หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1018

“เอ๊ะเทพธิดาร้อยบุปผา ผู้ปกครองดอกไม้ทั้งหมดในสามดินแดนงั้นหรือ?”

ราชครูพยักหน้า

“ดีๆๆ ขึ้นเกาะ ข้าก็จะขึ้นเกาะด้วย! ดูซิดอกไม้ปีศาจน้อย เจ้าจะหนีไปไหนได้!” จู๋มั่วแสยะยิ้มมุมปาก เห็นได้ชัดว่ายังไม่ลืมเรื่องปีศาจดอกไม้น้อย

ทุกคนช่วยกันอุ้มลู่เจาเจาที่ไม่เต็มใจไปด้วย จนเรือมาจอดเทียบท่าที่ริมเกาะร้อยบุปผา

รอบเกาะมีดอกไม้นานาพันธุ์บานสะพรั่ง ดูราวกับเป็นทะเลดอกไม้

“พวกเจ้าเป็นใคร? มาจากไหน? จะไปที่ไหน?” มีเสียงเล็กๆ ดังขึ้นข้างๆ แต่ได้ยินเพียงเสียง ไม่เห็นตัวตนของผู้พูด

พอก้มลงมอง ดอกโบตั๋นสีชมพูบนพื้นก็สั่นไหวเล็กน้อย

แล้วก็กลายร่างเป็นเด็กหญิงตัวน้อยในชุดสีเขียว มองพวกเขาด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

“เทพธิดาโบตั๋น พวกเรามาจากโลกมนุษย์ กำลังจะไปยังนิกายหมื่นกระบี่ ระหว่างทางได้ผ่านดินแดนอันล้ำค่าแห่งนี้ อยากจะขอซื้อน้ำผึ้งวิเศษสักหน่อย หวังว่าเทพธิดาโบตั๋นจะช่วยเหลือพวกเราด้วย”

ราชครูโค้งคำนับ

“บนเรือของเรามีของหายากจากโลกภายนอก ถ้าท่านเทพธิดาชอบ สามารถแลกเปลี่ยนกันได้”

คำพูดของราชครู ทำให้แววตาของเทพธิดาโบตั๋นเป็นประกาย

แม้ว่าเกาะร้อยบุปผาจะไม่ติดต่อกับโลกภายนอก แต่เทพธิดาบนเกาะกลับชอบของหายากจากโลกภายนอกมาก พวกนางจึงทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับเรือที่ผ่านไปมาเท่านั้น

ว่ากันว่า เทพธิดาบุปผาไม่อนุญาตให้ศิษย์ออกจากเกาะ

“ตามข้ามาเถอะ” เทพธิดาโบตั๋นพูดกระซิบ

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว นางก็หันกลับมาถามทันที “ช้าก่อน ในพวกเจ้าไม่มีใครชื่อ ลู่เจาเจา ใช่ไหม?”

ราชครูชะงักไปเล็กน้อย และเปลือกตาก็ยกขึ้นเล็กน้อย

“เกาะร้อยบุปผา ห้ามลู่เจาเจาและสุนัขเข้า”

“สุนัขของพวกเจ้าเข้าไม่ได้ นี่คือกฎที่เทพธิดาร้อยบุปผาตั้งไว้” เทพธิดาโบตั๋นชี้ไปที่ก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่ในระยะไกล บนก้อนหินมีตัวอักษรหนึ่งแถวเขียนไว้อย่างสวยงาม

ห้ามลู่เจาเจาและสุนัขเข้า

“พี่สาวคนสวย ข้าชื่อลู่เจ๋าเจ๋า ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” ลู่เจาเจาเดินตัวโยกไปมาอย่างน่ารัก ดึงชายกระโปรงของเทพธิดาโบตั๋นเบาๆ และเงยหน้ามองนางอย่างใสซื่อ

เทพธิดาโบตั๋นก้มลงมอง ก็เห็นเด็กน้อยน่ารักน่าเอ็นดูคนหนึ่งกอดขาของนางอยู่

นางอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเบา ๆ “เจ้าเข้าไปได้แน่นอน”

เซี่ยอวี้โจว??

