หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1013

แม้แต่เหยากวงก็ยังมีพู่ห้อยกระบี่ เขาไม่ได้แม้แต่พู่ห้อยกระบี่ด้วยซ้ำ!

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นสหายตอนไหนกัน? เจ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้าเสมอ!” ลู่เจาเจาพูดทันที

“แล้วทำไมไม่ให้พู่ห้อยกระบี่ข้าล่ะ?!” เขาเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความโกรธ

ลู่เจาเจา???

ร้องไห้หนักขนาดนี้ ข้าคิดว่าท้องฟ้ากำลังจะถล่มอีกครั้ง และข้าต้องอุทิศอีกครั้งซะอีก!

“เจ้าไม่เหมือนเหยากวง เจ้าไม่ต้องการของขวัญเพื่อรักษาความสัมพันธ์ เจ้าเป็นคนกันเอง! จะเอาของขวัญอะไรกัน?” ทุกครั้งก็ต้องมีของขวัญ จะต้องให้จนหมดตัวเลยหรือไง?

ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า “ใช่ เจ้าพูดถูก”

“รู้ว่าตัวเองผิดแล้วใช่ไหม?” ลู่เจาเจาวางมือบนสะโพกของนางแล้วมองไปที่เขา

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างพอใจ “อืม!” เป็นความผิดของข้า

เจาเจาถือว่าข้าเป็นคนกันเอง ของขวัญงั้นหรือ? จะเอาของขวัญทำไมกัน!

การให้ของขวัญมันสำหรับคนนอก!

เหยากวงเป็นคนนอก

เจาเจาเงยคางขึ้น แล้วชี้ไปที่ไม้ไผ่ที่มัดรวมกันบนพื้น “อืม เหลากระบี่สิบหกเล่ม พรุ่งนี้จะต้องใช้ ข้าเชื่อว่าเจ้าเก่งที่สุด ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้ ข้าเชื่อเจ้ามากที่สุดเลยล่ะ!”

ชายหนุ่มหลงตัวเองไปทีละนิดภายใต้คำชม

แม้กระทั่งร่องรอยของความภาคภูมิใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“นั่นสิ นอกจากข้าแล้ว ยังจะมีใครทำได้อีก?”

“เจ้าไปนอนเถอะ ก่อนฟ้าสาง กระบี่ไม้ไผ่สิบหกเล่ม ไม่ให้ขาดแม้แต่เล่มเดียว”

ใต้แสงจันทร์

ลู่เจาเจากำลังหลับสนิท

ชายหนุ่มนั่งอยู่ข้างหน้าต่างอย่างขมขื่น เหลากระบี่ภายใต้แสงจันทร์!

ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง

เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังมาจากข้างนอก

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย เหลือบมองไปทางเจาเจา จากนั้นก็ยกมือขึ้นสร้างเขตแดน เพื่อไม่ให้คนนอกมารบกวนความฝันอันแสนหวานของนาง

กลอนประตูหลุดออกโดยอัตโนมัติ เซี่ยอวี้โจวเดินเข้ามาด้วยใบหน้าประจบประแจง

“พี่ชายน้อย ข้ารู้อยู่แล้วว่าวันนี้ท่านต้องอยู่ที่นี่แน่นอน” เซี่ยอวี้โจวหัวเราะแห้งๆ เห็นชายหนุ่มนั่งเหลากระบี่ไม้ไผ่อยู่ข้างหน้าต่าง ก็เข้าใจได้ทันที

ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองไปที่เขา

นิ้วมือพลิ้วไหว ไม่นาน กระบี่ไม้ไผ่ที่สลักอักขระป้องกันก็ถูกวางไว้ข้างหน้าต่าง

“พี่ชายน้อย พี่ชายน้อยที่แข็งแกร่งที่สุดในสามดินแดน ช่วยข้าหน่อยเถิด...”

“ท่านดูสิ ข้ากับเจาเจาเป็นสหายกัน แล้วท่านก็เป็นสหายกับเจาเจาอีกที ถ้าคิดทางอ้อม เราสองคนก็เป็นสหายที่สนิทกันนะ ท่านว่าใช่ไหมล่ะ?” เซี่ยอวี้โจวค่อยๆ ประเมินอารมณ์ของชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง เขาเคยเห็นลู่เจาเจาอยู่กับชายหนุ่มคนนี้

หลอกง่ายมาก

ทั้งแข็งแกร่งและหลอกง่าย

ชายหนุ่มชะงักนิ้วเล็กน้อย แล้วเลิกคิ้วมองเขาด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นที่แทบจะมองไม่เห็น

คำปฏิเสธของชายหนุ่มเกือบจะหลุดออกมาจากปาก แต่แล้วเขาก็ได้ยินเซี่ยอวี้โจวพูดอย่างจนใจ

“ถ้าท่านไม่สอนข้า ข้าก็ทำได้แค่ขอร้องเจาเจาแล้วล่ะ…”

ชายหนุ่ม…

“เจ้าอยากฝึกอะไร?”

เมื่อเซี่ยอวี้โจวได้ยินว่ามีหวัง แววตาก็เป็นประกายระยิบระยับพลางนั่งขัดสมาธิลงกับพื้น “ท่านว่าข้าเหมาะจะเป็นผู้ฝึกกระบี่หรือไม่? ถือกระบี่ท่องยุทธภพ เท่จะตายไป!”

ชายหนุ่มมองเขาด้วยสายตาเศร้าหมอง ก่อนจะวางปลาไม้ลง ก็ได้

แต่เจ้าจะละทิ้งปลาไม้ แล้วหันไปถือดาบไม่ได้!

เคยได้ยินแต่เรื่องวางดาบลงแล้วบรรลุธรรม ไม่เคยเห็นใครพาพระพุทธองค์ไปเป็นนักฆ่าเลย

เซี่ยอวี้โจวรู้สึกถึงการปฏิเสธของเขา จึงเกาหัวไปมา

“จอมเวท? หมอเสน่ห์? ผู้หลอมอาวุธ?”

“อ้า!!” เซี่ยอวี้โจวตบหน้าผากด้วยความตื่นเต้น

“สอนวิธีทำนายให้ข้าแล้วกัน ข้าจะได้ไปตั้งแผงดูหมอข้างถนนเพื่อฝึกฝน ถ้าข้าทำนายได้แม่นสักสองครั้ง ก็จะสามารถกู้ชื่อเสียงที่เสียไปกลับคืนมาได้!”

ชายหนุ่มได้ยินดังนั้น มันก็ไม่ยาก

จริงๆ แล้วถ้าเขาหันหน้าเข้าหาพระพุทธ วิชาเหล่านี้มันก็ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือสำหรับเขา

เต๋าสวรรค์สอนไม่กี่คำให้เขาอย่างไม่เป็นทางการ เซี่ยอวี้โจวรู้สึกเหมือนประตูบานใหญ่เปิดออกต่อหน้าเขา ภายในประตูบานนั้นมีกฎแห่งสวรรค์และโลกซ่อนอยู่

“ข้าขอฝากตัวเป็นศิษย์ท่านได้หรือไม่?” ถึงแม้เซี่ยอวี้โจวจะไม่ทราบฐานะของเขา แต่ก็รู้ว่าเจาเจาให้ความสำคัญกับเขามาก