หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1058

“ไม่ว่าจะมีเสียงอะไรดังขึ้นข้างหลัง หรือมีใครมาตบไหล่ อย่าหันกลับไปเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

เซี่ยอวี้โจวพยักหน้าอย่างตื่นเต้น

“มนุษย์จะมีไฟจริงอยู่สามดวง ถ้าตอบสนองหรือหันกลับไป ไฟจริงจะดับลง” อาหมานขึ้นเขาไปพร้อมกับเกวียน หายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ

แววตาของเขาก็มีความกระวนกระวายอยู่เล็กน้อย

ดูเหมือนจะเห็นแสงไฟสั่นไหวอยู่บนภูเขาสีดำสนิท ที่ไกลออกไปลิบๆ

“นั่นคือไฟผี”

“อย่าพูดอีกเลย” อาหมานเม้มริมฝีปากแน่น กล้ามเนื้อทั่วร่างกายตึงเครียด ขณะที่กำลังขับเกวียนผ่านสุสานร้าง

ภายในสุสานมีเสียงกาฝูงใหญ่ร้องระงม เมื่อเกวียนแล่นเข้ามา ทำให้กาจำนวนมากบินแตกฮือขึ้นไปในอากาศ

แสงไฟจำนวนมากพวยพุ่งออกมาจากป้ายหลุมศพที่บิดเบี้ยว โคจรอยู่รอบเกวียนวัว เซี่ยอวี้โจวตกใจจนหน้าซีดตัวสั่น กำชายเสื้อของลู่เจาเจาไว้แน่น

อาหมานมองตรงไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่ แต่กำเชือกในมือไว้แน่นไม่ยอมคลาย

บริเวณรอบๆ เงียบสงัดจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น

มีมือหนึ่งที่ไร้สีเลือด แตะลงบนไหล่ของเซี่ยอวี้โจวเบา ๆ

เซี่ยอวี้โจวตัวเกร็งด้วยความตื่นกลัว สั่นสะท้านไปทั้งตัวและปิดปากตัวเองเงียบ ๆ

ไกลออกไป ได้ยินเสียงตีกลองและฆ้องดังขึ้นอย่างสนุกสนาน

ทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

“พวกเจ้า จัดงานมงคลตอนดึกเหรอ?” เซี่ยอวี้โจวพูดด้วยเสียงกระซิบ

แต่สีหน้าของอาหมานกลับซีดเผือดในทันที แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางรีบต้อนเกวียนหลบไปข้างทาง…

เมื่อเสียงตีกลองและฆ้องดังใกล้เข้ามา…

เห็นคนชุดขาวจำนวนมากหามเกี้ยวสีแดงเลือดมาพร้อมกับเสียงดนตรี คนชุดขาวเหล่านั้นยิ้มกว้างด้วยปากสีแดงเลือด ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ มีเพียงจุดสีแดงบนแก้มเท่านั้น

เมื่อลมพัดมาเบา ๆ จึงได้พบว่า ปลายเท้าของพวกเขาไม่ได้แตะพื้น!

นี่มัน...หุ่นกระดาษไม่ใช่หรือ!

หุ่นกระดาษหามเกี้ยว!

เซี่ยอวี้โจวกัดฟันแน่นจนฟันกระทบกันดังกรอด ๆ

พวกเขาเป่าซอจีน พร้อมกับตีกลองและฆ้องไปด้วย เศษกระดาษเงินกระดาษทองปลิวว่อนทั่วท้องฟ้า ก่อนจะร่วงลงบนเกวียน

ที่แท้ ก็เป็นกระดาษเงินกระดาษทองทั้งหมดเลย

อาหมานก้มหน้าลง ไม่กล้ามองตรง ๆ

เกี้ยวเจ้าสาวเหมือนหยุดอยู่ข้างพวกเขา ทั้งสามคนแทบหายใจไม่ออก

ในเกี้ยวเจ้าสาว ราวกับมีสายตาจ้องมองพวกเขาอยู่

หลังจากนั้นไม่นาน เกี้ยวเจ้าสาวก็หายไปในสายหมอก

อาหมานถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก เหงื่อเย็นไหลอาบหน้าผาก แล้วนางก็รีบขับเกวียนออกไป

เกวียนแล่นไปข้างหน้า

“ทำไมไม่ไปล่ะ...” อาหมานกัดฟัน เหงื่อไหลท่วมตัว

“โอ้ ยังกล้าทำชั่วอีกหรือ?” ลู่เจาเจาชักกระบี่เจาหยางออกมา แล้วชี้ไปที่สุสาน

“วันนี้ถ้าเกวียนข้าออกไปไม่ได้ พวกเจ้าต้องตายทั้งหมด!”

พอสิ้นเสียง เกวียนก็เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

“เฮ้ เกวียนขยับแล้ว! แถมไม่ขรุขระเลยแม้แต่น้อย!” เซี่ยอวี้โจวเผยรอยยิ้มบาง ๆ แล้วมองลู่เจาเจาด้วยความชื่นชม

อาหมานยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อเย็น

“เจาเจา ยังดีนะที่มีเจ้า ข้าเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว...”

“ปกติพอฟ้าเริ่มจะมืด ข้าก็จะรีบกลับหมู่บ้าน แต่วันนี้กระโดดลงแม่น้ำเลยทำให้เสียเวลา”

ลู่เจาเจาโบกมือ “พวกเขาสมควรโดนด่าแล้ว”

อาหมานพยักหน้าอย่างดีใจ “โอ้โห เขาว่ากันว่าม้าแก่รู้ทาง ดูสิ วัวแก่ก็รู้ทางเหมือนกัน ไม่ต้องให้ข้าต้อนเลย รู้จักกลับบ้านด้วยตนเอง”

เดินทางไปราวครึ่งชั่วยาม จึงผ่านสุสานร้างไป

มองเห็นซุ้มประตูหมู่บ้านอยู่ไกลๆ

อาหมานถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เห็นวัวแก่เหนื่อยมาตลอดทาง อาหมานรีบกระโดดลงจากเกวียน แล้วเอายอดหญ้าอ่อนให้วัวกิน

ยังไม่ทันได้ปีนขึ้นเกวียน ก็เบิกตากว้างจ้องมองกีบวัวด้วยความตกตะลึง…