หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1050

แต่ผู้พิทักษ์ที่อยู่ข้างๆ กลับถลึงตาโต ชี้ไปที่ศิลาสวรรค์พลางพูดตะกุกตะกัก "ศิลาสวรรค์!"

“เร็วเข้า รีบแจ้งท่านเซียนหันชวน!”

เห็นคำว่า "สังหารเทพ" ค่อยๆ ปรากฏบนศิลาสวรรค์

แม่ทัพสวรรค์หน้าเปลี่ยนสี ทั้งสองสบตากัน เห็นแววตาที่มองอีกฝ่ายเคร่งขรึม

วิ่งกระเสือกกระสนไปแจ้งท่านเซียนหันชวน

สุดขอบฟ้า

เซี่ยอวี้โจวปีนขึ้นฝั่งอย่างยากลำบาก นั่งตัวเปียกโชกข้างลู่เจาเจา

เมื่อเห็นลู่เจาเจาเลือดเต็มตัว ก็ตกใจมากจนน้ำตาไหล

“เจาเจา เจาเจา อย่าตายนะ! ช่วยด้วย เร็วเข้า...” เซี่ยอวี้โจวปาดน้ำตา

“หนาวเหลือเกิน ทำไมราชครูกับจู๋มั่วยังไม่มา” เขากอดเข่าหนาวสั่น ปากเขียวคล้ำ

“ถ้าจุยเฟิงอยู่คงจะดีไม่น้อย ใช้จุยเฟิงเป็นเสื้อคลุมได้”

“จุยเฟิงถูกนักฆ่าพันดาบแดนมารลักพาตัวไป ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร” เขาเป่าลมอุ่นใส่มือของลู่เจาเจาพลางลูบมือเล็กๆ

เขาประคองลู่เจาเจาลุกขึ้น เห็นว่านางกำหินเรืองแสงในมือแน่น

คิดจะหยิบออกมา

แต่แค่แตะถูก สองมือเซี่ยอวี้โจวก็ร้อนมากจนกรีดร้อง "ของบ้าอะไรนี่ ร้อนชะมัด!"

ทันใดนั้น เซี่ยอวี้โจวก็ลุกขึ้นยืน

เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีหน้าเคร่งขรึม ราวกับว่ามีบางสิ่งกำลังมองผ่านเมฆลงมายังโลก

เขารีบหันกลับมาประคองลู่เจาเจาลุกขึ้น "เจาเจา ตื่นเร็วๆ สิ"

“แดนเทพคงสังเกตเห็นร่องรอยของเจ้าแล้ว เจาเจา ตื่นเร็วเข้า!” เซี่ยอวี้โจวร้อนใจจนเหงื่อโทรมกาย

เห็นเมฆบนท้องฟ้าค่อยๆ สลายไป แสงสีทองสาดส่องบนโลกมนุษย์

มันคือลมหายใจแห่งแดนเทพ!

เซี่ยอวี้โจวแบกลู่เจาเจาโซซัดโซเซ พยายามซ่อนตัวในพงหญ้า

แสงสีทองเจิดจ้าขึ้นเรื่อยๆ กองทัพแดนเทพกำลังจะมาถึงโลกมนุษย์

เซี่ยอวี้โจวตกอยู่ในภวังค์ ราวกับว่าเขาเห็นความว่างเปล่าฉีกขาดเป็นโพรง

ปีศาจจิ้งจอกเขียวฉีกทะลุความว่างเปล่าท่าทางลับๆ ล่อๆ ติดตามมาด้วยงูบิน

“เร็วๆ ๆ ข้าเห็นกับตาว่าเด็กนั่นเจ็บหนักตกลงมาที่นี่”

“เด็กสี่ขวบท้าทายประมุขสำนักหมื่นดาบได้ ต้องเป็นกายวิญญาณแต่กำเนิด! มอบให้ราชาปีศาจบำรุงร่างกาย ราชาปีศาจจะต้องชอบแน่นอน”

จนกระทั่งเหยียบเข้าสู่แดนมาร จิ้งจอกเขียวค่อยเปิดปากนาง

“ร้องสิ ร้องจนคอแหบแห้งก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก เข้าสู่แดนมารแล้ว อยู่ใต้ราชาปีศาจ!”

“หนังบางเนื้อนุ่ม ราชาปีศาจจะต้องชอบแน่นอน!”

ลู่เจาเจาเพิ่งลงมาถึง ก็ฟุบกับพื้นผะอืดผะอม

นางชี้ไปที่ปีศาจจิ้งจอกเขียวแทบบ้า "แปรง... แปรงฟัน!!"

เซี่ยอวี้โจวร้องไห้โฮ "ข้าไม่ชอบปีศาจ แต่ไม่จำเป็นต้องเกลียดปีศาจที่ไม่ได้มาจากเผ่าพันธุ์ของข้า"

“เป็นเพราะพวกเขาไม่ชอบความสะอาด ไม่ชอบแปรงฟัน!”

“เจ้าเข้าใจความเหม็นของเนื้อสัตว์พันปีแต่ไม่เคยแปรงฟันไหม เหม็นชะมัด!”

ปีศาจจิ้งจอกเขียวและงูบินมองหน้ากัน ทั้งสองหายใจใส่ฝ่ามือ "บ้าบอ ไม่เหม็นสักนิด ถ้าจะบอกว่าเหม็น งั้นพังพอนเหม็นน้อยกว่าใช่ไหม"

“เชอะ อธิบายกับเจ้าทำไม! ถึงอย่างไรก็ต้องส่งให้ราชาปีศาจบำรุงร่างกายอยู่แล้ว”

“ราชาปีศาจพันปีไม่ได้กลับมา คราวนี้กลับมา ต้องมอบของขวัญชิ้นใหญ่ ปีศาจจิ้งจอกสวรรค์เป็นวิชาคุ้มครองที่ราชาปีศาจไว้วางใจมากที่สุด พวกเราพี่น้องจะแพ้ไม่ได้!”

ท้องฟ้าของโลกปีศาจเป็นสีแดงฉาน

พระจันทร์เต็มดวงบนท้องฟ้าก็เป็นสีแดงเพลิง