หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1057

รอบริมฝีปากของลู่เจาเจาแดง น้ำตาคลอเพราะความเผ็ด

"เผ็ดแต่ก็อร่อยนะ"

เซี่ยอวี้โจวเห็นว่านางก้มหน้าก้มตากิน ไม่ถามตัวเอง ก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่

ในที่สุดก็อดรนทนไม่ได้ที่จะพูดเบาๆ “อย่างนั้น ให้ข้าลองหน่อยได้ไหม ข้าจะลองชิมดู…”

อาหมานมองเขาอย่างประหลาดใจ "ผู้มีพระคุณ เจ้าบอกว่าใครกินคนนั้นเป็นสุนัขนี่"

“โฮ่งๆ ๆ…” เซี่ยอวี้โจวเห่า

หญิงสาว...

“ขีดจำกัดของเจ้า?”

ชามของลู่เจาเจาถึงก้นอีกครั้ง เขารอไม่ไหวแล้ว หักกิ่งไม้สองกิ่ง ตักใส่ชามใบใหญ่ให้ตนเอง

“ไม่เป็นไร ขยับไปหน่อยได้”

เขาย่อตัวลงนั่งบนธรณีประตู กินตะกรุมตะกราม

ไม่มีใครพูดอะไรขณะกิน

อาหมานหัวเราะหนักจนยืดตัวตรงไม่ได้ ผู้มีพระคุณทำอะไรตามที่ต้องการ

“ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว พวกเจ้าอยากไปพักผ่อนที่บ้านข้าไหม พระจันทร์สีเลือดตอนกลางคืนในแดนมาร กลุ่มปีศาจจะมีพลังมากขึ้น อยู่ในวัดเย่ว์เหล่าจะไม่ปลอดภัย”

“ปีศาจที่อยู่กับพวกเจ้าครั้งก่อนไปไหนแล้วล่ะ”

“อย่าไปสนใจพวกเขา พี่สาวอาหมาน ไปบ้านพี่ได้กินขนมไหม” ลู่เจาเจาเอียงหัวมองนาง

นางมีกลิ่นอายที่รู้สึกคุ้นเคย

“ได้แน่นอน แต่คุณยายมีนิสัยแปลกๆ อย่าถือโทษนางแล้วกัน” อาหมานยิ้มอย่างขอโทษ

เซี่ยอวี้โจวมองไปที่วงกลมด้านนอกวัด รู้สึกขนหัวลุก

แต่ลู่เจาเจายื่นมือออกไปไม่สะทกสะท้าน "จูงมือข้า"

เซี่ยอวี้โจวดึงนางอย่างเชื่อฟัง ติดตามลู่เจาเจาเดินออกไปนอกวัด อกสั่นขวัญแขวน แต่เมื่อตามลู่เจาเจาก้าวออกจากวงกลม เขาก็ไม่ได้รับอันตรายใดๆ

เซี่ยอวี้โจวกระโดดโลดเต้นดีใจ

“ฮ่า ปีศาจจิ้งจอกเขียวอีกสามวันคิดจะมาจับคน ฝันไปเถอะ!”

“ข้าแค่หวังว่าจะได้พบจุยเฟิงเร็วๆ แล้วรีบกลับไปที่โลกมนุษย์”

“จุยเฟิงได้รับการดูแลข้างตัวตลอด แม้แต่ขนก็เงางามชุ่มชื้น เจาเจายังถักผมเปียให้มันเต็มหัว ตอนนี้มาถึงโลกปีศาจ คงกลัวมากจนร้องไห้ มันคิดถึงบ้านแน่ๆ "เซี่ยอวี้โจวก้มหน้าเศร้าสลด แม้ว่าเขามักจะแข่งขันกับจุยเฟิงเพื่อเป็นน้องชายอันดับหนึ่ง แต่เขาก็ยังถือว่าจุยเฟิงเป็นสหาย

“เงางามชุ่มชื้น? ผมเปียเต็มหัว?” อาหมานตกใจ

“สุนัขอ้วนกลมขนสีแดงใช่ไหม สวมปลอกคอสีเงิน”

อาหมานยิ้มเก้อเขิน "คุณยายแก่แล้ว ข้าตั้งแผงขายของบนถนนเสวียนอู่ ทุกวันพลบค่ำต้องรีบกลับหมู่บ้าน ข้าเลยซื้อเกวียนวัว แต่วัวแก่เดินช้า ถนนก็เป็นหลุมเป็นบ่อ”

แม้ว่าลู่เจาเจากับเซี่ยอวี้โจวจะยังเด็ก แต่การแต่งตัวและอากัปกิริยาของพวกเขาเป็นแบบผู้ดี

“อู้ ข้ายังไม่เคยนั่งเกวียนมาก่อน!” เซี่ยอวี้โจวตื่นเต้นมองซ้ายมองขวารอบเกวียน ท่าทางเหมือนคนบ้านนอก

“มันไม่มีอะไรปกคลุม ดีกว่ารถม้า! รถม้าน่าเบื่อจะตาย”

อาหมาน...

“เจาเจา ข้าอุ้มเจ้าดีไหม” อาหมานมองลู่เจาเจายิ้มตาหยี เด็กหญิงคนนี้น่ารักบ้องแบ๊วมาก

“ขอบใจพี่สาวอาหมาน” เด็กหญิงยกมือขึ้น อาจเป็นเพราะดื่มนมทุกวัน จึงมีกลิ่นกายหอมเหมือนนม

เกวียนปูหญ้าแห้ง เซี่ยอวี้โจวกลิ้งไปมาบนนั้น

“อวี้โจว ช่วยข้าป้อนหญ้าหน่อย ข้าจะไปเก็บถ้วยชาม” อาหมานตะโกนเสียงดังแล้วเข้าไปเก็บของ

เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป อาหมานก็ถือโคมแดงขับเกวียนกลับเข้าหมู่บ้าน

“ทำไมต้องถือโคมสีแดงล่ะ ดูแล้วประหลาดชะมัด” เซี่ยอวี้โจวหดคอถามอย่างระมัดระวัง

แม้ว่าใบหน้าของอาหมานจะสงบ แต่เสียงสั่นไม่น้อย

“โคมแดงหมายถึงการหลบเลี่ยงสิ่งชั่วร้ายในแดนมาร ระหว่างทางกลับหมู่บ้านเราต้องผ่านป่าช้า อีกประเดี๋ยวอย่าพูดอะไรทั้งนั้น”