หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1012

“จริงหรือ? แล้วต้นโพธิ์ต้นนั้นอยู่ไหนหรือ?” ปี้ซินถามด้วยความสงสัย

ผู้เฒ่าในเผ่าลูบเครา “ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ต้นนั้นมีความสำคัญต่อแดนพระพุทธมาก ถูกย้ายไปยังแดนพระพุทธแล้ว ฟังพระธรรมทุกวัน ภายใต้อิทธิพลของพระธรรม ตอนนี้มันได้กลายเป็นสมบัติวิเศษแล้ว”

“ว่ากันว่าแค่กิ่งก้านก็สามารถขับไล่สิ่งชั่วร้ายได้ ใบไม้ยังช่วยให้จิตใจสงบ ช่วยในการบำเพ็ญเพียรอีกด้วย”

“ว้าว...” ปี้ซินอุทานด้วยความประหลาดใจ

“น้องหญิงเจาเจา ต้นไม้นี่มีพุทธคุณ เป็นต้นที่เพาะจากกิ่งของต้นโพธิ์ศักดิ์สิทธิ์หรือเปล่า?”

ลู่เจาเจาชะงักไปครู่หนึ่ง “กิ่งงั้นหรือ? เอาไปทำอะไรกัน ถ้าพวกเจ้าชอบก็หักไปหลายๆ กิ่งได้เลย”

“นี่แหละ ต้นที่พระพุทธองค์ตรัสรู้น่ะ”

นางชี้ไปที่ต้นโพธิ์ด้วยท่าทางสบายๆ

เหล่าภูติเงียบกริบ หันมามองนางเป็นตาเดียว

รวมถึงกิ่งไม้ตรงๆ ที่ใบไม้ถูกเด็ดจนเกลี้ยง วางอยู่ข้างๆ นาง

ต้นโพธิ์ศักดิ์สิทธิ์!!

นั่นคือสมบัติล้ำค่าของแดนพระพุทธ แต่นางกลับขุดออกมาและปลูกไว้ในมิติของนางอย่างไม่ใส่ใจ!

ปี้เย่ว์ไม่พูดอะไร นำคนในเผ่าไปเก็บใบไม้ที่หล่นบนพื้น และใส่ลงในกล่องหยกอย่างตั้งใจ

พวกนางคู่ควรแค่ไหน ที่จะได้นำต้นโพธิ์ศักดิ์สิทธิ์มาฝึกกระบี่!

ในสายตาของนาง มันก็แค่พอใช้ได้สองวัน!

ฮูหยินหนิงมองไปที่ป่าไผ่ที่ไหวเอนในระยะไกล “ไผ่มาจากไหนกัน?”

“ขุดมาจากป่าไผ่สีม่วงของเจ้าแม่กวนอิม ไผ่สีม่วงนี้มีคุณสมบัติสายฟ้า ใช้ทำกระบี่ได้ดี” ลู่เจาเจาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

ภูตตัวน้อยที่กำลังหักหน่อไม้ในป่า ถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไป

“นี่คือบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้รดน้ำพื้นที่เกษตรหรือ?” เสียงของฮูหยินหนิงแหบแห้ง

“มีเส้นแร่ศิลาวิญญาณชั้นเลิศหลายเส้นอยู่ข้างใต้ ซึ่งหล่อเลี้ยงน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ เป็นของที่ไม่มีค่า พวกเจ้าสามารถใช้มันได้ตามต้องการ ดื่มหรืออาบน้ำก็ได้ แต่อย่าแตะต้องก้อนกรวดในน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เชียว!” นี่คือศิลาวิญญาณชั้นเลิศ!

