หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1017

“ปีศาจแม่น้ำที่เอาปลาไปแขวนให้เจ้า!” จู๋มั่วพูดขึ้นอย่างฉับพลัน

“ปีศาจแม่น้ำ!” ลู่เจาเจาอุทานออกมา

“ตอนนั้น ปีศาจแม่น้ำตัวนั้นเต็มไปด้วยเลือด บาดเจ็บสาหัสตอนเข้ามา เขาเป็นถึงฝูถูแห่งทะเลวิญญาณเชียวหรือ?”

จู๋มั่วเลิกคิ้ว มิน่าถึงได้ต่อกรกับตนเองได้

ตอนอยู่ในคุกอเวจี ก็คอยขัดขวางตนอยู่เสมอ

“ปีศาจแม่น้ำ? ใช่ เขาเป็นเผ่าวารี ชอบอยู่ในน้ำเป็นที่สุด ขอถามน้องเจาเจาหน่อยว่า เขาอยู่ที่ไหนหรือ?” องค์หญิงเงือกตื่นเต้นมาก ในที่สุดเผ่าพันธุ์ของนางก็จะได้สงบสุขเสียที

“เอ่อ ตอนนี้ถูกขังอยู่ที่บ้านข้า”

หลังจากที่ลู่เจาเจาอุทิศตน สามดินแดนก็วุ่นวายอยู่พักใหญ่ คาดว่าเพื่อหลบหนีการตามล่าของราชาปีศาจ เขาจึงพลัดหลงเข้าไปในคุกอเวจีโดยไม่ได้ตั้งใจ

ติดอยู่ในนั้นเป็นพันปี

องค์หญิงเงือกมองนางอย่างตกตะลึง ขัง ขังไว้ที่ไหนนะ? บ้านเจ้า?!

ลู่เจาเจาหยิบป้ายหยกที่แสดงถึงฐานะของจักรพรรดินีออกมาจากอกเสื้อ “ตอนนี้เขตแดนโลกมนุษย์อ่อนแอลงเรื่อยๆ เจ้าหาโอกาสไปได้เลย นี่คือป้ายหยกของตระกูลข้า พวกเขาจะต้องปล่อยเจ้าไปแน่นอน”

พูดจบ ก็เหลือบมองนางด้วยความเขินอาย

ทำไมยังไม่กล่าวขอบคุณอีกนะ?

“โลกมนุษย์? แคว้นใต้?” องค์หญิงเผ่าเงือกพึมพำเบา ๆ แล้วรับป้ายมา และกล่าวขอบคุณลู่เจาเจาด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง

“ขอบคุณน้องเจาเจา ขอบคุณมาก! เผ่าเงือกจะจดจำความเมตตาอันยิ่งใหญ่ของท่านตลอดไป”

พูดจบ ก็นำป้ายไปที่เรืออย่างมีความสุข

ลู่เจาเจา???

เจ้าไปแล้วเหรอ??

นางอ้าปากพะงาบๆ หน้าเล็กๆ แดงก่ำ กล่าวขึ้นว่า “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ไข่มุกเงือกกับผ้าไหมเงือกไม่ต้องให้ก็ได้ เจาเจาชอบช่วยเหลือผู้อื่น”

เงือกที่ว่ายน้ำไปถึงข้างเรือ และกำลังจะกระโดดลงไปก็หยุดชะงักลง

“พี่สาว เจาเจาไม่โลภของตอบแทน แต่ข้ายังไม่เคยเห็นไข่มุกเงือกกับผ้าไหมเงือกเลย ข้าขอดูได้ไหม?” นางจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความอยากรู้อยากเห็น…

เงือกตบหัวตัวเองอย่างแรง “ดูข้าสิ! ลืมผู้มีพระคุณไปได้อย่างไร”

