หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1042

แถมยังค่อนข้างสง่างามอีกด้วย

“โอย มาช่วยตาแก่เร็วเข้า...”

“เด็กน้อย ช่วยข้าเร็วเข้า ข้าไม่ใช่ภูตป่าเขาที่ไหน ข้าคือผู้อาวุโสสำนักหนังสือ” ชายชราถอนหายใจ

สำนักหนังสือ?

ลู่เจาเจาเคยได้ยินมาว่าเป็นสำนักที่เข้าสู่ลัทธิเต๋าผ่านทางวรรณกรรม

ลู่เจาเจานึกได้ว่าพี่ใหญ่เคยใช้วรรณกรรมขับไล่ไออธรรมในช่วงเทศกาลสารทจีน พี่ใหญ่ก็น่าจะเข้าสู่ลัทธิเต๋าผ่านวรรณกรรมได้

“ทำไมท่านถูกแขวนบนต้นไม้ล่ะ” ลู่เจาเจาถาม

ชายชราโกรธจนตะโกนด่า "ไม่ใช่เพราะศิษย์อกตัญญูพวกนั้นหรือ เดิมทีจะไปร่วมแข่งขันที่สำนักหมื่นกระบี่ ตอนที่เราเดินผ่านป่าแห่งนี้ ก็ถูกสัตว์ปีศาจโจมตี"

“ลูกศิษย์วิ่งเร็วปรื๋อ”

“แขนขาข้าถูกต้นไม้ปีศาจมัดจนแน่น หากเจ้าช่วยข้าพ้นวิกฤติ ข้าจะต้องตอบแทนอย่างเต็มที่แน่นอน!”

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะตัดเถาวัลย์ปล่อยท่านลงมา” ลู่เจาเจาชักกระบี่เจาหยางออกมาทันที นางเป็นเด็กที่กระตือรือร้นมาโดยตลอด

แสงเย็นเยียบวูบหนึ่ง กิ่งก้านเถาวัลย์ก็ถูกฟันฉับขาด

โครม

ชายชราตกลงพื้น

"ขอบใจมากสหายตัวน้อย"

"ข้าเป็นถึงผู้อาวุโสสำนักหนังสือ ความรู้ก็โดดเด่นอย่างมากในสามโลก เพื่อเป็นการแสดงน้ำใจ ข้ายินดีที่จะสอนสหายตัวน้อย... "

ได้ยินมาว่าคนเรียนหนังสือในโลกมนุษย์ต้องบูชาเขาตอนสอบ เพื่อความก้าวหน้าเจริญรุ่งเรือง

ถ้าได้ตนเองสอน ถือเป็นเรื่องที่โชคดีมาก

เดิมทีลู่เจาเจายิ้มหน้าบาน แต่พอฟังแล้วสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้น

มองดูชายชราหยิบตำรับตำราหนาเตอะออกมาเป็นกอง

นางถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทั้งตัวเต็มไปด้วยการต่อต้าน ดวงตาเบิกกว้าง กระทั่งเจือด้วยความน่ารักและความเหลือเชื่อ

“เจ้า...ตอบแทนความเมตตาด้วยการแก้แค้น!” ลู่เจาเจาโกรธมากจนนิ้วสั่น

แววตากล่าวหา น้ำตาเกือบจะร่วงออกมา

“ตอบแทนความเมตตาด้วยการแก้แค้นได้อย่างไร ข้ามีชื่อเสียงมากในโลกมนุษย์ ได้ยินมาว่ามีคนตั้งรูปปั้นข้าทั่วไป นักเรียนทั่วหล้าต่างก็กระตือรือร้นที่จะได้รับคำแนะนำจากข้า เจ้าเด็กน้อย... ไม่รู้ว่าตนเองเจอกับสมบัติระดับไหน!”

“เพื่อแสดงความซาบซึ้ง ข้ายินดีที่จะสอนเจ้าเองหนึ่งร้อยปี!”

“ตอนนี้เจ้าเพิ่งสี่ขวบเท่านั้น ได้ข้าสอนให้… เดี๋ยวๆ ๆ เจ้าจะทำอะไร!” ชายชรายังพูดขอบคุณไม่ทันจบ ก็เห็นเด็กหญิงคว้าเถาวัลย์เส้นหนึ่งมัดเขาแขวนกลับขึ้นไป!!”

ผู้อาวุโสสำนักหนังสือ???

“ผู้อาวุโส ข้านับนิ้วแล้ว ลูกศิษย์ของท่านเร่งเดินทางมาที่นี่แล้ว แค่เวลาก้านธูปเดียวก็ถึงแล้ว! เจาเจารับน้ำใจจากท่านไม่ได้ แขวนท่านขึ้นไปก่อน!”

สีหน้าเจาเจาตัวน้อยที่กระตือรือร้นบูดบึ้งจนน่าตกใจ

ความกระตือรือร้นครั้งหนึ่ง แลกมากับการเก็บตัวตลอดชีวิต

เขาเสี่ยงดวงมาที่สำนักหมื่นกระบี่ แต่ไม่คิดว่าจะได้พบกับลู่เจาเจา!

ปีศาจจิตใจของเขานานนับพันปี!

ดวงตาของเหยากวงเป็นประกายน้ำตา

เขาอยากเข้าใกล้ลู่เจาเจา แต่ก็ไม่กล้า

ถึงกับตะกุกตะกักพูดไม่ออก มีเพียงดวงตาเปี่ยมไปด้วยความเศร้าและความสุข

พันปี พันปีเชียว!

ลู่เจาเจาตัวโยกเยก รู้สึกแต่ว่าชายตรงหน้าพร่ามัวไม่ชัดเจน แต่ก็รู้สึกคุ้นตา

“เหยา...เหยากวง?” นางจ้องมองดวงตาไร้เดียงสาครุ่นคิด

“อ่า สารเลวที่วางค่ายกลแทงใจ ต้องการทำร้ายข้า!” ลู่เจาเจาตวาดด่าทันที เหยากวงร้อนใจ

“ไม่เคย ข้าไม่เคยต้องการที่จะทำร้ายเจ้า ไม่เคยวางค่ายกลแทงใจ!”

“ข้า...ข้า…” เหยากวงหน้าแดงหูแดงเป็นกังวล

“ข้าเห็นเจ้าเป็นพี่น้อง เจ้าคิดจะทำร้ายข้า! เจ้าวางเป็นรูปหัวใจ ถ้าไม่ใช่ค่ายกลแทงใจจะเรียกว่าอะไร” ลู่เจาเจาชักกระบี่เจาหยางขึ้นมาจะลงมือ

“เจาเจา! ข้าไม่อยากเป็นพี่น้องเจ้า!” ในที่สุดเหยากวงก็ตะโกนพลางหลับตา

“เจาเจา ข้าไม่เคยถือว่าเจ้าเป็นพี่น้อง!”