หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1045

ลู่เจาเจามองเขาอย่างสับสน "พี่ชาย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพลังพิษ"

“อาจารย์เจ้าไม่ได้บอกหรือไง”

“ในการแข่งขันครั้งนี้ ศิษย์สามคนที่ชนะจะได้ไปจุดสิ้นสุดของโลกพร้อมกับผู้อาวุโสของทุกสำนักเพื่อเปิดประตูโลกมนุษย์”

“เทพลังพิษลงสู่โลก”

“กอบกู้สามโลก”

“คราวนี้แม้ว่าเป็นการแข่งขันใหญ่ แต่ที่จริงก็เพื่อเรื่องพลังพิษ”

ลู่เจาเจาครุ่นคิดครู่หนึ่ง "พี่ชาย ท่านคิดว่าเทพลังพิษสู่โลกมนุษย์อย่างนี้ มันยุติธรรมกับมนุษย์หรือไม่"

ชายหนุ่มชะงักนิดหนึ่ง น้ำเสียงลังเลเล็กน้อย

“ศิษย์น้องหญิง เราไม่มีอำนาจตัดสินว่าถูกหรือผิด!”

“การแข่งขันสิ้นสุดก็คือเวลาที่ประมุขแต่ละสำนักต้องไปที่จุดสิ้นสุดของโลกแล้วเปิดเขตแดน”

แววตาเด็กหนุ่มค่อนข้างเศร้าสร้อย "บรรพบุรุษของข้าก็มาจากโลกมนุษย์เช่นกัน"

"แม้ว่าข้าจะไม่เคยไปโลกมนุษย์มาก่อน แต่ตระกูลข้าก็ถือว่าตัวเองเป็นมนุษย์มาตลอด ข้าเคยอยากกลับไปโลกมนุษย์อย่างสง่างาม... ตอนนี้ เกรงว่าจะไม่มีความหวังแล้ว"

“ได้ยินมาว่าภูเขาแม่น้ำที่นั่นสวยงาม แม้ว่าคนธรรมดาจะอ่อนแอ ไม่สามารถบำเพ็ญได้ แต่ก็ใช้ชีวิตเรียบง่าย มันน่าสนใจมาก”

ลู่เจาเจามองไปทางแท่นสูง

ในแดนศักดิ์สิทธิ์มีห้าสำนักใหญ่

สำนักหมื่นกระบี่ สำนักหนังสือ สำนักสำนักผาสุก สำนักไกลกังวล และสำนักเต๋า

บัดนี้ ประมุขสำนักสำนักผาสุกกำลังเอนหลังพิงเบาะอ่อนนุ่ม ดวงตาสวยงามมากจนทำให้คนหน้าแดง

ประมุขสำนักหนังสือก็คือชายชราที่ลู่เจาเจาปฏิเสธจะช่วยตอนเดือดร้อนคราวก่อน ผู้อาวุโสจือซิน

ผู้นำของสำนักหมื่นกระบี่ ก็คือหมิงคงกับนักพรตเสวียนชัง

สำนักเซียวเหยาฝึกมรรคอารมณ์ ผู้นำคือเซียวเหยาจื่อ ขณะนี้กำลังมองดูจิ่นฮวนตาไม่กะพริบ

ปรมาจารย์เต๋าคือกลุ่มนักพรตชุดสีเขียว ผู้นำคือปรมาจารย์เต๋าเสวียนจี ผู้ซึ่งฝึกฝนมรรคไร้ปราณี

หลังจากทักทายกันเป็นพิธี นักพรตเสวียนชังก็กล่าวว่า "การแข่งขันเริ่ม ณ บัดนี้"

แผ่นดินสั่นสะเทือน แท่นทรงกลมก็ลอยขึ้นจากพื้นดิน

ศิษย์สำนักต่างๆ พากันก้าวเข้าไปท้าทาย

ประมุขจิ่นฮวนยิ้มแย้มกล่าวว่า "ยังไม่ได้กล่าวแสดงความยินดีกับท่านประมุขหมิงคง ที่ก้าวเข้าสู่แดนเทพแล้วครึ่งตัว กำลังจะขึ้นสวรรค์"

พลังเทพของหมิงคงล่องลอยบนตัว ขึ้นสวรรค์ได้ทุกเมื่อ

เฮ้ เจ้าเด็กคนนั้นที่เห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ช่วยนี่!

ไม่คาดคิดว่าตอนนี้จะได้ร่วมต่อสู้กับนาง!

“เจ้าเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรพูดตอนนี้!” หมิงคงรู้สึกว่าเด็กหญิงหน้าคุ้นๆ

เสวียนชังสะใจ "นางน่ะหรือ จักรพรรดินีตัวน้อยที่มาจากโลกมนุษย์เพื่อทวงความยุติธรรม มนุษย์ตัวเล็กๆ ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ เพ้อฝันจะยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับทุกคน!"

“มนุษย์มาทวงความยุติธรรมที่แดนศักดิ์สิทธิ์หรือ นับเป็นครั้งแรกที่ข้าเห็น” เซียวเหยาจื่อพูดพลางหัวเราะเบาๆ

“โลกเสื่อมถอยแล้ว เหลือเชื่อให้เด็กอายุสี่ขวบเป็นจักรพรรดิ”

“เสื่อมถอยอะไรกัน ตอนนั้นอาเซียวเหยาจื่อยิ่งตกต่ำกว่า ไม่ใช่หรือ ตอนนั้นท่านบาดเจ็บสาหัส ถูกศัตรูล้อม”

"ท่านซ่อนตัวในศาลาหลิวเซียน ขายอือๆ ๆ..." เซียวเหยาจื่อปิดปากนางสีหน้าวิตกกังวล

“เจ้ารู้อดีตของข้าได้อย่างไร” เซียวเหยาจื่อเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันถลึงตามองนาง

เรื่องนี้คือความลับที่เก็บซ่อนลึกสุดใจ

ในแววตาที่มองไปยังลู่เจาเจา กระทั่งซ่อนไอสังหาร

“อาเซียวเหยาจื่ออย่าเพิ่งโกรธ ถ้าฆ่าข้า คำพูดเกี่ยวกับท่านจะแพร่กระจายไปทั่วแดนศักดิ์สิทธิ์…” ลู่เจาเจายิ้มจนคิ้วโค้ง