หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1041

“พวกเราถูกนางแพศยาหลอก! เจาเจา ช่วยยายหน่อยเถิด ยายไม่อยากอยู่ที่บ้าๆ นี้อีกแล้ว...”

เหลือเชื่อหลานสาวตัวน้อยของนางจะทำให้แดนปรภพใช้มาตรการฉุกเฉินเพื่อนางได้จริงๆ นางคือแขกผู้มีเกียรติของฮ่องเต้เฟิงตู!

ไต้ซือชื่อคงไม่ได้โกหก!

ที่แท้เด็กคนนี้คือพรของตระกูลลู่!

นางมีตาหามีแววไม่ ทำให้ไข่มุกแท้เปื้อนฝุ่น

ลู่เจาเจาขมวดคิ้วนิดหนึ่ง แววตาที่มองนาง เฉกเช่นกำลังมองของสกปรก

“ข้าคือจักรพรรดินีแห่งแคว้นใต้ ท่านคิดว่าตนเองเป็นใคร คู่ควรกับการเป็นยายของข้า เป็นพ่อของข้างั้นหรือ” ลู่เจาเจายิ้มเล็กน้อย

“อ้อ พวกท่านคงยังไม่รู้กระมัง”

“แม่ข้าคือองค์หญิงแห่งแคว้นใต้ที่ถูกลืม ตอนนี้ข้าสืบทอดทรัพย์สินของแคว้นใต้แล้ว”

“เดิมที พวกเจ้ามีองค์หญิงแคว้นใต้เป็นลูกสะใภ้ มีจักรพรรดินีแคว้นใต้เป็นหลานสาว น่าเสียดาย... ไม่มีวาสนาจะได้ดีไปด้วย”

“จริงสิ แม่ข้าตั้งท้อง มีน้องชายกับท่านพ่อหรง ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาก คนนอกต่างเรียกพวกเขาว่าครอบครัวสุขสันต์”

“ยังมีพี่ชายทั้งสามของข้า...พี่ใหญ่ตอนนี้ปกครองบ้านเมือง พี่รองบัญชาการกองทัพทั้งหมด ส่วนพี่สาม...ได้ยินมาว่ามีโอกาสสูงที่จะได้เป็นจอหงวน เฮ้อ คนอื่นบอกว่าบรรพบุรุษตระกูลหรงโชคดีมาก อิจฉาจนน้ำตาไหลแล้ว”

“นี่คือเด็กที่ท่านไม่ต้องการ”

“กลับดีกับตระกูลหรง”

ลู่เจาเจาหัวเราะเสียงต่ำ เสียดแทงหญิงชราจนกุมศีรษะกรีดร้อง

สติสัมปชัญญะในหัวขาดผึงทันที

“ของข้า ทุกอย่างเป็นของข้า...เดิมทั้งหมดเป็นของข้า...” หญิงชราร้องไห้ฟูมพาย เสียใจเหลือเกิน เสียใจเหลือเกิน!!

ฮ่องเต้เฟิงตูตบหน้าผากของนาง

"ร้ายจริงๆ"

มันยากมากที่จะเป็นศัตรูกับนาง

มีชีวิตอยู่ก็เจ็บปวดใจ

ตายแล้วก็ยังเจ็บปวดใจ

"เจาเจาดูสิ..."

“ทหารใต้พิภพสามแสนนายฝึกฝนได้ดีหรือไม่”

“นี่คือแผ่นดินที่เราสร้างให้เจ้า!”

“ท่านพิชิตแดนเทพตั้งแต่เมื่อไร”

“จริงสิ สำนักหมื่นกระบี่ของเจ้าตอนนั้นมีผู้อาวุโสสูงสุดสองสามคนที่ขึ้นสู่สวรรค์ ยังมีศิษย์เจ็ดคนด้วย พวกเราประสานงานกันทั้งภายในและภายนอก โค่นล้มแดนเทพได้! ช่างสมบูรณ์แบบ!”

“เอาล่ะ ตอนนี้อาศัยจังหวะมหาเทพกำลังเผชิญกับหายนะในแดนเบื้องล่าง เรารีบจัดการให้เสร็จเรื่องเสร็จราวกันเถอะ รอเขากลับมา ทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว”

ฮ่องเต้เฟิงตูเดินพลางพึมพำ

ทันใดนั้น เด็กหญิงก็ดึงที่ชายเสื้อของเขา

“มีอะไรหรือ” เขากำลังพูดถึงแผนก่อกบฏ ก็ได้ยินลู่เจาเจาพูด

ฮ่องเต้เฟิงตูยกมือขึ้นเปิดประตูนรกแล้วผลักลู่เจาเจาออกไป

ตาไม่เห็นแปลว่าสะอาด

“จะก่อกบฏตอนไหน ก็เรียกข้าด้วย!” ฮ่องเต้เฟิงตูปิดประตูนรกแน่นหนา ไม่มองนางด้วยซ้ำ

ลู่เจาเจาที่ยืนนอกประตูนรกกระทืบเท้า สองมือกอดอก โกรธจนใบหน้าแดงก่ำ

“ใจแคบชะมัด ยังบอกว่าเป็นเพื่อนรักข้า การบ้านยังไม่ยอมช่วยข้าทำ!”

“เจ้าเป็นเพื่อนรักแบบไหน”

“มิตรภาพของการกบฏจะเทียบกับการบ้านได้อย่างไร” ลู่เจาเจาโมโหโกรธา หงุดหงิดกลับไป

บัดนี้มีแสงสีทองเรื่อปรากฏบนขอบฟ้า ท้องฟ้ากำลังจะสว่างขึ้น

นางควบคุมดาบรวดเร็วมาก เสียงลมคละเคล้าเสียงตะโกนคลุมเครือ

นางกลับมายืนในป่าเขา

เอียงหูฟังอย่างตั้งใจ ก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือเป็นห้วงๆ "ช่วยด้วย... มีใครอยู่ไหม ช่วยด้วย" ลมหายใจรวยริน เสียงอ่อนแอราวกับกำลังเจอปัญหา

ลู่เจาเจาขมวดคิ้ว พงหญ้าในป่าลึกมาก ลู่เจาเจาจึงใช้กระบี่วิญญาณเปิดทาง

ถึงได้พบกับที่มาของเสียง

ชายชราคนหนึ่งห้อยหัวใต้ต้นไม้สูงตระหง่านเขียวชอุ่ม

ชายชราผมเคราขาวหงอก สวมชุดยาวสีฟ้าอ่อน กลิ่นอายค่อนข้างเหมือนเทพเซียน