หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1043

“ข้าช่วยเจ้าบังดาบ ล้างมือทำน้ำแกงให้เจ้า เพื่อพูดกับเจ้าคำหนึ่ง ข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาเจ้า ข้า...”

กระทั่งบัดนี้เหยากวงยังคงจำฉากนั้นได้ เขาถูกลู่เจาเจาตีตกภูเขาสัจธรรม ไม่ทันมีเวลาอธิบายอะไร

บัดนี้เขาแค่อยากจะพูดความในใจ

อยากให้ลู่เจาเจาเข้าใจจิตใจของเขา!

“เจาเจา ข้าอยากเป็นที่พึ่งพิงของเจ้า…”

“ข้าอยากวิวาห์กับเจ้า แก่เฒ่าไปด้วยกัน ตั้งแต่พันปีก่อน ข้าก็รักมาตลอด…” เสียงนั้นจู่ๆ ก็ติดขัด รวบรวมความกล้าลืมตาขึ้น...

เด็กสาวหายไป เหลือเพียงเด็กน้อยอายุสี่ห้าขวบเท่านั้น ดวงตาที่จ้องมองสับสน

น้ำเสียงของเหยากวง

เขารวบรวมความกล้าที่จะสารภาพรัก เหมือนสีซอให้ควายฟัง!

“วิวาห์คืออะไร?” นางถามอย่างจริงจัง

เหยากวงโกรธมากจนเลือดพุ่งพล่าน ในปากรู้สึกคาวหวานมาก

ยกมือขึ้นกุมหน้าอก "เจ้า... ตอนนี้อายุเท่าไรแล้ว"

ลู่เจาเจามองเขาเหมือนคนงี่เง่า "เจาเจาสี่ขวบแล้ว!" ชูนิ้วอวบขึ้นมาห้านิ้ว

ดื่มมากเกินไปจึงแอบหักนิ้วมือนิ้วหนึ่ง

เหยากวงมองไปเรื่อยๆ น้ำตาไหลออกมาจากหางตา

ชี้ไปที่นางนานสองนาน แต่พูดไม่ออก

เขาถึงกับสับสน ไม่เคยคิดเลยว่าตนเองจะพบกับลู่เจาเจาวัยสี่ขวบ

ลู่เจาเจาตายแล้ว เขาก็สิ้นหวัง

นางไม่ตาย ดูเหมือนยิ่งสิ้นหวัง!!

เหยากวงหันหลังปิดหน้าวิ่งหนีไป ราวกับว่ามีผีกำลังตามไล่ล่า

“เฮ้ เจ้าวิ่งหนีทำไม เพี้ยน!” ลู่เจาเจารู้สึกปวดหัว นวดคิ้วเดินโซเซกลับบ้าน

เซี่ยอวี้โจวถือจานหยกสีขาวเข้ามาพอดี บิดของกินอย่างระมัดระวัง

“เจาเจา ทำไมเจ้ามีกลิ่นเหล้ากลับมา” เซี่ยอวี้โจวรู้สึกประหลาดใจ

“ลองชิมแมลงนี่สิ”

“พี่ชายสวีฝานเพิ่งส่งมาให้ ตอนที่ส่งมายังขาวจั๊วะอ้วนท้วนดุกดิก ข้ากลัวแทบตาย”

“เขาขอให้ข้าทอดในกระทะ เจ้าลองเดาสิเกิดอะไรขึ้น”

“กรอบนอกนุ่มใน มีกลิ่นหอมไปอีกแบบ อยากลองไหม” เซี่ยอวี้โจวถือจานยืนรอที่ประตูนานแล้ว นึกไม่ถึงว่าลู่เจาเจาจะไม่อยู่บ้าน

ลู่เจาเจามองแวบเดียวก็รู้ว่า มันคือดักแด้วิญญาณ

ดักแด้วิญญาณเกิดจากการกินยาวิเศษและหญ้าวิเศษ ดูดซับแก่นแท้ของสวรรค์และโลก

ใบหน้าของอาอู๋ซีดขาว ยิ้มอย่างอ่อนแอ "ได้ๆ ๆ ตกลง ข้าอยากจะขวางเอง เจ้าไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก..."

แววตานางที่มองจู๋มั่วลุกเป็นไฟ จู๋มั่วรู้สึกอึดอัดเมื่อถูกมองเช่นนั้น

"ขอแค่เจ้าสบายดี ข้าก็พอใจ"

“อืม…” อาอู๋ตัวสั่น เสียวหลังวาบ

จากนั้นก็อธิบายอย่างประหม่า "ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ" ฝืนยิ้มแต่เสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า

จู๋มั่วยังคงหน้าตาบูดบึ้ง แต่เบามือลง

“คราวหน้ามาดูกันว่าเจ้ายังกล้าไหม! เป็นแค่มนุษย์ธรรมดายังกล้าขวางดาบแทนข้า!”

"เผ่ามังกรฟันแทงไม่เข้า ภยันตรายไม่กล้ำกราย ใครต้องการให้เจ้าช่วย!"

ลู่เจาเจากระซิบ "เจ้าทุ่มเทมาก" ไปๆ มาๆ ก็คือนาง

ลู่เจาเจากลับห้องไปงีบหลับครู่หนึ่ง

จากนั้นก็ได้ยินเสียงดังเอะอะข้างนอก

“วันนี้เป็นการแข่งขันยิ่งใหญ่ในแดนศักดิ์สิทธิ์ หลายสำนักในแดนศักดิ์สิทธิ์มาที่สำนักหมื่นกระบี่ รบกวนเจ้าหรือเปล่า” เซี่ยอวี้โจวถือชามเล็กๆ ในชามยังร้อนกรุ่น ราวกับว่ามันเพิ่งขึ้นจากกระทะ

ลู่เจาเจาอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นพัด "เกิดอะไรขึ้น กลิ่นแปลกๆ มาจากไหน"

“บางทีไฟอาจแรงเกินไป ไหม้เกรียมแล้ว” เซี่ยอวี้โจวไม่สนใจ