หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1060

หญิงชราเดินอย่างรวดเร็ว ปัดมืออาหมานออก แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน

ระหว่างเดิน นางก็แอบเช็ดน้ำตาไปด้วย

“สวรรค์บ้าๆ นี่มันไม่ใช่ของดีอะไรเลย! ทำร้ายข้าไม่พอ ยังทำร้ายเจ้าเด็กนี่อีก!” เสียงสบถของหญิงชราดังเล็ดลอดมาจากในบ้าน

เมื่อทุกคนขนของเข้ามาในบ้านเสร็จ

บนโต๊ะก็มีตะเกียงน้ำมันจุดไว้แล้ว พร้อมส่งเสียงตะเกียงดังขึ้นเปรี๊ยะๆ

บนโต๊ะมีบะหมี่ร้อนๆ วางอยู่ พร้อมกับขนมชิ้นเล็ก ๆ สีเหลืองทองสี่เหลี่ยม

“นี่เรียกว่าเค้ก ลองชิมสิ ฝีมือทำขนมของท่านยายไม่เป็นสองรองใครเลยนะ!”

เด็กน้อยสองคนพุ่งเข้าใส่โต๊ะเหมือนผู้ลี้ภัย

รสชาติหวานอร่อย เป็นรสชาติที่ไม่เคยกินมาก่อน

“ฮือๆๆ…” จู่ๆ ลู่เจาเจาก็เบิกตากว้าง แล้วตบไปที่คอตัวเองอย่างแรง

อาหมานตกใจมาก รีบรินน้ำให้นาง นางถึงได้กลืนเค้กลงไป

“เจ้าค่อยๆ กินนะ ที่บ้านยังมีอีก นี่เป็นอาหารบ้านเกิดของท่านยาย เวลาท่านคิดถึงบ้านก็จะกินสักสองสามชิ้น”

บนโต๊ะมีชามขนาดใหญ่วางอยู่สามใบ แต่ละใบถูกปิดด้วยจานไว้ด้านบน

อาหมานเปิดจานออก

“นี่อะไรน่ะ? หอมจังเลย... ท่านยาย ท่านทำกับข้าวเร็วจริงๆ เลย!” เซี่ยอวี้โจวเพิ่งก้าวเข้าประตูมา ครู่เดียวก็มีอาหารวางบนโต๊ะแล้ว

อาหมานหลุดขำ “นี่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป”

“แค่เอาน้ำร้อนลวก ก็ทานได้เลย นี่ก็เป็นอาหารจากบ้านเกิดของท่านยาย ท่านยายลองผิดลองถูกมาหลายปีกว่าจะทำออกมาได้” อาหมานเคยเห็นนางทานไปร้องไห้ไปด้วย

“ข้ารู้ว่าท่านยายต้องต้มไข่ให้ข้าด้วย” อาหมานยิ้มกว้างแล้วคีบเส้นบะหมี่ขึ้นมาแล้วซู้ดคำโต อร่อยจริงๆ!

เด็กทั้งสามก้มหน้าก้มตาทานไม่พูดไม่จา

หญิงชรานั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองพระจันทร์สีเลือดบนท้องฟ้า แววตาดูเหม่อลอย

เด็กทั้งสามทานจนหมดเกลี้ยง แม้แต่น้ำซุปก็ไม่เหลือ

“ท่านยาย ท่านยาย บ้านเกิดของท่านอยู่ที่ไหนหรือ?”

“อาหารจากบ้านเกิดท่านอร่อยมาก แม้แต่ลูกท้อบนสวรรค์ ก็ยังไม่อร่อยเท่าบะหมี่นี้เลย” ลู่เจาเจาเอ่ยปากชมอย่างไม่ลังเล

หญิงชราอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา นางที่มีผมหงอกขาวแล้ว กำลังนั่งแกว่งไปมาบนเก้าอี้โยก

“อยู่ในสถานที่ห่างไกลมาก ที่ไม่มีทางไปถึงได้” แววตาของนางเต็มไปด้วยความทรงจำ เมื่อพูดถึงอดีต ความเศร้าก็แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน

“แล้วท่านมาที่นี่ได้ยังไง?” เซี่ยอวี้โจวถามขึ้น ท้องของเขาเต็มไปด้วยอาหาร แต่เขาก็ยังไม่ยอมวางเค้กในมือลง ขณะที่ลูบท้องไปด้วยก็ยังกินไปด้วย

หญิงชรายิ้ม

“เจ้าเชื่อเรื่องดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ส่องแสงพร้อมกันไหม?”

“ไม่ ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ส่องแสงพร้อมกันที่ข้าพูดถึง หมายถึงดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ลอยอยู่บนท้องฟ้าในเวลาเดียวกัน” นางเงยหน้าขึ้น ราวกับจะมองทะลุผ่านกาลเวลา

เซี่ยอวี้โจวได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกตกตะลึง “ไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย”

“ท่านยาย งั้นท่านจะไม่มีวันได้กลับบ้านแล้วเหรอ?” เซี่ยอวี้โจวร้องออกมาด้วยความตกใจ

หญิงชราหายใจติดขัด เก้าอี้ไม้ไผ่ที่โยกไปมาก็หยุดชะงักลง

อาหมานมองค้อนไปที่เซี่ยอวี้โจว เซี่ยอวี้โจวจึงค่อยๆ ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง แล้วพูดอย่างเศร้าสร้อย “ท่านยาย โจวโจวพูดจาเหลวไหล ท่านอย่าโกรธเลยนะ... ท่านต้องผ่านพ้นเรื่องร้ายๆไปได้ และกลับบ้านเกิดได้อย่างแน่นอน” ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าบ้านเกิดอยู่ที่ไหนก็ตาม

ยิ่งฟังคำบรรยายของหญิงชรา เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังข้ามผ่านกาลเวลา

หญิงชรา ส่ายหัวอย่างขมขื่น นางพยายามจะลุกขึ้นยืนหลายครั้ง แต่ก็ลุกไม่ขึ้น

อาหมานรีบเข้าไปประคองนางอย่างร้อนรน “ท่านยาย อาหมานช่วย”

หญิงชรา โค้งตัวลง “แก่แล้ว... แก่แล้ว”

“กลับไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร? บางที ข้าอาจจะแก่แล้ว หรือบางทีอาจจะตายไปแล้ว”

นางฮัมเพลงเบา ๆ ฟังดูอ่อนโยนและไพเราะ เป็นท่วงทำนองที่ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน

“ท่านยายช่างลึกลับเหลือเกิน… ต้องรอให้ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ส่องแสงพร้อมกัน ถึงจะกลับบ้านได้ มีที่แบบนี้จริง ๆ หรือ?” เซี่ยอวี้โจวรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อเกินไป

ลู่เจาเจานึกถึงสิ่งที่นางได้เห็นและได้ยินหลังจากการอุทิศ แล้วพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว “มี”