หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 103

กลุ่มคนที่บอกว่าเป็นปาฏิหาริย์ ในขณะนี้กำลังด่าสาปแช่งไม่หยุด

เติงจือเบิกตากว้างและยังคงตั้งสติกลับมาไม่ได้

“ฝนขี้นกนี่...เกรงว่าจะกลายเป็นเรื่องตลกไปทั่วทั้งเมืองเป่ยเจาเสียแล้ว” เติงจือมองดูกลุ่มคนผู้คลั่งไคล้กลุ่มนี้เปลี่ยนไปตาสว่างอย่างน่าเวทนาจนเกือบจะหัวเราะเสียงดังออกมา

“พระโพธิสัตว์คุ้มครองจริง ๆ ที่แก้แค้นแทนฮูหยินเจ้าค่ะ”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ...” เติงจือหัวเราะจนปากไม่หุบ

สวี่ซื่อกลับนึกถึงการกระทำที่แปลกประหลาดของเจาเจาขึ้นมา นางยกมือกุมหน้าผาก ไม่ต้องคิดเลยเป็นฝีมือเจาเจานั่นแหละ!

เพื่อแก้แค้นให้ตัวเอง เพื่อให้ตัวเองมีความสุขมาก ๆ

ช่างเป็นแก้วตาดวงใจตัวน้อยที่ใส่ใจจริง ๆ เลยนะ

ฝนขี้นกครั้งนี้ตกลงมานานกว่าครึ่งชั่วยามเลยทีเดียว บนพื้นไม่มีที่ให้เท้าเดินเลย และทุกคนก็เดินไปพลางกับอาเจียนไปพลาง

เกรงว่าคงจะกัดฟันเกลียดแค้นครอบครัวลู่จิ่งไหวกันเสียแล้ว

รถม้าจากพระราชวังวิ่งผ่านข้างประตูไปอย่างรวดเร็ว ยังสามารถได้ยินเสียงด่าเพราะโกรธได้ราง ๆ

เผยเจียวเจียวที่อยู่หน้าเวทีมีสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ถึงกระทั่งที่ถูกคนแตะทีหนึ่งเพื่อแก้แค้น

“อนุบ้าคลั่ง คาดไม่ถึงว่าจะหลอกพวกเราออกมารับทุกข์! คนที่สามารถเป็นอนุนอกเรือนได้ ล้วนไม่มีอะไรดีสักอย่างจริง ๆ”

“ลูกนอกคอกที่อนุคลอดยิ่งไม่มีอะไรดีเข้าไปใหญ่”

สวี่ซื่อหัวเราะพรืดออกมา

เช่นนี้ลู่หย่วนเจ๋อก็ไม่ได้รับประโยชน์อะไรแล้วละสิ

“ท่านโหวลู่ ท่านมีความแค้นอะไรกับข้างั้นหรือ? ถึงจงใจเกลี้ยกล่อมให้ข้ามาดูปาฏิหาริย์อะไรนี้ ผลสุดท้ายกลับต้องมาโดนนกขี้ใส่ทั้งตัว! เรื่องนี้ไม่จบกับท่านแค่นี้แน่!”

“ใต้เท้าลู่ ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

“ใต้เท้าลู่ระวังตัวให้ดี ๆ ล่ะ!” ขุนนางหลายคนเดินกุมหน้าและปีนขึ้นรถม้าอย่างทุลักทุเล พากันหนีแยกย้ายไป