หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1015

“วันนี้พวกเราจะไปทวงความยุติธรรมที่นิกายหมื่นกระบี่กันใช่ไหม?” เซี่ยอวี้โจวถามลู่เจาเจาด้วยสายตาเป็นประกาย เขาตั้งตารอที่จะได้รู้เรื่องราวในอดีตของเจาเจามาก

ลู่เจาเจาพยักหน้าเบา ๆ

“หนึ่ง ตามหาชังอู๋”

“สอง ถามว่าทำไมถึงปล่อยให้พลังพิษไปยังโลกมนุษย์”

สาม นางอยากกลับไปเยี่ยมบ้านเกิด อยากเห็นบ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายของนาง

หลายวันมานี้ นางได้สั่งสอนผู้บำเพ็ญตนที่ค้าขายภูติในแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างรุนแรงไปแล้ว

นักพรตที่เป็นอิสระส่วนใหญ่ได้ปล่อยตัวภูติไปแล้ว

มีเพียงนิกายหมื่นกระบี่เท่านั้น ที่ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย

จะว่าไป เผ่าภูติส่วนใหญ่มีจิตใจบริสุทธิ์และมุ่งมั่น พวกเขาจึงค่อนข้างมีพรสวรรค์ในการเรียนรู้วิชากระบี่

หากให้เวลาอีกหน่อย…

เผ่าภูติที่อ่อนแอและไม่สามารถดูแลตัวเองได้ อาจจะกลายเป็นเพียงอดีต

ลู่เจาเจาถอนหายใจเบา ๆ

“ข้าทำนั้นถูกหรือผิดกันแน่?” เผ่าภูติดูเหมือนจะเริ่มพัฒนาไปในทิศทางที่ดุดันมากขึ้นแล้ว

ช่างเถอะ คง...ไม่เป็นไรหรอกมั้ง

ลู่เจาเจาลูบจมูกอย่างรู้สึกผิด

ภายในเมืองซีเหอ เนื่องจากการตายอย่างกะทันหันของเจ้าเมืองและเหตุการณ์ที่หอสมบัติ ทำให้ทั้งเมืองอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดและมีการควบคุมที่เข้มงวดมาก

แต่ผู้ที่เป็นต้นเหตุ กลับไม่ได้รับความสนใจ

ถึงอย่างไร นางก็มีอายุเพียงสี่ขวบ ใครจะบ้าคลั่งขนาดสงสัยเด็กสี่ขวบกัน!

นางจึงเดินออกจากประตูเมืองไปอย่างไม่สะทกสะท้าน

ในมือยังมีสุนัขขนสีแดงตัวหนึ่งจูงอยู่ ทำให้ทุกคนอดหัวเราะไม่ได้ จุยเฟิงพยายามก้มหน้าลงอย่างที่สุด…

รู้สึกอับอายขายหน้า

พลางยกอุ้งเท้าขึ้นมาเกาๆ ปลอกคอที่คอ เฮ้อ

ราชครูพาพวกเขาใช้วงเวทย์เคลื่อนย้ายอยู่หลายครั้ง จนกระทั่ง มาถึงหน้าอาณาเขตทะเล

“นิกายหมื่นกระบี่ตั้งอยู่สุดปลายทะเลวิญญาณ ภายในทะเลวิญญาณมีพลังบางอย่างที่ไม่อนุญาตให้บินข้ามไป จึงต้องเดินทางด้วยเรือเท่านั้น”

“ภายในทะเลวิญญาณมีเงือกอาศัยอยู่ พวกเขาเก่งกาจในการใช้เสียงเพลงล่อลวงคนที่ผ่านไปมา”

“เงือกตัวเดียวไม่น่ากลัว แต่ที่น่ากลัวคือพวกเขาเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันมาก ถ้าไปทำให้ตัวใดตัวหนึ่งโกรธ เงือกทั่วทั้งอาณาเขตทะเลจะถูกปลุกให้ตื่นตัว”

“ข้าเคยได้ยินว่าน้ำตาของเงือกจะกลายเป็นไข่มุก จริงหรือไม่?” เซี่ยอวี้โจวถามด้วยความสงสัย

“จริง!”

“จริง!” ลู่เจาเจากับราชครูตอบพร้อมกัน

“เจาเจาก็รู้ด้วยหรือ??” ราชครูถามด้วยความแปลกใจ ลู่เจาเจารีบส่ายหน้า

ไม่นานก็หายไปในผิวน้ำ ไม่เห็นร่องรอยอีกเลย

แม้แต่ขนนกที่ลอยอยู่บนผิวน้ำก็จมลงสู่ก้นบึ้งในทันที

“ไม่น่าล่ะ ไม่มีอะไรลอยอยู่บนผิวน้ำเลย” เซี่ยอวี้โจวตัวสั่นเทา เดิมทีเขากำลังนั่งห้อยขาอยู่ที่หัวเรือ เห็นอย่างนั้นก็รีบชักกลับมาทันที

“อะไรก็ต้องจมลงสู่ก้นบึ้งหมดเลยหรือ?” ลู่เจาเจาเงยหน้าถาม

ราชครูพยักหน้าอย่างระมัดระวัง

ทันทีที่พยักหน้า ก็ได้ยินเสียงร้องตกใจของลู่เจาเจา

“ว้าย!!”

“การบ้านของข้า!! การบ้านที่อาจารย์ครูเป่ยเจาและอาจารย์ครูแคว้นใต้ให้ข้า! มันตกลงไปในน้ำแล้ว!!” เด็กสาวชี้ไปที่ก้อนสีขาวในทะเลด้วยความกังวลใจ และเฝ้าดูมันจมดิ่งลงสู่ก้นบึ้ง

ทุกคน ???

ลู่เจาเจาเอามือปิดตาเบา ๆ “ฮือๆๆ อาจารย์ครูเป่ยเจาอุตส่าห์ฝากคนเอามาให้ข้า…”

หึ การบ้านที่ทำเสร็จแล้วเพิ่งส่งกลับไปเป่ยเจา

อาจารย์ครูก็รีบส่งอันใหม่มาให้ทันที คราวนี้ทุกอย่างก็เรียบร้อย ปัญหาทั้งหมดก็หมดไป!

“ฮือๆๆ เจาเจาไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ พวกท่านเชื่อไหม?”

ทุกคน : บางทีก็รู้สึกจนปัญญาจริง ๆ

“ช่างเถอะ ตกไปแล้วก็ตกไป เฮ้อ ทะเลวิญญาณนี้ ไม่มีใครกล้าลงไปหรอก” ราชครูทำอะไรไม่ได้ ได้แต่แสดงตามน้ำไปกับนาง