หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 101

เพียงแต่เสี่ยวเจาเจานั้นไล่นกพิราบออกไปอย่างรวดเร็ว

“ชิว...ชิว...” และเด็กน้อยยังทำหน้ารังเกียจอีกด้วยถึงขนาดที่ให้อิ้งเสวี่ยกางร่มให้นาง ห้ามนกพิราบเข้าใกล้นาง

นกน้อยบินมาแล้วก็บินไป กินเสร็จแล้วก็บินออกไป และก็มีนกตัวใหม่บินเข้ามาอีกเรื่อย ๆ ตอนนี้มีนกนับไม่ถ้วนบินอยู่บนท้องฟ้า แต่ก็ไม่พบอะไรที่ผิดปกติเกิดขึ้นที่นี่

เพียงแต่...

ข้าวที่อยู่ในถาดของลู่เจาเจานั้นเติมเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

“แม่นางเจาเจามีจิตใจเอื้ออาทรจริง ๆ” เติงจือไม่ลืมที่จะเอ่ยชมขึ้นมาหนึ่งประโยค

สวี่ซื่อหันมามองนางอีกครั้งภายใต้แสงแดดที่ส่องลงมา นางสวมเสื้อกันหนาวสีเขียวตัวเล็ก ๆ กะทัดรัดและบนหัวยังมัดจุกเล็ก ๆ เอาไว้ ด้านบนจุกยังแขวนระฆังสีแดงเล็ก ๆ เอาไว้ นางยิ้มอย่าง...สดใส

[ฝนตก ๆ ๆ ๆ ๆ เถอะน่า...]

[ทำให้ท่านแม่มีความสุข ๆ]

สวี่ซื่อนั่งอยู่บนรถม้าและเอาแต่มองไปบนฟ้าไม่หยุด หรือว่าวันนี้จะมีฝนตกลงมาจริง ๆ หรือ?

รถม้ายังไม่ทันเข้าใกล้สนาม บริเวณใกล้เคียงก็เริ่มแออัดแล้ว บริเวณโดยรอบยังเบียดเสียดไปด้วยชาวบ้านจำนวนมาก เบียดเสียจนรถม้าเคลื่อนตัวได้ยากลำบาก ชาวเป่ยเจานั้นหลงใหลในปาฏิหาริย์เป็นพิเศษ ตอนนี้จึงมีหลายคนเข้ามามุงดูกันแล้ว

“ฮูหยินเจ้าค่ะ แถว ๆ นี้มีร้านค้าสองร้านที่เป็นของพวกเรา พวกเราไปดูกันที่ชั้นบนเถอะเจ้าค่ะ” เติงจือพาสวี่ซื่อเดินผ่านฝูงชนไป จากนั้นก็เดินเลี้ยวอีกหลายครั้งก่อนที่จะเบียดออกมาถึงด้านนอกร้าน

เป็นร้านขายอาหารแห่งหนึ่ง

“ฮูหยิน เชิญที่ชั้นบนขอรับ” ที่นี่ตรงจุดนี้เป็นจุดรับชมที่วิวดีที่สุดของร้าน

เด็กรับใช้เตรียมชาเอาไว้ให้นานแล้ว สวี่ซื่อนั่งลงตรงหน้าหน้าต่างเพราะตรงนี่สามารถมองเห็นเวทีขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปร้อยเมตรได้พอดี