หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1063

“อืม... เจาเจาคงอยู่ในแดนมารไม่ได้นานนัก”

“อีกอย่าง ร่างกายของท่านยายก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว”

“ท่านยายรีบลาพี่สาวอาหมานเถอะ เดี๋ยวเจาเจาจะรีบพาท่านกลับบ้าน” ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้น พูดเสียงอ่อนหวาน

หญิงชราร้องไห้จนพูดไม่ออก เอามือปิดปากตัวเองแล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด

เดิมทีนางคิดว่าตนเองจะต้องตายที่นี่ และต้องจากไปด้วยความเสียใจตลอดชีวิต

แต่ไม่คิดเลยว่า สถานการณ์จะพลิกผันไปในทางที่ดีได้อีกครั้ง

นางกอดเจาเจาไว้แน่น แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ลู่เจาเจารู้ว่านางสงบสติอารมณ์ไม่ได้ จึงหาวออกมา จากนั้นจึงลุกจากเก้าอี้เอนแล้วไปนอนในห้อง

ในยามค่ำคืน เงียบสงัดไร้เสียงใดๆ

เด็กสาวนอนดิ้นไปมาจนผ้าห่มหลุดไปอยู่ที่มุมเตียง

ชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ แล้วคลุมผ้าห่มบาง ๆ ให้นาง

มองไปที่เซี่ยอวี้โจวผู้ซึ่งกำลังนอนอยู่บนพื้น เห็นว่าเขาเต็มใจนอนบนพื้น เขาจึงไม่ได้ทำอะไร

เซี่ยอวี้โจวไม่รู้เลยว่า ถ้าเขาไม่หลบไปนอนบนพื้น พรุ่งนี้เช้าเขาจะตื่นขึ้นมาในคอกหมู

ฟ้าเพิ่งจะสาง ก็ได้ยินเสียงประตูไม้หน้าเรือนเล็กดังสนั่นหวั่นไหว

“มาแล้ว มาแล้ว เบา ๆ หน่อยสิ ประตูจะพังอยู่แล้ว” เสียงหวานใสของอาหมานดังขึ้น พร้อมกับเทผักสับให้ไก่และเป็ด เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนแล้วรีบไปเปิดประตู

ลู่เจาเจาและเซี่ยอวี้โจวกำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่หน้าประตู

“เปิดประตู เปิดประตู!”

อาหมานกำลังจะเปิดประตู แต่ประตูก็ถูกผลักออกอย่างแรง

อาหมานตกใจมาก รีบถอยหลังอย่างร้อนรน จนเกือบล้มกับพื้น

ชายวัยกลางคนกวาดสายตามองไปทั่วบ้าน เมื่อเห็นอาหมานก็ขมวดคิ้วแน่น ราวกับเห็นอะไรที่สกปรก

ด้านหลังยังมีชาวบ้านอีกหลายคน ทุกคนมองอาหมานด้วยความรังเกียจ

“เจ้าเด็กอาหมาน เจ้ากลับมาที่หมู่บ้านอีกทำไม?” เสียงของชายคนนั้นค่อนข้างทุ้มต่ำ ราวกับกำลังระงับความโกรธ

“ท่านผู้นำหมู่บ้าน ที่นี่เป็นบ้านของอาหมาน อาหมานกลับบ้าน มีอะไรไม่ถูกต้องหรือ?” อาหมานเม้มริมฝีปากแน่น

หญิงชราคนหนึ่งโผล่ออกมาจากด้านหลังผู้นำหมู่บ้าน นางมองไปรอบ ๆ เรือนด้วยสายตาละโมบ เรือนบ้านสะอาดสว่างไสว สวยงามกว่าบ้านของตัวเองเสียอีก!

ผู้หญิงแก่ที่ไม่เคยแต่งงาน แถมยังมีลูกติดจากโลงศพ ทำไมถึงได้อยู่เรือนดี ๆ แบบนี้?

หญิงชราแก่แล้ว จะอยู่ได้อีกกี่วันกันเชียว?

แค่ไล่เจ้าเด็กอาหมานออกไป เรือนหลังนี้ก็…

หญิงชราเอามือเท้าสะเอว แล้วพูดอย่างดุเดือดว่า “บ้านอะไรกัน เจ้าไม่น่ามีชีวิตอยู่เลย! สิ่งอัปมงคลอย่างเจ้าที่เกิดมา น่าจะตายไปพร้อมกับแม่ของเจ้าซะ”

ตัวเองมีลูกชายหลายคน ในอนาคตพวกเขาจะทุบหม้อ และคอยจัดงานศพให้นางอย่างสมเกียรติ นั่นคงจะดีมาก!

“น้องสาว เจ้าคิดว่าข้าเลวขนาดไหนกัน นี่ข้าทำเพื่อคนทั้งหมู่บ้านนะ!”

“เจ้าเด็กบ้านี่ เก็บเอาไว้ไม่ได้! ตอนนั้นก็ทำให้แม่ของนางตาย พอตอนนี้เรื่องแต่งงานทั้งสามครั้งก็ผิดพลาดไปหมด!”

“นางจะทำลายหมู่บ้านของเรานะ!”

“ไล่นางออกไป!!”

“ใช่ ไล่นางออกไป!!”

“ไสหัวออกไป!”

“ไสหัวออกไป อย่าทำให้หมู่บ้านของเราเดือดร้อน!”

“วันนี้เป็นวันเซ่นไหว้เทพภูเขา ซึ่งมีเพียง 16 ปีครั้ง หากเจ้าทำให้พวกเราเดือดร้อน เจ้าก็จะกลายเป็นคนบาปของหมู่บ้าน!”

แม่เฒ่าเฉินยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ดวงตาของนางกลอกไปมา

“น้องสาว ตลอดชีวิตเจ้าไม่เคยแต่งงาน ไม่มีใครดูแลตอนตาย รับเลี้ยงเจ้าเด็กหมานคนนี้ แล้วยังคิดแข็งข้อตั้งตัวเป็นใหญ่ แต่เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่า อาหมานเป็นตัวซวย จะนำความเดือดร้อนมาสู่ทั้งหมู่บ้าน รวมถึงครอบครัวของเราด้วย!”

“ทุกคนที่แต่งงานกับนาง ล้วนมีจุดจบที่ไม่ดี แม้แต่แม่ของนางก็ยังถูกฆ่าตาย”

“ตอนนี้เจ้าแก่แล้ว เท้าข้างหนึ่งก้าวเข้าโลงแล้ว อนาคตยังต้องพึ่งพาพวกเราอีก ใช่ไหม? เจ้าทำร้ายครอบครัวของเราไม่ได้นะ ดูหลานชายของเจ้าสิ ดูเหลนของเจ้าสิ พวกเราตระกูลหลินมีสายเลือดเดียวกัน ตัดกระดูกก็ยังมีเส้นเอ็นเชื่อมถึงกันอยู่ดี”