ทุกคนเงียบสงัดไม่พูดอะไร และไม่กล้าถามอีกต่อไปแล้ว

ภายในมิติแห่งนี้ แม้แต่ต้นหญ้าต้นไม้ก็ดูเหมือนจะมีที่มาที่ไปที่ไม่ธรรมดา แม้แต่ดอกบัวที่กำลังจะบานในน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ก็เปล่งแสงสีทองออกมา

“เอาล่ะ ตอนนี้ข้าจะสอนเพลงกระบี่เก้าเจาหยางกระบี่แรกให้กับพวกเจ้า”

เหล่าศิษย์ที่อยากเรียนวิชากระบี่ของเผ่าภูตินั้นมีจำนวนมากกว่าครึ่งหนึ่ง คนรุ่นใหม่ต่างก็พากันถือกระบี่ไม้ฝึกฝนกัน

ผู้เฒ่าเฝ้ามองอยู่ข้างๆ

สิ่งที่ทำให้ลู่เจาเจาประหลาดใจคือ ภูตินั้นฉลาดหลักแหลมจริงๆ เพียงสามครั้งก็จำได้คร่าวๆ แล้ว

“ตอนนี้ข้าจะสอนเคล็ดวิชากระบี่ให้พวกเจ้า”

“วันนี้เรียนเพียงกระบวนท่าแรก อย่าได้หุนหันพลันแล่น”

ลู่เจาเจานำฝึกซ้อมหลายครั้ง ก่อนจะออกจากมิติไป

ตอนจากไป นางยังพาฉงเย่ว์ที่นอนอยู่บนพื้นไปด้วย

หลังจากที่นางจากไป เผ่าภูติก็เงียบลงทันที

“แก่นพลังเทพครึ่งหนึ่งของเจ้าเมืองซีเหอถูกแย่งกลับคืนมาแล้ว ยังมีแก่นพลังเทพที่ถูกประมุขนิกายหมื่นกระบี่ช่วงชิงไป...”

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะแย่งกลับมาให้ได้” แล้วก็กำจัดเขาไปซะ

ลู่เจาเจาแทบไม่ต้องคิดก็เดาเรื่องจริงได้แล้ว ศิษย์ของนางมีเพียงเรื่องที่ต้องเผชิญหน้ากับเรื่องของนางเท่านั้น ที่จะไร้ซึ่งความระแวดระวังและเหตุผล

ยิ่งไปกว่านั้น นิกายหมื่นกระบี่คือบ้านของพวกเขา

บ้านของนางและพวกเขา

ใครจะระแวดระวังคนในบ้านกันล่ะ?

“ตอนนี้ข้าจะส่งเจ้ากลับไปยังร่างของเซี่ยเฉิงสี่ เจ้าก็ควรจะตื่นได้แล้ว” ถ้ายังไม่ตื่น ฮ่องเต้เซวียนผิงคงจะร้องไห้ฟูมฟายแน่

ลู่เจาเจาร่ายคาถาด้วยมือทั้งสองอย่างรวดเร็ว ค่อยๆ…

ร่างที่อยู่ตรงหน้าเริ่มโปร่งใสและเปลี่ยนเป็นจางลง

เมื่อเห็นเขาสลายไปต่อหน้าต่อตา ลู่เจาเจาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

พอหันกลับไป ก็เห็นเต๋าสวรรค์ตัวน้อยนั่งอยู่ข้างเตียง บีบผ้าเช็ดหน้าเล็กๆ แล้วเช็ดน้ำตา

“ผู้ชายก้นโต ร้องไห้ทำไมกัน? ข้าไม่ได้ตีเจ้าซะหน่อย!” ลู่เจาเจารู้สึกเวียนหัว ใครจะไปเชื่อว่าเต๋าสวรรค์จะเป็นคนขี้แยขนาดนี้!

เต๋าสวรรค์ดวงตาแดงก่ำ เสียงใสของชายหนุ่มมีความน้อยใจอยู่เล็กน้อย

“เจ้ามักจะเรียกข้ามาแล้วก็ไล่ข้าไป ไม่เคยเห็นข้าเป็นสหายเลย! ทุกครั้งที่มีเรื่องต้องให้ข้าช่วย เจ้าถึงจะมาตามใจข้า!” ทุกครั้งที่จะให้เขาทำการบ้าน นางก็ทำหน้าประจบประแจง

พอหันหลังไปก็ไม่รู้จักกันแล้ว