หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1030

“ไม่กลัว ข้าไม่หวังสู่สวรรค์ ถึงอย่างไรก็ไม่กี่วันแล้ว”

เด็กฝึกได้ยินคำนี้ ก็บิดหน้าเช็ดน้ำตาเงียบๆ

“ท่านปู่ชิงหยาง เจาเจาไปดูด้วยได้ไหม?” ลู่เจาเจาถามอย่างไร้เดียงสา

นักพรตชิงหยางมองดวงตาคู่นั้น ก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ เขาตอบตกลงอย่างไม่รู้ตัว

“ตามข้ามาเถอะ” นักพรตชิงหยางมือหนึ่งจูงมือนาง อีกมือถือกล่องอาหารขึ้นเขา

“พวกเจ้าอยู่รอข้าในเรือน ฟ้าสางเจาเจาก็กลับมาแล้ว” ลู่เจาเจาพูดจบก็กระโดดโลดเต้นขึ้นเขา

ยิ่งเดินขึ้นเขา รอยยิ้มของนางก็ยิ่งสดใส

ภูเขาสัจธรรมของนาง

ภูเขาสัจธรรมอยู่ยอดเขาในเมฆหมอกผืนหนึ่ง ผู้เฒ่านับนิ้วคำนวณแล้ว สองคนก็เข้าไปในภูเขาสัจธรรมตามกัน

เมื่อเข้าประตู ก็สามารถรับรู้ถึงพลังวิญญาณที่แน่นหนาในอากาศ

เดินตามหินเขียวบนพื้นเข้าไป ลู่เจาเจาก็เห็นฉากที่ทำให้นางยากจะลืมเลือน

ในลานบ้าน ต้นท้อขนาดใหญ่ต้นหนึ่ง

เป็นฤดูกาลที่ต้นท้อออกดอกพอดี ดอกท้อเต็มต้นร่วงหล่นตามสายลมที่พัดเข้ามา ดอกท้อสีชมพูปูเต็มพื้นไปหมด

ชิงช้าขยับตามสายลมพัด ชิงช้าแกว่งอยู่ใต้ต้นท้อเบาๆ

เหมือนนางจะเห็นภาพในปีนั้นอีกครั้ง

ตนพิงอยู่บนชิงช้า สั่งให้ลูกศิษย์เจ็ดคนนวดไหล่ทุบขาให้นาง

ในลานบ้าน เหล่าลูกศิษย์เล่นวิ่งและทะเลาะกัน แต่เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขก็เต็มสวน

“เจาเจา เข้ามานั่งเร็ว” ตลอดทางนักพรตชิงหยางทำความสนิทกับลู่เจาเจาแล้ว

“นำของถวายวางบนโต๊ะ แล้วเทสุราที่พื้นเถอะ”

ลู่เจาเจาทำตามลำดับ ถวายของให้ตนเอง

“ท่านปู่ชิงหยาง ท่านเคยเจอเทพกระบี่เจาหยางไหม?” เด็กน้อยแอบถาม ดูอายุของชิงหยาง น่าจะเคยเจอ

ชิงหยางนั่งเอนกายบนเก้าอี้ในลานบ้าน

“เคยเจอ”

“เวลานั้น นางอัจฉริยภาพ ลูกศิษย์ข้างกายเป็นรุ่นที่มีพรสวรรค์หาที่เปรียบไม่ได้ แต่ข้า......ไม่โดดเด่น”

เหมือนนักพรตชิงหยางจะตกลงไปในความทรงจำ มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“ตอนนั้นข้าเป็นเพียงลูกศิษย์ภายในธรรมดา เป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบคุยกับคนอื่น วิ่งขึ้นเขาลงเขาให้เทพกระบี่เป็นประจำ” เทพกระบี่ชอบของว่างด้านล่างเขามาก

“สำหรับผู้ฝึกกระบี่แล้ว พื้นฐานของวิชากระบี่ก็คือชีวิต แต่เทพกระบี่ ไม่เคยตระหนี่”

“ทุกครั้งที่ขึ้นเขา นางก็จะแอบให้โอกาสข้า ชี้แนะข้าฝึกกระบี่”

“ถึงแม้ข้าไม่เคยกราบเป็นศิษย์ในสำนักนาง แต่ได้รับการสั่งสอนจากนางมากมาย”

“เดิมคิดว่า สามารถอยู่อย่างสงบสุขแบบนี้ไปตลอดชีวิต” เสียงชิงหยางค่อยๆ ทุ้มต่ำ ความเจ็บปวดภายในดวงตาเหมือนบดขยี้เขา

ต่อมา……

“เป็นเทพกระบี่ไง”

ตุบ!

ลู่เจาเจากลิ้งลงจากบนชิงช้า กลีบดอกเต็มศีรษะ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันถามว่า “ใครเป็นแม่บุญธรรมเขานะ??”

“หมิงคงพูดเองว่า เขาเคยคารวะเทพกระบี่เจาหยางเป็นแม่บุญธรรม!”

“ความสัมพันธ์ของอดีตประมุขกับเทพกระบี่ค่อนข้างดี คารวะเป็นแม่บุญธรรมก็เป็นเรื่องปกติ ทั้งนิกายบนล่างก็เคารพเขาเป็นประมุขทันที”

“!!”

“ลูกชายคนโต เวรเถอะ!”

นอนตื่นมา ก็มีลูกอกตัญญูเพิ่มมาหนึ่งคน?!!

ลู่เจาเจาโกรธจนพูดไม่เป็นคำ

“ลูกชายหรือ? ลูกกับผีสิ!”

“กระบี่ข้าล่ะ กระบี่ข้าล่ะ ฆ่าเขาให้ตาย!” ลู่เจาเจาร้อนใจจนทำอะไรไม่ถูก ชิงหยางเห็นแล้วก็อึ้งนิ่งไป

“เทพกระบี่เจาหยางรับลูกบุญธรรม เจ้าโกรธทำไม?”

ลู่เจาเจา……

เด็กน้อยเม้มปากแน่น เกลียดจนคันเหงือก

ข้ายังเป็นสาวแรกรุ่นคนหนึ่ง!! ใครมีลูกชายกัน!!