หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1028

“ไป เปิดวิชากระบี่ป้องกันที่เทพกระบี่ทิ้งไว้!”

“นิกายหมื่นกระบี่เป็นหัวใจของนางผู้เฒ่า ห้ามให้เผ่าอื่นเหยียบย่างเด็ดขาด!” ผู้เฒ่าผมขาวคิ้วขาวมาจากที่ไกลๆ สวีฝานเรียกเสียงดังทันที “ท่านอาจารย์!”

“หมิงคงล่ะ?”

“ท่านประมุขกำลังเก็บตัว ยังไม่ออกมาขอรับ” ลูกศิษย์น้อยตอบเสียงเบา

ผู้เฒ่าผมขาวไม่พูดอะไร แค่โบกมือใหญ่พูดว่า “ลูกศิษย์ทุกคนตามข้ามา เปิดวิชากระบี่ป้องกัน”

บนศิลาขนาดใหญ่หน้าประตูนิกายหมื่นกระบี่ ลู่เจาเจาทิ้งเจตนากระบี่สามอย่าง

หนึ่งในนั้นทำให้ลูกศิษย์เข้าใจ ยังมีอีกสองอย่างคือวิชากระบี่ประเภทโจมตี มีเพียงตอนนิกายหมื่นกระบี่เจออันตรายถึงเปิดได้

“เสวียนชัง เจ้าในฐานะผู้อาวุโสคุ้มกฎ ไม่พาลูกศิษย์ออกรบ หลบอยู่ข้างหลังทำอะไร?” ผู้เฒ่าผมขาวตำหนิเสวียนชังต่อหน้าทุกคน

“ยังไม่รีบไปต่อสู้! เสียศักดิ์ศรีของนิกายหมื่นกระบี่หมดแล้ว!”

“หากเป็นเมื่อก่อน คนอย่างเจ้า ไม่มีทางเข้าประตูใหญ่นิกายหมื่นกระบี่ได้!” หากนางยังอยู่ คนนิสัยไม่ดีแบบนี้ มีพรสวรรค์มากแค่ไหนก็จะถูกไล่ออกจากนิกาย

นิกายหมื่นกระบี่ปีนั้นแม้จะยากจน แต่เต็มไปด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรี

นิกายหมื่นกระบี่ตอนนี้แม้จะร่ำรวย แต่ไม่มีความหยิ่งในศักดิ์ศรี

อยู่ต่อหน้าเหล่าลูกศิษย์มากมาย เสวียนชังถูกเขาบีบจนไม่มีทางเลือก ทำได้แต่ถือกระบี่พุ่งไปข้างหน้า ไม่ทันระวังโดนฝ่ามือปีศาจหมาป่าสวรรค์แล้ว ยิ่งโกรธแค้นเป็นอย่างมาก

เขาบำเพ็ญตนมาพันปี เป็นคู่ต่อสู้ของปีศาจหมาป่าสวรรค์ได้ที่ไหน

สองฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้แก่กันและกัน

ลู่เจาเจามองทางผู้เฒ่าผมขาวอย่างเร่าร้อน พยายามมองหาความคุ้นเคยจากบนตัวเขา

เขาพาคนมาถึงหน้าประตู เปิดวิชากระบี่ป้องกันร่วมกับเหล่าลูกศิษย์มากมาย

พริบตาที่เปิด

รูปร่างคนโปร่งใสหนึ่งพุ่งขึ้นฟ้าทันที

หญิงสาวมือถือกระบี่วิญญาณ ดวงตาสว่างฟันขาว เหมือนมีชีวิต คล่องแคล่วปราดเปรียว มีชีวิตชีวามาก

“ใครบุกรุกนิกายหมื่นกระบี่ข้า?” เสียงหญิงสาวดังในอากาศ แต่ราชครูและคนอื่นๆ กลับรู้สึกคุ้นหู

หญิงสาวหันหลังให้เขา เห็นหน้าไม่ชัด

ลูกศิษย์นิกายหมื่นกระบี่ได้ยินเสียงของนาง ต่างนิ่งอยู่กับที่ แม้แต่ทุกคนที่มองจากที่ไกลๆ ก็มองใบหน้านั้นอย่างซื่อๆ

“คือ......”

“คือเจตนากระบี่หนึ่งที่ผนึกไว้”

ทุกคนมองนางอย่างซื่อ ๆ มองนางแกว่งกระบี่เบาๆ ก็ทำให้ปีศาจหมาป่าสวรรค์ได้รับบาดเจ็บสาหัส สั่งคนอื่นบินถอยออกไป

“โปรดจากไปอย่างรวดเร็ว มิเช่นนั้น อย่าโทษกระบี่เจาหยางในมือข้าไม่ปรานี!”

ปีศาจหมาป่าสวรรค์รู้ดี แม้เป็นเจตนากระบี่หนึ่ง แต่นางมีปัญญาไหวพริบอยู่บ้าง

“พวกเข้าไม่มีเจตนาล่วงเกินนิกายกระบี่ พวกเราแค่อยากตามหาคน! ท่านได้โปรดอนุญาต” เขารู้เจตนากระบี่ต้านได้ไม่นาน จึงจงใจถ่วงเวลา

ผู้เฒ่าผมขาวไม่สนใจ “ผู้ละเมิดนิกายหมื่นกระบี่ข้า ฆ่าทิ้งทันที!”

ท่วงท่าที่ว่องไวเหาะขึ้นทันที ปีศาจหมาป่าสวรรค์อยู่บนมือนางถึงขนาดไม่ถึงครึ่งรอบ

“ข้า ขะ......ข้าหลบได้!”

อาอู๋หน้าซีดขาวราวกับกระดาษ “ข้ากลัว ข้ากลัว......ครอบครัวข้าถูกเผ่าปีศาจฆ่าตายหมด ทุกคนที่ข้าให้ความสำคัญล้วนตายในมือเผ่าปีศาจ”

“ข้ากลัว พี่จู๋มั่วจะตาย”

“ข้าไม่เจ็บ อาอู๋ไม่เจ็บ”

“อาอู๋นอนหน่อยก็หายแล้ว”

ระหว่างที่พูดอยู่ นางมองจู๋มั่วแล้วยิ้มโง่ๆ “พี่จู๋มั่วยอมสนใจข้า ยอมแตะต้องข้าแล้ว ข้าไม่ใช่มารฟ้าเดียวดาย......ข้าไม่ได้”

“ข้าไม่ได้ทำให้คนในครอบครัวตาย......”

จู๋มั่วเจ็บปวดหัวใจ เขายังคงระแวงอาอู๋ แต่สุดท้ายก็เก็บหนามคมบนตัวแล้ว

ลู่เจาเจาเหล่มองเขาหนึ่งครั้ง

จิ๊

บุปผาในบ้านไม่ใช่ความรักของเจ้า บุปผาป่าเจ้ากลับเด็ดไปทั่ว

ดอกนี้ก็เป็นนาง ดอกนั้นก็เป็นนาง

เด็ดไปเด็ดมาล้วนเป็นนาง

ปีศาจหมาป่าสวรรค์กุมหัวใจ พุ่งไปบนเขาอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ลู่เจาเจากลัวเขาสร้างความวุ่นวายจึงตามขึ้นไปแล้ว