หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1061

“บางที นอกโลกนี้อาจมีโลกเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนก็เป็นได้”

“เต๋าสวรรค์ ปกครองโลกนี้”

“แต่ห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่นี้ ประกอบด้วยโลกเล็ก ๆ นับไม่ถ้วน”

“ในช่วงเวลาที่ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ส่องแสงมาบรรจบกัน ประตูแห่งกาลเวลาจะสับสน พานางออกจากโลกเดิม แน่นอน นี่เป็นแค่การคาดเดาของข้า” ลู่เจาเจารู้ดีแก่ใจว่า การคาดเดาของนางน่าจะใกล้เคียงความจริงมาก

“จริงหรือ? นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินเรื่องแบบนี้เลยนะเนี่ย” เซี่ยอวี้โจวประหลาดใจมาก

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ยายเฒ่าก็จะไม่มีวันได้กลับบ้านอีกแล้ว!”

“ถ้านางอยู่ในแดนเทพ แดนมนุษย์ แดนมาร หรือแดนปรภพ นางก็ยังหาวิธีกลับบ้านได้ แต่ถ้าอยู่ในอีกมิติหนึ่ง นางจะไม่มีวันได้กลับบ้านอีกแล้ว” เซี่ยอวี้โจวสูดหายใจเข้าลึก ๆ

“ญาติสนิท มิตรสหาย ทุกสิ่งที่ผูกพันล้วนอยู่ในอีกมิติหนึ่ง” คิดถึงตลอดไปแต่ไม่อาจพบเจอกันได้ ช่างน่าเศร้าเพียงใดกัน

“มิน่าล่ะ ท่านยายมักจะมีความรู้สึกเหินห่าง รู้สึกไม่เข้ากับโลกใบนี้เลย” อาหมานปิดประตูห้อง พลางถอนหายใจเบา ๆ

อันที่จริง นางก็พอจะเดาได้ว่าท่านยายไม่ได้เป็นของโลกนี้

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านยายเปิดเผยออกมา ไม่ได้เป็นของที่นี่เลย

“ข้าได้ยินคนในหมู่บ้านคุยกันว่า ตอนท่านยายยังสาว ท่านเคยโง่เขลาเบาปัญญา แต่พอตกน้ำไปทีนึง กลับฉลาดขึ้นมาอย่างกะทันหัน แต่ก็ดูเหมือนจะเพี้ยนๆ ไปด้วย วันๆ เอาแต่พูดว่าอยากกลับบ้าน”

“ท่านเคยทำเรื่องไม่เข้าท่าตั้งหลายอย่าง”

“จนกระทั่งดูเหมือนจะหมดหวัง ท่านก็เริ่มเก็บตัว ไม่ค่อยพูดจา และไม่สุงสิงกับใครเลย”

“ตอนนั้น ท่านก็เลยมาอยู่ที่นี่คนเดียว”

“จนกระทั่งท่านรับข้ามาเลี้ยง เราสองคนก็เลยอยู่ด้วยกันมาตลอด รอยยิ้มบนหน้าของท่านยายก็ดูเหมือนจะมากขึ้นมาหน่อย”

แต่นางก็รู้ว่า ท่านยายไม่เคยลืมเรื่องนั้นได้เลย

อาหมานถอนหายใจเบาๆ “ข้ามาพูดเรื่องพวกนี้กับพวกเจ้าทำไมกันนะ มีแต่จะทำให้พวกเจ้าไม่สบายใจเปล่าๆ”

“ไปๆๆ เดี๋ยวข้าไปเก็บห้องให้พวกเจ้า พวกเจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

“คนในหมู่บ้าน...อาจจะไม่ค่อยชอบข้ากับท่านยายเท่าไหร่ พวกเจ้าแค่มาขอพักแรม ไว้ข้าจะไปอธิบายกับพวกเขาเอง” อาหมานเป็นคนจิตใจดี ถึงผ้าห่มจะเก่าไปหน่อย แต่ก็ซักจนสะอาดเอี่ยม แถมยังมีกลิ่นหอมอีกต่างหาก

“พวกเจ้าพี่น้องรักกันดีจังเลย” อาหมานแอบยิ้มแล้วพูดขึ้นมา

“ใครต้องรับเคราะห์กัน?! เจ้าให้จุยเฟิงมาพูดเลยนะ!” สาวน้อยเท้าสะเอวทำหน้าดุใส่

เซี่ยอวี้โจวเบ้ปาก “ถ้าจุยเฟิงพูดได้ละก็ ใช้เวลาสามวันสามคืนก็ยังระบายความคับข้องใจไม่หมดเลย”

ลู่เจาเจา…

เขาไม่ควรได้อ้าปากเลย

ไม่นานนัก เซี่ยอวี้โจวก็กอดผ้าห่มแล้วหลับสนิทไป มีเสียงกรนเบาๆ ดังขึ้น

ลู่เจาเจาอยู่ในช่วงกึ่งหลับกึ่งตื่น เหมือนจะได้ยินเสียงเปิดประตู

เด็กสาวสวมชุดนอน ห่อตัวด้วยผ้าขนสัตว์สีแดงหนานุ่มเป็นมันเงา ค่อยๆ ผลักประตูออก

ภายใต้แสงจันทร์

หญิงชราผมสีเงินใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลา คุกเข่าลงกราบไหว้พระจันทร์อย่างสำรวม

หญิงชราหลั่งน้ำตาขุ่นมัวออกมาสองสาย แววตาคู่นั้น ราวกับจะมองทะลุผ่านดวงจันทร์ไปยังอดีตของนาง