จู๋มั่ว??

นางคือเทพธิดาแห่งดอกโบตั๋น ดังนั้นนางจึงสามารถมองเห็นได้ว่ากระดูกของลู่เจาเจามีอายุเพียงสี่ขวบ เด็กน้อยอายุสี่ขวบที่แท้จริง ในทุกแห่งหนของสามดินแดน เด็กน้อยเช่นนี้ทำให้ผู้คนไม่ทันระวังตัว

นางถึงกับย่อตัวลงแล้วอุ้มลู่เจาเจาขึ้นมา “ผูกสุนัขไว้ที่เรือ แล้วตามข้าเข้าไปในเกาะเถอะ”

จุยเฟิงเห่าเสียงดังอย่างไม่พอใจ

“มันชื่ออะไรหรือ?” โบตั๋นขมวดคิ้วเล็กน้อย

แต่เด็กคนนี้เพิ่งจะอายุสี่ขวบ คงจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน

“อาอวี๋ เจ้าพาพวกเขาไปแลกน้ำหวานดอกไม้เถอะ” เทพธิดาบุปผาโบกมือด้วยท่าทางเบื่อหน่าย

จู๋มั่วก้าวไปข้างหน้าแล้วโค้งคำนับ เทพธิดาบุปผารู้ว่าเขาเป็นเผ่ามังกร สีหน้าจึงดูเป็นมิตรด้วย

“ขออภัยที่รบกวนท่านเทพธิดาบุปผา เสี่ยวหลงมีเรื่องจะขอร้อง”

“เมื่อครึ่งปีก่อน เสี่ยวหลงเคยรู้จักกับปีศาจดอกไม้ตนหนึ่ง ปีศาจดอกไม้ตัวร้ายนี้หลอกเอาทรัพย์สมบัติของเสี่ยวหลงไป ข้าจึงขอให้เทพธิดาบุปผาช่วยตรวจสอบให้หน่อยว่านางอยู่ที่ใด และเป็นปีศาจดอกไม้ชนิดใด!”

เทพธิดาบุปผานั่งตัวตรง “เจ้ามีสิ่งของที่นางใช้ติดตัวอยู่หรือไม่?”

จู๋มั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบใบไม้สีเขียวออกมาจากกล่องหยก

ใบไม้มีเส้นใบที่ชัดเจน แม้เวลาจะผ่านไปนานถึงเพียงนี้ ก็ยังไม่เหี่ยวเฉา

“เอ๊ะ แปลกจัง ข้าไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายจากพวกเดียวกันเลย” ดอกโบตั๋นพึมพำพลางยื่นกิ่งก้านขึ้นไป เทพธิดาบุปผาหยิบมันขึ้นมาพิจารณาอย่างละเอียด เพียงชำเลืองมองแวบเดียวก็กล่าวขึ้นว่า

“นางไม่ใช่ปีศาจดอกไม้”

“บนใบไม้นี้ ไม่มีกลิ่นอายของร้อยบุปผาเลยแม้แต่น้อย”

สีหน้าของจู๋มั่วหม่นลงทันที ดวงตากลมโตกลอกไปมา

“เป็นไปไม่ได้!!”

“เจ้ามังกรนี่ช่างไร้เหตุผลนัก! ไม่ว่าจะเป็นเผ่าพันธุ์ร้อยบุปผาหรือไม่ ก็หนีไม่พ้นสายตาของเทพธิดาบุปผาหรอก พืชพันธุ์ดอกไม้ทั้งหมดในใต้หล้าล้วนอยู่ในการดูแลของนางทั้งสิ้น ไม่เคยมีผิดพลาดมาก่อน”