หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1021

แล้วสอดมันเข้าไปในจมูกอย่างไม่ใส่ใจ

จากนั้นก็หยิบยาหนึ่งเม็ดออกมาจากกระเป๋า กอดกาต้มน้ำแล้วกลืนลงไป

“ไม่เป็นไร กินยาแล้ว เลือดกำเดาก็จะไม่ไหลและไม่เป็นผื่นแล้ว ข้ามีประสบการณ์!” พูดจบ นางก็คีบชิ้นใหญ่ยัดเข้าไปในปาก

ทุกคน ???

เซี่ยอวี้โจวอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก

เห็นนางใช้ตะเกียบอย่างรวดเร็ว แก้มก็ป่องขึ้นแล้ว เซี่ยอวี้โจวจึงรีบเข้าร่วมวงกินอย่างเร่งรีบ

“ดูพวกเจ้าสองคนสิ หิวโซราวกับอดตายมาแต่ชาติที่แล้ว อย่าให้ใครเขาหัวเราะเยาะเอาได้” จู๋มั่วเป็นเผ่ามังกร ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็รักษาภาพลักษณ์เอาไว้เสมอ ตอนนี้ก็กำลังค่อยๆ ยกตะเกียบขึ้นอย่างใจเย็น…

“เจ้าต่างหากที่เป็นผีหิวโซ ทั้งครอบครัวเจ้าเป็นผีหิวโซ! ขอข้าทำนายหน่อยนะ” เซี่ยอวี้โจวทำท่าบีบนิ้วมือ

“เจ้ากำลังจะมีเคราะห์ มีเรื่องซวยมาเยือน” เซี่ยอวี้โจวสาปแช่งเขาอย่างโมโห

จู๋มั่วหัวเราะเยาะ เจ้าเซี่ยอวี้โจวคนหลอกลวง หลอกใครกัน!

ทั้งสองกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย ทันใดนั้น กลุ่มนักฝึกกระบี่ชุดขาวก็เดินเข้ามา นักฝึกกระบี่แต่ละคนมีรูปร่างสง่าผ่าเผย ในมือถือกระบี่วิญญาณไว้

“เหล่าศิษย์พี่จากนิกายหมื่นกระบี่ลงมาจากเขาแล้วหรือ?”

“ศิษย์พี่ไป๋เฮ่อ เชิญท่านนั่งด้านใน เดี๋ยวข้ายกเหล้ากับอาหารมาให้ ไม่ให้รอนานแน่นอน” เสี่ยวเอ้อร์หนุ่มรีบเข้ามาต้อนรับ พาพวกเขาไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง

ลู่เจาเจาเห็นเสื้อผ้าของผู้ฝึกกระบี่ รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

“เขตแดนเปิดออกเท่าไหร่แล้ว?” ศิษย์จากนิกายหมื่นกระบี่ถามขึ้น

ศิษย์พี่ไป๋เฮ่อส่ายหน้า “ยังอีกนาน คงต้องอีกสามเดือน ประมุขกำลังหาวิธีระเบิดเขตแดนอยู่!”

“พลังพิษในสามดินแดนมีมากเกินไป ต้องให้ลงไปโลกมนุษย์โดยเร็ว”

“ได้ยินว่าโลกมนุษย์กำลังหาทางต่อต้าน ทำให้การส่งพลังพิษช้าลง” ศิษย์พี่ไป๋เฮ่อมีแววหงุดหงิดเล็กน้อย

ผู้ฝึกกระบี่หนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเบ้ปาก “มนุษย์เห็นแก่ตัวจริงๆ ไม่มีจิตใจเมตตาเอาเสียเลย”

“ชีวิตของคนธรรมดาก็เหมือนมดปลวก ถ้าเสียสละพวกเขาเพื่อแลกกับสันติสุขของสามดินแดน นั่นกลับเป็นบุญของพวกเขาต่างหาก”

“ไม่รู้ว่าทำไมเทพกระบี่ถึงชอบคนธรรมดาขนาดนี้”

ถึงแม้ว่าเทพกระบี่เจาหยางจะอุทิศตนมานานเป็นพันปี แต่ทั้งนิกายหมื่นกระบี่ต่างรู้ดีว่านางให้ความสำคัญกับคนธรรมดาอย่างยิ่ง

แม้กระทั่งในสายตาของนาง ชีวิตของผู้บำเพ็ญตนก็ไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดา

“พวกเจ้ามันสัตว์เดรัจฉาน กล้าพูดจาชั่วร้ายแบบนี้ได้อย่างไร?! ชีวิตในแดนศักดิ์สิทธิ์ก็คือชีวิต ชีวิตในโลกมนุษย์ไม่ใช่ชีวิตหรือไง?” ที่มุมห้อง หญิงสาวที่สวมชุดแดงเพลิงขมวดคิ้วและต่อว่าพวกเขา

กระแสพลังกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวพุ่งเข้ามา พร้อมกับเจตนาฆ่าที่รุนแรง

หญิงสาวไม่อาจหลบได้ นางหลับตาลงด้วยความกลัว รอคอยความตายอย่างสิ้นหวัง

ทันใดนั้น มีมือคู่หนึ่งจับกระบี่ไว้แน่น

นางลืมตาขึ้น ก็เห็นจู๋มั่วกำลังมองมา

ดวงตาทั้งคู่ของนางสั่นไหว

หยดเลือดไหลตามร่องนิ้วลงมา จู๋มั่วมีร่างเป็นมังกรแข็งแกร่ง แต่กระบวนท่ากระบี่ของนิกายหมื่นกระบี่ที่ลู่เจาเจาคิดค้นขึ้นมา กลับสามารถทำร้ายเขาได้

“ใครกัน? กล้าขัดขวางนิกายหมื่นกระบี่!”

จู๋มั่วส่งเสียงคำราม สะบัดแขนเสื้อ แล้วโยนสองศิษย์ของนิกายหมื่นกระบี่กระเด็นออกไปนอกประตูด้วยฝ่ามือเดียว

ทั้งสองคนล้มลงกับพื้น ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับกุมหน้าอกและพูดจาข่มขู่

ลู่เจาเจาดีใจจนเนื้อเต้น แต่ในวินาทีนี้ ความยินดีนั้นกลับหายไปจนสิ้น

“คำสอนนิกายหมื่นกระบี่ กระบี่ในมือ มีไว้ปกป้องประชาชนเท่านั้น ฮ่า ตอนนี้พวกเจ้ากลับเอามาเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์” นางพูดไปพลางหัวเราะออกมา แต่รอยยิ้มนั้นกลับแสนเศร้า

“หากฝ่าฝืนคำสอน ก็ต้องถูกลงโทษ พวกเจ้าพร้อมรับโทษแล้วหรือยัง?” นางลดสายตาลงและพึมพำ