หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1049

ราชครูหน้าถอดสี ถอยหลังกรูด

เซี่ยอวี้โจวดิ้นรนในน้ำ "เดี๋ยว... ยังมีข้า!! ราชครู..."

“จู๋มั่วเจ้าคนคลั่งรัก!”

ยาวิเศษเปรียบเสมือนลูกเพลิง ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พลังพิษมหาศาลหลั่งไหลเข้าไป

ยาวิเศษขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนต่างตกตะลึง

ตูม!

เกราะที่สัมผัสหัวใจแห่งเป่ยเจาส่งเสียงคำรามน่าสะพรึงกลัว

โลกทั้งใบสั่นสะเทือน สรรพสิ่งทั้งปวงก็ตื่นตระหนกหนีเอาตัวรอด แต่หนีอย่างไรก็ไม่พ้น

ลู่เจาเจาโกรธจนตาแดง

หากยาวิเศษระเบิด ทั้งโลกมนุษย์จะกลายเป็นกองเพลิงบรรลัยกัลป์ ไม่มีใครรอดสักคนเดียว!

พลังวิญญาณมหาศาลในยาวิเศษผสมกับพลังพิษ แทบจะทำลายล้างทั้งโลกมนุษย์

ทันใดนั้น...

แสงเจิดจ้าระเบิดออกมา พลังมหาศาลก็กวาดม้วนภูเขาและแม่น้ำในชั่วพริบตา

รั่วไหลผ่านหัวใจแห่งเป่ยเจาลงมาสู่โลก ภูเขาและแม่น้ำที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าคล้ายจะพังทลายลง

ภูเขา แม่น้ำ และแผ่นดินกำลังจะพังทลายในอึดใจ

ลู่เจาเจารีบรุดเข้าไป ระดมพลังวิญญาณในกายกดดันยาวิเศษอย่างบ้าคลั่ง แต่ยาวิเศษถึงขีดจำกัดแล้ว ใกล้จะระเบิดเต็มแก่!

เลือดไหลออกมาจากตา หู จมูก และปากของเด็กน้อย

ทันใดนั้น...

พลันมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ราวกับว่าเป็นภาพลวงตา ร่างของเต๋าสวรรค์ดูเหมือนจะมืดหม่นลงไม่น้อย

พลังวิญญาณฟ้าดินหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายนาง รอยประทับสีแดงบนหน้าผากก็ชัดเจนขึ้นอีกครั้ง

ตอนที่ลืมตาขึ้น ราวกับเทพจุติลงมาสู่โลกมนุษย์

ลู่เจาเจาแบมือก็สัมผัสได้ถึงพลังวายุ สัมผัสได้ถึงความโปรดปรานของสรรพสิ่งต่อนาง

ชั่วพริบตา ดูเหมือนว่านางจะจุติขึ้นมาในสามโลก ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของนาง

เท้าของอาอู๋อ่อนแรง เข่าอ่อนคุกเข่าลง

ดวงตาเบิกกว้าง ในแววตาหวาดกลัวสุดขีด

“เจ้าช่วยไม่ได้หรอก แม้แต่เทพเจ้ามาจุติก็ช่วยไม่ได้!” หมิงคงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

หัวเราะเอาๆ...

ก็หัวเราะไม่ออกแล้ว

“บ้าไปแล้ว! เจ้าบ้าไปแล้ว!” ดวงตาหวาดหวั่นจ้องมองฉากน่าสะพรึงกลัวตรงหน้า

เห็นลู่เจาเจาดูดซับพลังพิษเข้าสู่ร่างกายอย่างบ้าคลั่ง

ร่างกายถึงขีดจำกัดแล้ว แต่นางยังไม่ยอมผ่อนคลายสักนิดเดียว

พลังพิษมหาศาลแทบจะทำให้นางจมน้ำ

การแสดงออกอย่างบ้าคลั่งของหมิงคงชะงักค้าง “เป็นไปไม่ได้! เจ้า… เป็นร่างมนุษย์ ดูดซับพลังพิษได้อย่างไร แม้แต่เทพเจ้า…”

พลังพิษมาจากแดนเทพ หลอมรวมความปรารถนาของเทพเจ้าหลายองค์

แดนเทพหมดหนทางแล้ว นางจะยอมได้อย่างไร...

“ได้โปรดยกโทษ ข้าผิด...” เสื้อผ้าว่างเปล่าตกลงไปในทะเล ไม่หลงเหลือร่องรอยของเขา หายวับไประหว่างฟ้าดิน

ลู่เจาเจารู้สึกว่าตนเองกำลังจะระเบิด พลังพิษในกายก็ไหลออกมาอย่างดุเดือด หากไม่ใช่เพราะพลังเต๋าสวรรค์ระงับไว้ เกรงว่านางอาจจะระเบิดทันทีแล้ว

“อั่ก...” นางกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

คนร่วงตกลงมาจากก้อนเมฆ

ความงุนงงฉายในดวงตา

น่าประหลาด...

ทำไมนางถึงรู้สึกเหมือนตนเองเป็นสายลม สายฝน หญ้าริมถนน ดอกไม้ป่าผลิบาน

นางหรี่ตาลงอย่างเหนื่อยล้า ขดตัวกลมแล้วหลับลึก

ชั่วอึดใจที่กำลังจะตกลงพื้น ก็มีพลังเบาๆ หนุนนางไว้ ตกลงไปพุ่มหญ้าอ่อนนุ่ม

ไม่มีใครรู้ว่า

บนสวรรค์เก้าชั้นฟ้า อักษรที่มองเห็นได้รางๆ ปรากฏขึ้นบนศิลาสวรรค์

ผู้พิทักษ์ขมวดคิ้ว

“ศิลาสวรรค์มีการเคลื่อนไหว?”

ผู้พิทักษ์อีกคนหนึ่งโบกไม้โบกมือ “จะมีการเคลื่อนไหวได้อย่างไร! ตอนที่ฟ้าดินเปิดครั้งแรก ศิลาสวรรค์ปรากฏเพียงประโยคเดียว เต๋าสวรรค์ปรากฏ เจาหยางกำเนิด”

“นับจากนั้นมา ไม่มีการเตือนอีก”

“เว้นแต่สามโลกถล่มเท่านั้น ศิลาสวรรค์ถึงจะแจ้งเตือนใต้หล้า”

“พวกเราพิทักษ์ศิลาสวรรค์มาหลายชั่วอายุคนแล้ว ถึงบัดนี้นับหมื่นปีแล้ว ไม่เคยเห็นศิลาสวรรค์เคลื่อนไหว” ผู้พิทักษ์ส่ายหัวไม่เชื่อ