หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1031

ใครมาตัดสินแทนข้าได้!!

มีบางครั้ง ไม่มีใครช่วยเหลือจริงๆ!

หมิงคงที่สมควรตาย ทำลายชื่อเสียงของข้า!

“เขาก็อาศัยชื่อลูกชายบุญธรรมของเทพกระบี่เจาหยาง ขึ้นเป็นประมุขหรือ? ดี ดี ดี เยี่ยมจริงๆ” นางโกรธจนหัวเราะ ท่าทางหน้ายิ้มใจไม่ยิ้ม ค่อนข้างน่ากลัวอยู่บ้าง

“อดีตประมุขตบะสูง วัยชราถึงได้ลูกชายแบบนี้คนหนึ่ง ในปกติก็รักและเอ็นดูมาก ตอนนั้นตบะไม่สูง โน้มน้าวคนไม่ได้”

“มีเพียงเทพกระบี่เจาหยางที่อุทิศตน ถึงสามารถสั่นสะเทือนทุกคน”

“ส่วนเขาเป็นลูกชายบุญธรรมของเทพกระบี่จริงหรือไม่นั้น ใครก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้”

ลู่เจาเจาหน้าตึง ดอกท้อตกอยู่บนศีรษะและหัวไหล่ไม่น้อย

นักพรตชิงหยางยังย้อนความทรงจำในอดีตอยู่ ลู่เจาเจาเบะปากหย่อนก้นนั่งอยู่ใต้ต้นท้อ กำลังขุดคุ้ยอะไรบางอย่าง

ไม่นาน ใต้เท้าก็มีดินโคลนกองขึ้น

ทันใดนั้น……

นักพรตชิงหยางนั่งตัวตรง

“ข้าได้กลิ่นเหล้าร้อยผลกลิ่นแรงหนึ่ง” เหล้าร้อยผลหมักจากผลวิญญาณหลายร้อยชนิดในแดนศักดิ์สิทธิ์ และกลิ่นหอมรุนแรงนี้ หนาแน่นเหมือนเก็บมาพันปี

ลู่เจาเจาขุดหลายไหเล็กจากในดิน

“ดื่มไหม?” นางหัวเราะเหอะๆ นี่เป็นเหล้าผลไม้ที่ตนเก็บรักษาในปีนั้น

นักพรตชิงหยางเบิกตาโต

“เจ้ารู้ได้อย่างไรใต้ต้นมีเหล้าผลไม้?”

แต่ลู่เจาเจาไม่อยากตอบเขา เปิดผ้าแดงที่ปิดบนไหทิ้ง กลิ่นเหล้าที่หนาและกลิ่นแรงฟุ้งออกมา

นักพรตชิงหยางกลืนน้ำลายดังเอื๊อก

ลู่เจาเจายื่นไหหนึ่งไป “ชิมเร็ว เปลี่ยนสีเป็นเหลืองทองแล้ว หมักกลั่นระดับสูงแล้ว”

นักพรตชิงหยางรับมาอย่างสั่นๆ รินใส่แก้วอย่างระมัดระวัง

สีเหลืองทอง กว่ายอดสุราธาราหยกของแดนเทพอีก

เขาจิบอึกหนึ่งแล้ว ตาเป็นประกายทันที “เหล้าดี!!”

เขาดื่มต่อเนื่องหลายอึก ถึงทอดถอนใจว่า “เจ้าเด็กน้อยเป็นหนูหาสมบัติกลับชาติมาเกิดหรือ? ข้าเซ่นไหว้อยู่ที่นี่เป็นพันปี ก็คิดไม่ถึงใต้ต้นท้อยังมีเหล้าหมักชั้นดีอยู่”

ลู่เจาเจาแค่ดื่มอึกเดียว สีหน้าก็แดงก่ำ ร้อนแดงไปทั้งใบหน้า

กอดไหเหล้าเทบนพื้น พูดลิ้นเปลี้ย “มะ......มันแน่อยู่แล้ว......มีอะไรที่ข้าไม่รู้กัน?”

“ชนแก้ว หึ ๆ ชนแก้ว......” นางลุกขึ้นตัวเซไปเซมา ดื่มกับนักพรตชิงหยางแก้วแล้วแก้วเล่า

“ดื่มอย่างเดียวแบบนี้ไม่สนุก......จะ เจ้า เจ้ารอข้าเดี๋ยวนะ” ลู่เจาเจาเดินตัวเซไปหน้าประตู

เหล้าหมักพันปีเดิมก็เมาง่าย นักพรตชิงหยางเริ่มมึนๆแล้ว

รอตอนเขาเปิดไหที่สอง ลู่เจาเจาก็แบกเนื้อขาหนึ่งกลับมาแล้ว

หัวเราะเป็นระยะ ดื่มอย่างหนำใจอึกหนึ่งเป็นระยะ

จนกระทั่งกลางดึก นักพรตชิงหยางถึงกอดไหเหล้านอนหลับไปบนเก้าอี้นอน

มุมปากเขาแขวนรอยยิ้ม วันนี้เขาฝันถึงคนที่นับถือแล้ว

ลู่เจาเจาเรอกลิ่นเหล้า มือหนึ่งกอดไหเหล้า มือหนึ่งถือกระบี่เดินออกจากภูเขาสัจธรรม เดินทางเซไปเซมาเล็กน้อย

นางไม่รบกวนผู้อื่น ก็เข้าถ้ำเทวะของหมิงคงแล้ว

“ให้ข้าดูหน่อยสิ......เจ้ากับเทพเจ้ากำลังทำข้อตกลงอะไรกันอยู่?” นางเข้าถ้ำเทวะอย่างเงียบๆ ไร้เสียง

พลังวิญญาณในถ้ำเทวะของหมิงคง ไม่ด้อยกว่าภูเขาสัจธรรม

ในถ้ำเทวะหรูหรามาก มองออกว่าหมิงคงคนนี้เสพสุขกับความโลภ

ตรงกันข้ามกับผู้ฝึกกระบี่ที่ยากจนอย่างสิ้นเชิง

“คนอกตัญญู! เด็กเวร กล้าแอบอ้างเป็นลูกชายข้า!” นางเดินไปพลาง บ่นไปพลาง

ภายในถ้ำเทวะ พอจะรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของเทพเล็กน้อย

นางซ่อนตัวล่องหน

ลู่เจาเจาที่มึนๆ รูม่านตาหดลง ในถ้ำเทวะของหมิงคง ซ่อนเผ่าภูติอยู่ไม่น้อย!

เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่!

ได้ยินเสียงของหมิงคงรางๆ “ท่านเซียน นี่เป็นเผ่าภูติชุดสุดท้ายแล้ว ท่านลองดูใช่ที่ท่านต้องการตามหาหรือไม่?”