หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1056

ยากจะจินตนาการได้ว่า ถ้าหัวใจกลับคืนมา นางจะมีพลังแกร่งกล้าเพียงใด

ความพึงพอใจเอ่อล้นดวงตาของเด็กหนุ่ม ยิ้มมุมปากบางๆ

เขาเอื้อมมือออกไปแตะศีรษะของเจาเจา แต่มันไม่ได้ทำให้เด็กหญิงตกใจแต่อย่างใด นางยังคงรับยาวิเศษ

ร่างของชายหนุ่มค่อยๆ เลือนหายไปในวัด

เซี่ยอวี้โจวนั่งกอดปลาไม้ที่หน้าประตู หันไปมองแวบหนึ่ง ลูบท้ายทอยอย่างสงสัย “ทำไมดูเหมือนมีคนอยู่ตรงนั้น”

ครึ่งชั่วยามต่อมา

“ฮะ...” ลู่เจาเจาถอนหายใจ ใบหน้าปีติยินดี

นางตบตำแหน่งของตันเถียน ยาวิเศษกลับมาแล้ว!!

นางฟื้นพลังกลับมาครึ่งหนึ่ง ไม่... เกินครึ่ง!

นางย่นคิ้วสงสัย สัมผัสถึงพลังที่ไหลเวียนในกาย ราวกับว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ยังไม่ทันพูดอะไร ก็ได้กลิ่นเหม็นหึ่งลอยในอากาศ

เซี่ยอวี้โจวบีบจมูกกลั้นลมหายใจ เหม็นจนหน้ายับยู่ยี่

หญิงสาวในชุดแต่งงานสีแดงผลักประตูเข้าไป ถือกะละมังใบใหญ่ในมือ

ในกะลังมังเต็มไปด้วยหอยขมนึ่งร้อนๆ

กลิ่นเหม็นสลับหอมคลุ้งในอากาศ

เซี่ยอวี้โจวนึกถึงหม้ออึนั่น

“ไปให้พ้นๆ หมายังไม่กิน!!” เขาคำราม ไม่ถูกหลอกอีกเด็ดขาด!!

เขาไม่มีทางกินของเหม็นๆ หอมๆ อีก!

“ข้าหมดความอดทนแล้ว!”

หญิงสาวก้าวเข้าไปในวัดที่พังทลาย เห็นพวกลู่เจาเจา ดวงตาก็เป็นประกาย

“ผู้มีพระคุณตัวน้อย พวกเจ้าใช่ไหม พวกเรามีวาสนาต่อกัน!” หญิงสาวถือกะละมังใบใหญ่นั่งลงบนหญ้าแห้ง ยังกวักมือให้เซี่ยอวี้โจว

“อย่าบีบจมูกสิ กลิ่นเหม็นก็จริง แต่รสชาติอร่อย”

“มันเรียกว่าบะหมี่หอยขม ด้านล่างใส่เส้นก๋วยเตี๋ยวเยอะมาก มาลองชิมดูเร็วเข้า” นางหักกิ่งไม้บนพื้นสองอันแล้วส่งให้เซี่ยอวี้โจว

เซี่ยอวี้โจวโบกไม้โบกมือ "ไม่กินๆ ใครกินคือหมา! อย่าล้ำเส้นข้า!"

ครั้งก่อนต้มอึ เป็นแผลในใจไม่หาย

“เจาเจากิน ข้าไม่กิน ข้ารักษาขีดจำกัดของข้า!” เซี่ยอวี้โจวนั่งห่างๆ บะหมี่หอยขมอะไร เหม็นแทบทนไม่ไหว

ลู่เจาเจามองนางอย่างสงสัย

“เจ้าเข้ามาได้ยังไง”

หญิงสาวมองนางงุนงง “เข้ามาได้ยังไงน่ะหรือ ข้าก็เดินเข้ามาน่ะสิ หมู่บ้านของเราอยู่ไม่ไกลจากวัดเย่วเหลา ข้ามักจะมาพักผ่อนที่นี่”

“ข้าไม่กล้าที่จะรับความดีความชอบ”

“คุณยายในหมู่บ้านที่รับเลี้ยงข้าถ่ายทอดฝีมือปลายจวักมาให้ ยายยังทำอาหารได้หลายอย่าง รวมถึงเต้าหู้เหม็นที่ดมแล้วเหม็นแต่กินแล้วอร่อย”

“ยังมีขนมนุ่มฟูหอมหวานสุดๆ”

“เผลอๆ อร่อยกว่าเครื่องเสวยของจักรพรรดิในโลกมนุษย์เสียอีก”

ลู่เจาเจากลืนน้ำลายเอื๊อก กัดหอยขมพลางกินเส้นก๋วยเตี๋ยว

“ข้าเกิดในโลงศพ ไม่เป็นมงคล เดิมทีชาวบ้านตั้งใจจะเผาข้าให้ตายไปทั้งเป็น แต่หญิงชราอุ้มข้าลงจากคานบนกองเพลิง พาข้าไปอยู่ที่เชิงเขา เลี้ยงดูข้ามา แม้ว่านางจะมีนิสัยแปลกๆ แต่ก็ดีกับข้ามากทีเดียว” ดวงตาของอาหมานเป็นประกายสดใส

“วันนี้ข้าคิดจะจบชีวิต ข้าไม่ดีเอง นางช่วยชีวิตข้าไว้ อย่างน้อยข้าควรตอบแทนดูแลนางจนวาระสุดท้าย”

เซี่ยอวี้โจวอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า “เจ้าปลงได้ก็ดีแล้ว”

ลู่เจาเจาก้มหน้าก้มตากิน ชั่วพริบตาก็ยื่นชามให้ "พี่อาหมาน ขออีกชามได้ไหม"

อาหมานยิ้มดีอกดีใจ เติมให้นางอีกชามเต็มๆ

เซี่ยอวี้โจวเหลือบมองลู่เจาเจา

เขาชำเลืองมองลู่เจาเจาอีกครั้ง

“เจ้าเหม็นหรือเปล่า ไปรอข้างนอกประตู รอพวกเรากินเสร็จค่อยเข้ามาก็ได้” ลู่เจาเจาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ย่อมไม่เคยเห็นดวงตาเศร้าหมองของเซี่ยอวี้โจว

“รสชาติเป็นยังไงบ้าง เผ็ดไหม” เซี่ยอวี้โจวถาม