หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1040

ผู้คุมรีบตอบด้วยใบหน้าอมทุกข์ “ขอรับ ขอรับ จะไปเดี๋ยวนี้ นี่เป็นพวกที่ทำผิดสถานหนัก นักโทษที่ต้องไปรับโทษที่ชั้นสิบแปด ใต้เท้าผู้พิพากษา ทางนั้นเป็นใครหรือ? ถึงให้สิบยมราชแห่งนรกภูมิอยู่เป็นเพื่อน ราชาแห่งโลกความตายก็ยังต้องต้อนรับด้วยตัวเอง.....”

“หรือว่าคนจากแดนเทพมาแล้ว?”

ผู้พิพากษามองเขาตาขวาง “แดนเทพ? แดนเทพก็คู่ควรให้ราชามาอยู่เป็นเพื่อนหรือ?”

“รีบพาพวกเขาลงไป อย่าทำให้ผู้สูงศักดิ์เสียสายตา” ผู้พิพากษาเหล่มองอย่างเย็นชา คนเสียงดังเป็นแม่ลูกคู่หนึ่ง

ขณะนี้ หญิงสาวคุกเข่าร้องไห้อย่างเจ็บปวดบนพื้น

“ลูกเอ๋ย ลูกของข้า! เขาแค่ทำผิดเรื่องที่ผู้ชายใต้หล้าต่างทำผิดกัน ทำไมต้องลงนรกสิบแปดชั้น รับโทษทั้งหมดหนึ่งรอบเล่า เขาแค่เลี้ยงอนุข้างนอกเท่านั้น......”

“อนุคนนั้นยังไม่สงบใจ กลับสวมเขาให้ลูกข้า ให้ลูกข้าเลี้ยงลูกของคนอื่น!” นายหญิงใหญ่กอดลู่หย่วนเจ๋อร้องไห้ใจจะขาด ตอนมีชีวิตได้รับโทษ ตายแล้วทำไมยังต้องลงมารับโทษด้วย!

ลู่หย่วนเจ๋อไม่มีความเย่อหยิ่งเหมือนในอดีตนานแล้ว เขาคุกเข่าลงบนพื้นอย่างทุลักทุเล “ขอร้องท่านผู้คุม ขอร้องท่าน ให้อภัยข้าเถอะ......ข้าทนรับไม่ไหวแล้ว......”

“ข้ากลิ้งในหม้อน้ำมันสามพันหกร้อยยี่สิบแปดรอบแล้ว ปีนภูเขามีดมาพันกว่าครั้งแล้ว ให้ข้าไปเกิดเป็นสัตว์เถอะ ข้ายินยอมไปเกิดเป็นสัตว์......ข้ารู้ผิดแล้ว ข้ารู้ผิดแล้ว” ชายหนุ่มคุกเข่าบนพื้นโขกศีรษะไม่หยุด มีบาดแผลเต็มตัว ไม่มีตรงไหนที่เป็นเนื้อดี

“นรกชั้นสิบแปด ข้าเดินไปๆมาๆรอบหนึ่งแล้ว ข้ารู้ผิดแล้ว” ลู่หย่วนเจ๋อโขกศีรษะรัวๆ

ผู้คุมถอนหายใจ แล้วล้วงสมุดใต้เสื้อออกมา “ลู่หย่วนเจ๋อ เจ้ายังต้องได้รับการลงโทษหนึ่งร้อยสามสิบปี”

“ขาดไม่ได้แม้แต่วันเดียว”

“เจ้าหักหลังภรรยา เอ็นดูอนุทำลายภรรยา เดิมโทษไม่ถึงขั้นนี้ โทษของเจ้ามาจากลูกสาว”

“เฮ้อ เจ้ามันโง่ โชคดีไม่คว้าไว้! บนตัวลูกสาวเจ้ามีคุณงามความดี หากปฏิบัติกับนางอย่างเมตตา เจ้าจะไร้กังวลทั้งชาติ”

“แต่เจ้ากลับทำร้ายนางครั้งแล้วครั้งเล่า”

“จุ๊ ๆ……”

“เจ้ามีบุญคุณที่ทำให้นางได้เกิดมา มิเช่นนั้น วิญญาญของเจ้าก็คงจะแตกสลายในโลกมนุษย์ และไม่มีทางได้กลับไปเกิดใหม่อีกแล้วล่ะ”

นายหญิงใหญ่กอดลู่หย่วนเจ๋อพลางร้องไห้เสียงดัง “หลานของข้า ลู่เจาเจาเป็นใครกันแน่!” ถึงทำร้ายครอบครัวนางถึงขั้นนี้

ตายแล้วยังไม่ได้สงบสุข

ทันใดนั้น ทุกคนก็เงียบ

เห็นแค่คนที่กุมอำนาจสูงสุดแดนปรภพ ราชาแห่งโลกความตายเดินออกมาด้วยใบหน้ายิ้ม เหมือนกำลังนำทางให้ใคร ดูท่าทางค่อนข้างประจบเอาใจ

ผู้คุมทยอยกันคุกเข่าลงบนพื้น ไม่กล้าล่วงเกิน

นายหญิงใหญ่ใจกล้าแอบมองแวบหนึ่ง เป็นบุคคลยิ่งใหญ่อะไรกันแน่?

หากว่าได้รับการดูแลจากบุคคลยิ่งใหญ่ก็ดีแล้ว......นางคิดในใจอย่างเสียใจภายหลัง

เมื่อมอง……

“อา!” ก็ทำให้นางนิ่งอยู่กับที่ ถึงขนาดอุทานออกมาทันที

ผู้คุมตกใจหน้าถอดสี “หุบปาก!”

นาง……

นางเป็นแขกสูงศักดิ์ที่ราชาแห่งโลกความตายมาต้อนรับด้วยตัวเอง!!

สิบยมราชแห่งนรกภูมิเป็นเพื่อน ทั้งแดนปรภพเข้มงวด!

“จะ......เจาเจา.....ใช่เจาเจาไหม?” เสียงของลู่หย่วนเจ๋อกำลังสั่นอยู่

“เจ้าเพิ่งสี่ขวบก็ตายแล้วหรือ?” ลู่หย่วนเจ๋อถามเสียงเบา

ผู้พิพากษาเดินไปเตะเขาหนึ่งครั้ง “พูดจาเหลวไหลอะไร! ผู้สูงศักดิ์มีชีวิตอย่างดี ใช้ร่างกายคนธรรมดาลงแดนปรภพ!”

“ใครให้ความกล้าเจ้าจ้องมองผู้สูงศักดิ์โดยตรง? ยังไม่รีบไสหัวไปรับการลงโทษอีก!”

ผู้พิพากษาอยู่ในใจลู่หย่วนเจ๋อเป็นขุนนางใหญ่ แต่ขณะนี้......ผู้พิพากษาถึงขนาดไม่คู่ควรยืนอยู่ข้างกายลู่เจาเจา

ราชาแห่งโลกความตายเหล่มองหนึ่งครั้ง “เจ้ารู้จักเขาหรือ?”

เขาถามลู่เจาเจา

ลู่เจาเจายังไม่ทันอ้าปาก นายหญิงใหญ่ก็ตะโกนเรียกอย่างบ้าคลั่ง “รู้จัก รู้จัก พวกเรารู้จักกัน ข้าเป็นย่านาง ย่าแท้ๆ!”

“นี่เป็นพ่อนาง เป็นพ่อแท้ๆ ของนาง!”

“เจาเจา ช่วยย่าด้วย ช่วยพ่อด้วย พวกเรารู้ผิดแล้ว”