หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 102

ชีวิตนางและลูกไม่ใช่ชีวิตหรือยังไง?

สวี่ซื่อโกรธจนตัวสั่น

ตอนนี้เมื่อมองไปเห็นนกบินเต็มท้องฟ้า ก็รู้สึกว่าแม้แต่สวรรค์ก็ยังช่วยนางด้วยงั้นหรือ? สวี่ซื่ออดไม่ได้ที่จะเกิดอารมณ์ท้อแท้

“ลงไปดูกันเถอะ” สวี่ซื่ออยากเดินออกไปดู

แต่เติงจือกลับดึงตัวนางเอาไว้ด้วยสีหน้าลังเล “คุณหนูน้อยกำชับครั้งแล้วครั้งเล่าว่าห้ามลงจากร้าน เพราะเกรงว่าผู้คนมากมายอาจจะชนฮูหยินได้ ฮูหยิน...” เติงจือมองนางด้วยความกังวล

มีผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ แห่กันมาที่ถนน เพื่อจะมาดูสัตว์ปีกทั้งหลายที่บินมารวมตัวกันจากทั่วสารทิศ

มีกลุ่มชายหนุ่มสวมเสื้อสีน้ำเงินยืนล้อมรอบตัวลู่จิ่งไหวเอาไว้เสมือนเขาเป็นผู้นำกลุ่ม “พี่จิ่งไหว น้องสาวของท่านเกรงว่าจะเข้าตาท่านนั้นเสียแล้ว พี่จิ่งไหวกำลังจะรุ่งเรืองแล้ว”

ชายหนุ่มบุ้ยปากไปยังทิศทางเมืองหลวง

ลู่จิ่งไหวทำสีหน้าเคร่งขรึมและส่ายหัวเบา ๆ “จิ่งไหวยอมเป็นที่พึ่งพาของน้องสาวเท่านั้น ไม่ใช่อาศัยกำลังของน้องสาว”

ทุกคนพากันประจบสอพลอกันทันทีว่า “พี่จิ่งไหวเป็นคนที่มีความสามารถ ย่อมไม่สนใจชื่อเสียงจอมปลอมเหล่านี้อยู่แล้ว”

“ปีหน้าไปสอบระดับเซียงซื่อ พี่จิ่งไหวจะต้องได้ตำแหน่งเจี้ยหยวนอย่างแน่นอน”

ลู่จิ่งไหวส่ายหัวอย่างถ่อมตัว แต่ทุกคนกลับไม่ได้สนใจ

ท้องฟ้าที่มีนกปกคลุมเป็นบริเวณกว้าง เหมือนมีลมฝนกำลังจะมา

ในขณะนี้ลู่เจาเจากำลังคาบหญ้าหางสุนัขไว้ในปาก และนั่งอยู่ในศาลาพร้อมกับปิดจมูกอย่างเงียบ ๆ

ทางด้านใจกลางเมือง

ผู้คนนับไม่ถ้วนแห่กันมาคับคั่ง ถึงกระทั่งที่มีบางคนเริ่มตะโกนเป็นระลอกเสียงดังว่านี่เป็นปาฏิหาริย์

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเผยเจียวเจียว จิ่งเหยาฉลาดจริง ๆ อายุน้อย ๆ ก็สามารถเล่นตบตาผู้คนได้ และคนที่ตะโกนกระตุ้นเป็นจังหวะนี้ก็เป็นจิ่งเหยาที่สอนมา

ทุกคนอ้าปากตะโกน ปาฏิหาริย์ ปาฏิหาริย์...

ปาฏิหาริย์ ปาฏิหาริย์...

ทั่วทั้งเมืองกำลังพากันตะโกนคำว่าปาฏิหาริย์

และพากันอ้าปากแหงนหน้ามองท้องฟ้า ด้วยสีหน้าที่บ้าคลั่ง

เปาะ...