ้าค่ะ!”

ฮูหยินหนิงตกใจอย่างมากเจาเจาไม่เพียงแค่ต่อสู้กับคนนับร้อยได้ แต่ยังมีบุญคุณกับเผ่าหงส์อีกด้วย?

เจาเจาเป็นใครกันแน่?

หรือว่า เป็นเทพองค์ใดกลับชาติมาเกิดงั้นหรือ?

หรือแม้กระทั่ง นางไม่เคยได้ยินว่าเทพองค์ใด สามารถปั้นหุ่นเชิดดินให้มีชีวิตและวิญญาณได้!

ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

แล้วอีกอย่าง มิติของเจาเจา มีฟ้า มีดิน มีดวงอาทิตย์ และมีฝน เหมือนโลกใบเล็ก ๆ

ไม่เคยได้ยินว่าใครมีที่เก็บของแบบนี้!

เจาเจา มีปริศนามากมายเหลือเกิน

“ใช่แล้ว มีผู้ชายคนหนึ่งสลบอยู่ในมิติ เจาเจา เขาเป็นใครกัน?” ฮูหยินหนิงนึกถึงชายคนนั้นในมิติขึ้นมาได้ จึงถามขึ้น

“คงจะเป็นเทพแห่งกาลเวลา เขาสามารถจากไปได้ในตอนกลางคืน...”

ลู่เจาเจาโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ไม่ทันสังเกตเห็นดวงตาที่เบิกกว้างของท่านยายเลยสักนิด

เทพแห่งกาลเวลา???

ไม่ใช่ ทำไมเจ้าถึงพูดคำเหล่านี้ออกมาอย่างไม่ใส่ใจได้?!!

นั่นเป็นเทพ! เป็นเทพ!

เทพที่อาศัยอยู่ในแดนสวรรค์ และได้รับการบูชาจากผู้คนมากมาย!

เจ้าเก็บเทพไว้ในมิติ??

ฮูหยินหนิงยกมือขึ้นมากุมที่อก ความลับของหลานมากมายเหลือเกิน เกินกว่าที่นางจะรับไหว

สวี่สืออวิ๋น เจ้ารู้ไหมว่าลูกสาวของเจ้าเก่งกาจขนาดนี้??

ถึงจะเอาออกมาไม่ได้ แต่ก็รู้สึกเสียดายที่จะยกให้ใคร

วิชากระบี่อะไรนั่น คิดไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็คิดค้นกระบวนท่าของตัวเองได้ หรืองีบหลับเพียงชั่วครู ก็อาจจะบรรลุความเข้าใจขึ้นมาได้ มันเป็นเรื่องง่าย ๆ

แต่เงินน่ะ ไม่ใช่ว่าอยากมีก็มีได้!

ลู่เจาเจาไม่รู้หรอกว่า สติปัญญาเป็นสิ่งที่ฟ้ากำหนด

การบรรลุความเข้าใจยิ่งแล้วใหญ่ ผู้บำเพ็ญตนหลายคนก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้เจอเลย

ลู่เจาเจาเข้าไปในมิติ ตัดไม้ไผ่มาหลายลำ

จากนั้นก็เหลาเป็นท่อนเล็กๆ แล้วเอาออกมา วางไว้ในห้อง

“ข้าจะสอนพวกเจ้าสองสามกระบวนท่าก่อน พวกเจ้าเอาไม้มาทำท่าตามนะ...พรุ่งนี้กระบี่ไม้ไผ่ก็จะเสร็จแล้ว ค่อยใช้กระบี่ไม้ไผ่ฝึก” ลู่เจาเจาหักกิ่งไม้ออกมาอันหนึ่ง

ผู้เฒ่าคนหนึ่งในเผ่าภูติ จ้องมองต้นไม้ใหญ่ที่เขียวชอุ่มด้วยความตกตะลึง

“ต้นไม้นี่ ข้าเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน? หรือว่าข้าตาฝาดไป?” ผู้เฒ่าในเผ่าพึมพำ พลางเดินวนรอบต้นไม้โบราณ

“ต้นไม้นี่แปลกมากเลยนะ พอเข้าไปใกล้ๆ ได้ยินเสียงสวดมนต์ด้วย” ปี้ซินวิ่งเข้ามาด้วยรอยยิ้ม วันก่อนยังเต็มไปด้วยความโศกเศร้า แต่ตอนนี้กลับมาอยู่กับคนในเผ่า ก็กลายเป็นเด็กสาวไร้กังวลอีกครั้ง

ลู่เจาเจาเหลือบมองต้นไม้โบราณ “อาจจะเป็นต้นโพธิ์กระมัง”

“ก็คงจะเป็นเช่นนั้น ถึงมีเสียงสวดมนต์ได้ ก็ว่ากันว่าพระพุทธองค์ตรัสรู้ใต้ต้นโพธิ์ บางทีต้นโพธิ์ก็เลยมีพุทธคุณอยู่ในตัว” คนในเผ่าพยักหน้าเห็นด้วยอย่างจริงจัง