หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1044

“ข้าจะขึ้นไปดูบนภูเขา ดูว่าวันนี้ผู้อาวุโสสูงสุดออกมาจากการบำเพ็ญหรือยัง” ลู่เจาเจาถาม

หลังจากที่นางอุทิศตน สมาชิกหลักส่วนใหญ่ของสำนักหมื่นกระบี่ก็มอดม้วยในหายนะครั้งนั้นกว่าครึ่ง บางส่วนขึ้นสวรรค์แล้ว ยังมีผู้อาวุโสสูงสุดหลายคนบาดเจ็บสาหัส พักฟื้นในสำนักกระบี่มาตลอด

ไม่มีความหวังที่จะขึ้นสวรรค์ ยื้อลมหายใจต่อไปเพื่อปกป้องสำนักกระบี่

บางคนถึงกับคาดเดาว่าผู้อาวุโสสูงสุดตายไปแล้ว

ลู่เจาเจาเดาว่าถึงแม้เขาจะไม่ตาย แต่สถานการณ์ก็อาจไม่สู้ดีนัก มิฉะนั้น ไม่มีทางปล่อยให้หมิงคงทำร้ายโลกมนุษย์ตามอำเภอใจ

“ประมุขหมิงคงรับผิดชอบสถานการณ์โดยรวม ไม่เคยได้พบผู้อาวุโสสูงสุด” เซี่ยอวี้โจวตะโกนเสียงดัง

“เดี๋ยวๆ เจ้าอยากลองหนอนวิญญาณใหม่ที่ข้าจับได้เมื่อเช้าไหม? มันเพิ่งขึ้นจากกระทะน่ะ…”

ลู่เจาเจาโบกไม้โบกมือแล้วเดินตรงดิ่งไปที่ห้องโถงใหญ่

ราชครูออกมาพอดี

“ลองชิมสิ เพิ่งขึ้นจากกระทะเลย” เซี่ยอวี้โจวถือจานเล็กตามไป

ราชครูเห็นหนอนวิญญาณทอดกรอบสีเหลืองทอง ก็อดไม่ได้ที่จะยกมือบิตัวหนึ่ง

“นี่คือดักแด้จิตวิญญาณหรือ ดักแด้วิญญาณนี้เติบโตในหญ้าวิเศษและชาวิเศษเท่านั้น มันเป็นสัตว์วิญญาณหายาก มีเพียงสำนักหมื่นกระบี่เท่านั้นที่เลี้ยงมันได้!”

“จริงสิ เมื่อเช้าเกิดอะไรขึ้น มีกลิ่นเหม็นๆ ในเรือนตลอด” ราชครูบิดักแด้กำลังจะใส่เข้าปาก

เซี่ยอวี้โจวสะดุ้ง ก้มหน้ามองชามทันที

“สมควรตายพันครั้ง ใครแม่งใช้หม้อต้มอึ!!” จู๋มั่วเตะประตูห้องครัว ใบหน้าโกรธจนเขียวปั๊ด

นั่งยองๆ ใต้ชายคาผะอืดผะอม

สวรรค์ นี่เป็นผลกระทบที่ยิ่งใหญ่กว่าตอนที่เขาถูกจำคุกพันปีเสียอีก!

เซี่ยอวี้โจวตัวสั่นเทิ้ม "นี่มัน... แมลงเนื้อในห้องน้ำไม่ใช่หรือ"

ศิษย์ส่วนใหญ่ของสำนักหมื่นกระบี่ไม่กินธัญพืชทั้งห้า เขาต้องแลกอะไรตั้งมากมายเพื่อหาสมบัตินี้มา!

ดวงตาราชครูเบิกกว้าง แมลงสีทองในมืออีกนิดเดียวเกือบจะเข้าปากแล้ว!

ในเรือน ได้ยินเสียงร้องไห้โหยหวนของเซี่ยอวี้โจว

“ลู่เจาเจา เจ้าทำร้ายข้า!”

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”

เซี่ยอวี้โจวเดินกะโผลกกะเผลกขึ้นไปบนภูเขา

มีรอยตบชัดเจนบนแก้มทั้งสองข้าง เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาคับข้องใจ

ร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางพูดว่า "ตอนนี้ข้ารู้แล้ว ทำไมทั้งสามโลกจึงเป็นศัตรูของนาง..."

จู๋มั่วมองเขา สายตามืดมน "เจ้ารู้ว่านางเป็นใคร ยังเชื่ออีก! โง่หรือเปล่า..."

จู๋มั่วหุบยิ้ม "ใครอยากเป็นสามีภรรยากลมเกลียวกับเจ้าล่ะ รอรักษาจนหายเจ็บ เจ้าก็ไปได้ตามสบาย!" พูดแล้วก็สะบัดเดินไปที่ห้องโถงใหญ่

อาอู๋ก้มหน้าสีหน้าโดดเดี่ยว บีบชายเสื้อราวกับว่าทำอะไรไม่ถูก

จากหางตา มองเห็นจู๋มั่วเหมือนจะมองมาข้างหลัง

ขณะนี้ ลู่เจาเจายืนเบียดอยู่ด้านนอกห้องโถงใหญ่ ท่ามกลางศิษย์สำนักหมื่นกระบี่

ดูเหมือนจะมีผู้อาวุโสอมตะหลายคนนั่งในห้องโถงใหญ่

“วันนี้ผู้อาวุโสสูงสุดไม่ออกมาหรือ” ลู่เจาเจากระซิบถาม

ศิษย์ที่อยู่ข้างๆ ขมวดคิ้ว "ผู้อาวุโสสูงสุด? นับแต่เทพกระบี่อุทิศตน มีผู้อาวุโสเพียงไม่กี่คนที่ทยอยขึ้นสวรรค์ เหลือเพียงผู้อาวุโสสูงสุดฉางเวยเพียงคนเดียวเท่านั้นที่บำเพ็ญ เฝ้าดูแลสำนักกระบี่ เขาบำเพ็ญมาตลอด ขึ้นสวรรค์ไปเมื่อใดก็ได้ เพื่อคุ้มครองสำนักกระบี่ เขาจะไม่ออกจากการบำเพ็ญง่ายๆ!”

“ถ้าอย่างนั้น... เขารู้เรื่องประตูใหญ่โลกมนุษย์เปิดออก พลังพิษไหลทะลักออกมาไหม” ลู่เจาเจาถามอีกครั้ง

“เรื่องนี้ปิดบังผู้อาวุโสสูงสุดฉางเวย กลุ่มผู้อาวุโสที่ติดตามเทพกระบี่ใกล้ชิดโลกมนุษย์มาก ถ้าเขารู้เรื่องนี้ ต้องไม่ยอมแน่นอน”

“ประมุขยังกำชับเองว่า ผู้อาวุโสสูงสุดเก็บตัวตลอดเวลา ห้ามรบกวน!”

ลู่เจาเจาพยักหน้า

“เจ้าเป็นศิษย์น้องหญิงสำนักไหน อายุนิดเดียวมาเข้าร่วมการแข่งขันแดนศักดิ์สิทธิ์” ชายหนุ่มรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คราวนี้การแข่งขันไม่เหมือนกับที่ผ่านมา

“การแข่งขันครั้งนี้เกี่ยวกับพลังพิษ ศิษย์น้องหญิง เจ้าอย่าประมาท”