หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1016

เรือแล่นไปในทะเลเป็นเวลาสามวัน และในตอนเย็นของวันที่สาม หมอกสีขาวก็เริ่มปรากฏขึ้นในทะเล

หมอกหนาปกคลุมอย่างหนาแน่น เรือก็พลันหยุดลงกลางทะเลวิญญาณ

ราชครูลุกขึ้นยืนมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้น…

ก็ได้ยินเสียงเพลงแว่วมาอย่างแผ่วเบา เสียงเพลงนั้นไพเราะล่องลอยและโศกเศร้า ราวกับซ่อนความโศกจากการพลัดพรากไว้ไม่รู้จบสิ้น

จู๋มั่วรีบลุกขึ้นยืน เพื่อคุ้มกันอยู่ข้างๆ ลู่เจาเจา

“ทุกคนรีบหลับตา และปิดหูซะ! นั่นเป็นเสียงเงือก!” ทันทีที่ราชครูพูดจบ ก็เห็นบางสิ่งบางอย่างกำลังว่ายเข้าหาเรือบนผิวน้ำที่เป็นประกาย

ทุกคนหลับตาปิดหู รู้สึกเลือนรางว่าเหมือนมีบางอย่างขึ้นเรือ

เสียงเพลงเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นทุกที ราวกับอยู่ข้างหู

ได้กลิ่นคาวทะเลเข้มข้นลอยมาแตะจมูก

ลมหายใจแผ่วๆ รดลงบนใบหน้าของทุกคน เงือกกำลังเข้ามาดูพวกเขาใกล้ ๆ งั้นหรือ??

เหมือนเพลงจะหยุดลงแล้ว

เงือกหยุดการก้าวเดิน แล้วมายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา

ทุกคนค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก็เห็นคนหนึ่งที่มีใบหน้าสวยงามราวกับเทพธิดา ส่วนบนเป็นมนุษย์ ส่วนล่างเป็นหางปลายาวปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีเงิน กำลังเอียงศีรษะมองพวกเขาอยู่

ราชครูค่อย ๆ ผ่อนคลาย “ดูเหมือนนางจะไม่มีเจตนาร้ายกับเรา”

“ใครคือลู่เจาเจา?” เสียงของเงือกไพเราะราวกับเสียงเพลง แม้แต่เสียงกระซิบก็ยังเหมือนร้องเพลง

ทุกคนมองลู่เจาเจาด้วยความตกใจ

ทำไมเงือกถึงรู้จักนาง??

เมื่อเงือกเห็นทุกคนมองไปที่ลู่เจาเจา มันก็ว่ายน้ำไปข้างๆ นางพร้อมกับแกว่งหางไปมา

“เจ้าคือลู่เจาเจาใช่ไหม?” เงือกกางมือออก เผยให้เห็นกระดาษจำนวนหนึ่ง

ลู่เจาเจาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ!!

“ไม่ ข้าไม่ใช่!!” ข้าไม่ใช่ลู่เจาเจา!!

ช่างเลวร้ายจริงๆ! ข้าใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อจะทิ้งมันไป!

“ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก นี่เป็นของที่เจ้าทำหล่นลงไปในทะเลวิญญาณโดยไม่ระวัง” เงือกสาวเม้มริมฝีปากเบาๆ พร้อมกับส่งคืนการบ้านที่ยังสมบูรณ์ดีให้นาง

นางเป็นองค์หญิงน้อยของเผ่าเงือก ไม่ได้เจ้าเล่ห์เหมือนเงือกทั่วไป แต่กลับชอบช่วยเหลือผู้อื่น

ตอนนี้ นางยังยิ้มแย้มรอให้ลู่เจาเจากล่าวขอบคุณ

ทุกคนยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อ โอ้พระเจ้า เด็กผู้หญิงเกือบจะชักกระบี่เจาหยางออกมาแล้ว

นางพยายามกัดฟันพูด

ลู่เจาเจากระแอมหนึ่งที

“ที่จริง ขอบคุณหรือไม่ก็เป็นเรื่องรอง ที่สำคัญคือ ข้าชอบช่วยเหลือผู้อื่นอยู่แล้ว”

“เป็นคนดี เหมือนพี่เจียวหลิง” นางกัดฟันพูดออกมาด้วยความยากลำบาก

“พี่สาวมีอะไรจะถาม ถามตรง ๆ ได้เลย” เด็กสาวมองนางด้วยความคาดหวัง จะเอาไข่มุกเงือกกี่เม็ดดีนะ…

“จอมปีศาจฝูถูแห่งทะเลวิญญาณนั้น เป็นผู้ครอบครองทะเลวิญญาณมาโดยตลอด ตั้งแต่ต่อสู้กับราชาปีศาจ เขาก็หายตัวไปเลย”

“ทะเลวิญญาณไร้ผู้ควบคุม สถานการณ์ตอนนี้ไม่มั่นคง เหมือนนกกระเรียนตกใจเสียงลม มีแต่คนจ้องจะฉวยโอกาส”

“เดิมที เผ่าเงือกอยู่ภายใต้การคุ้มครองของเขา ก็พอสามารถฟื้นฟูและดำรงชีวิตได้ แต่ตอนนี้…” เจียวหลิงถอนหายหายใจเบา ๆ

“ถึงฝูถูจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่เขาก็เป็นเผ่าวารี อย่างไรก็สามารถนำความสงบสุขมาสู่พวกเราได้บ้าง เมื่อครู่ข้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเขาจากหนังสือของเจ้า จึงได้ตามมาถึงที่นี่” เผ่าเงือกตามหาปีศาจฝูถูมานานมากแล้ว แต่ก็ไร้วี่แวว

ลู่เจาเจารู้สึกสับสนเล็กน้อย

จอมปีศาจฝูถู? ข้าไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาเลยแม้แต่น้อย

นางรับการบ้านจากมือของเซี่ยอวี้โจว ส่วนหนึ่งเป็นการบ้านที่อาจารย์ครูเพิ่งส่งมา และอีกส่วนหนึ่งเป็นการบ้านที่ยังทำไม่เสร็จ…

เจียวหลิงชี้ไปที่กองการบ้านที่ยังทำไม่เสร็จแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “กลิ่นอายบนนี้เข้มข้นที่สุดเลย”

ลู่เจาเจายกการบ้านขึ้นมาดมใกล้ ๆ จมูก

นางได้กลิ่นปลาเผาอย่างแรง ตอนที่อยู่ที่คุกอเวจี นางเคยใช้กระดาษแผ่นนี้ห่อปลาเผา