หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1020

ในวันครบรอบการตายของลู่เจาเจา พวกเขาจะไปเคารพหลุมศพของนางพร้อมกับขนมที่นางชอบมากที่สุดทุกปี

สืบทอดต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น บัดนี้เป็นเวลานับพันปีแล้ว

พูดไปพูดมา พวกเขาก็หยุดทะเลาะกัน แล้วนั่งเหม่อลอยอยู่หน้าแผง

ลู่เจาเจานิ่งเงียบไม่พูดอะไร

“ช่วยหยิบขนมชิงเย่เกาให้ข้าหน่อย แล้วก็ขนมเถียนจิ่วปิ่งด้วย” ลู่เจาเจาพูดเสียงเบา

“โอ้ เจ้าหนูน้อยไม่เหมือนคนต่างถิ่นเลยนะ ชิงเย่เกากับเถียนจิ่วปิ่งนี่เป็นชื่อดั้งเดิมของพวกเราเลย”

“ระวังร้อนนะ ถือดีๆล่ะ” เห็นนางซื้อเยอะ ทั้งสองก็ดีใจมาก ห่อขนมให้นางเป็นกล่องใหญ่

ลู่เจาเจาได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคย น้ำตาก็คลอเบ้า

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านลุง” นางพูดเสียงอู้อี้ พลางก้มหน้ากินขนม

และอาศัยตอนที่ทั้งสองคนไม่ทันสังเกต ก็แอบใส่ศิลาวิญญาณไว้ในกระเป๋าเงินของทั้งสอง

ทุกคนเดินเข้าไปในเมืองพลางกินขนมไปด้วย ประตูเมืองนั้นสูงใหญ่และสง่างาม ห้ามบินในเมืองเจามู่

ตอนเข้าเมือง มีการตรวจสอบตัวตนของทุกคนอย่างเข้มงวด

“เจ้ามาจากไหน?” ทหารยามถามขึ้น

“แคว้นใต้โลกมนุษย์” ลู่เจาเจาตอบอย่างว่าง่าย

ทหารยามมองนางด้วยความประหลาดใจ ตอนนี้เขตแดนผ่อนคลายลง มีคนจำนวนมากแอบเข้าไปในโลกมนุษย์ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นมนุษย์เข้าสู่แดนศักดิ์สิทธิ์

“เจ้ามาทำอะไรที่เมืองเจามู่?”

“ข้ามาพบท่านเซียนเสวียนชังแห่งนิกายหมื่นกระบี่ เขาได้ยืมของล้ำค่าของตระกูลข้าไปเมื่อครั้งเข้าสู่แดนศักดิ์สิทธิ์ แต่ยังไม่ได้คืน จึงมาทวงความยุติธรรม!”

ทหารยามเบิกตากว้าง “ท่านเซียนเสวียนชังงั้นหรือ?”

“เขาเป็นถึงผู้อาวุโสใหญ่แห่งนิกายหมื่นกระบี่ ผู้มีอำนาจรองจากเจ้าสำนักและเหนือกว่าคนเป็นหมื่น จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะติดหนี้สมบัติอะไรเจ้า” ทหารยามรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย เพราะท่านเซียนเสวียนชังนั้นเป็นผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือในนิกายหมื่นกระบี่

“ไปเถอะ ไปเถอะ สาวน้อย ข้าแนะนำให้เจ้าเลิกล้มความคิดนี้ซะ ท่านเทพชังอู๋ในนิกายหมื่นกระบี่เป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น”

สาวน้อยเม้มริมฝีปากยิ้มอย่างเขินอาย “ขอบคุณพี่ชาย เจาเจามาเพื่อพูดคุยด้วยเหตุผล”

“ข้าเป็นคนที่พูดด้วยเหตุผล”

หลังจากการตรวจสอบเสร็จสิ้น ทุกคนจึงเข้าไปในเมือง

เมืองเจามู่นี้กว้างใหญ่มาก และมีความหลากหลาย มีเผ่าพันธุ์ปีศาจหลายชนิดเดินอยู่ในเมือง

บางครั้ง ยังสามารถเห็นศิษย์จากนิกายต่างๆ อีกด้วย

“มาดูกันเร็ว! มาดูกันเร็ว! นิยายที่สุสานกระบี่เจาหยางชอบที่สุดมาแล้ว...”

“เรื่องราวสองสามอย่างของท่านเซียนเจ้าสำราญกับหญิงม่ายสาว”

เทพเจ้าที่ไหน จะฉี่รดที่นอนแล้วบอกว่าเป็นฉี่ของสุนัข?

มันช่างทำลายภาพพจน์จริงๆ

“แต่เนื้อกวางวิเศษมีข้อห้าม หลายคนไม่สามารถกินได้ กินแล้วจะเลือดกำเดาไหลและมีผื่นแดงขึ้นเต็มหน้า” ราชครูให้เด็กในร้านไปซื้อเนื้อกวางวิเศษมาห่อหนึ่ง แน่นอนว่ายังไม่ทันเปิดห่อกระดาษ ก็ได้กลิ่นเนื้อหอมฉุยแล้ว

เนื้อกวางวิเศษถูกย่างจนด้านนอกเกรียมกรอบ ด้านในฉ่ำน้ำ

ลู่เจาเจากลืนน้ำลายดังเอื้อก

เซี่ยอวี้โจวคีบเนื้อขึ้นมาคำหนึ่ง หน้าตาดูพึงพอใจมาก “อร่อย อร่อย ข้าไม่เคยกินเนื้อที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย!!” โอ้พระเจ้า แค่กินคำเดียวก็สามารถจดจำไปได้ครึ่งชีวิต!

ลู่เจาเจายกตะเกียบเงินขึ้น แล้วคีบเนื้อขึ้นมาคำหนึ่งอย่างเงียบๆ

ดวงตาทั้งคู่เป็นประกายระยิบระยับ พยักหน้าพร้อมกับเคี้ยวอาหาร

ไม่เสียแรงที่นางเฝ้าคิดถึงมาเป็นพันปี!!

ขณะที่กำลังกิน…

มีของเหลวอุ่นๆ ไหลลงมาจากจมูก หยดลงบนหลังมือ มีความอุ่นเล็กน้อยและมีกลิ่นคาว

“เจาเจา เลือดกำเดาไหล!!” เซี่ยอวี้โจวรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้นาง

แต่แล้ว ลู่เจาเจากลับโบกมืออย่างใจเย็น แล้วหยิบสำลีนุ่ม ๆ สองก้อนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