นางเป็นองค์หญิงแห่งเผ่าเงือก และถือกุญแจคลังเก็บสมบัติของเผ่า

ในตอนนี้ มือเล็กๆ ของนางกางออก และในมือของนางก็ปรากฏกระโปรงที่ทอจากผ้าไหมเงือก ภายใต้แสงจันทรา มันราวกับว่าแสงจันทร์กำลังไหลอยู่ในมือของนาง ส่องประกายระยิบระยับ สวยงามจนน่าตกตะลึง

“ผ้าไหมเงือกหายากยิ่ง เผ่าของเราสามารถทอกระโปรงได้เพียงผืนเดียวต่อปีเท่านั้น ที่นี่ยังมีไข่มุกเงือกอีกหนึ่งร้อยเม็ด หวังว่าผู้มีพระคุณจะไม่รังเกียจ”

ลู่เจาเจาโบกมือเล็กๆ ของนางเบาๆ “ไม่ต้องหรอก พระคุณที่ยิ่งใหญ่ไม่จำเป็นต้องกล่าวขอบคุณ ไม่ต้องเกรงใจเลยจริงๆ”

ปากบอกปฏิเสธ แต่มือเล็กๆ ของนางกำกระโปรงไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

องค์หญิงเผ่าเงือกเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ในโลกมนุษย์ช่างน่ารักเหลือเกิน ดูอ่อนนุ่ม พูดจาไพเราะ อ่อนโยน น่ารักน่าเอ็นดู

“น้องเจาเจารับไว้เถิด” นางส่งเปลือกหอยสีขาวมาให้อีกอันหนึ่ง

“เทพธิดาร้อยบุปผาปกครองดอกไม้ทั่วหล้า เดิมทีอยู่ที่ตำหนักร้อยบุปผาในแดนเทพ แต่ต่อมาไม่รู้เพราะเหตุใดจึงมาอยู่ที่เกาะเล็ก ๆ ในแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้”

“เป็นเทพบุปผานี่เอง!” เซี่ยอวี้โจวดึงแขนเสื้อราชครูอย่างตื่นเต้น

“มิน่าล่ะ อากาศจึงหอมฟุ้งไปหมดเลย…” กลิ่นหอมพัดโชยมา ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้

มือที่กำลังนับไข่มุกของลู่เจาเจาหยุดชะงัก นางเก็บไข่มุกเงือกเข้าไปในมิติอย่างเงียบ ๆ แล้วล้วงมือเข้ากระเป๋า “ไม่ไปเกาะร้อยบุปผาแล้วกันนะ? ตอนบ่ายก็ถึงนิกายหมื่นกระบี่แล้วล่ะ จะได้ไม่เสียเวลา”

เซี่ยอวี้โจวมองนางอย่างประหลาดใจ

นางเป็นคนชอบเล่นสนุกที่สุด ชอบไปร่วมงานรื่นเริง แต่คราวนี้กลับไม่ไป??

หรือว่า มีเลศนัยอะไร?

“ก็ไม่เสียเวลาหรอก”

“น้ำผึ้งวิเศษที่ผลิตบนเกาะร้อยบุปผา เป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่งในสามดินแดน มีคนมากมายอยากลิ้มลอง แต่ก็ไม่มีโอกาสได้พบเจอ”

“อีกอย่าง…” ราชครูดูมีท่าทีลำบากใจ

“ทะเลวิญญาณแห่งนี้ห้ามบิน เรือของเราแล่นได้เพราะมีการสลักอักขระไว้ที่ท้องเรือ ซึ่งอักขระนี้มีราคาแพงมาก…” ราชครูมีเงินไม่มากพอ

ถ้าสามารถนำน้ำผึ้งวิเศษออกไปได้ ก็อาจจะได้กำไรกลับมา

เซี่ยอวี้โจวอยากไปเกาะร้อยบุปผาอยู่แล้ว จึงรีบตอบตกลงทันที “ไปๆๆ แค่แวะไปแปปเดียวก็กลับเลย”

จู๋มั่วมีท่าทีต่อต้าน “ข้าเกลียดดอกไม้! ไม่ชอบทั้งดอกไม้ปีศาจและดอกไม้เทพธิดา…”