หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1064

ชายหน้าลิงปากแหลมที่อยู่ข้างหลังกล่าวว่า “ท่านอา ท่านวางใจเถิด ในอนาคตข้าจะทุบหม้อให้ท่านเอง”

“ถึงแม้ท่านจะไม่ยอมให้สูตรอาหารลับแก่ข้า แต่ข้าก็ยังถือว่าท่านเป็นคนในครอบครัวนะ”

“ถ้าท่านไล่อาหมานออกจากบ้าน และออกจากหมู่บ้าน ครอบครัวเราจะดูแลท่านจนแก่เฒ่า”

“ถ้าท่านไม่ยอม เกรงว่า…ผู้นำหมู่บ้านอาจจะตัดท่านออกจากสารบบ และไล่ออกจากหมู่บ้านนะ” หลานชายแสร้งทำเป็นห่วงใย ทำให้หญิงชราโกรธจนหน้าซีด

ผู้นำหมู่บ้านยกมือขึ้น ทุกคนจึงหยุดพูดและมองไปที่เขา

ผู้นำหมู่บ้านรู้ดีว่า ครอบครัวนี้ต้องการยึดบ้านของหญิงชรา

แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ

“แม่เฒ่าหลิน ท่านเกิดและโตที่นี่ ข้าจะไม่บังคับท่าน ถ้าท่านตัดชื่ออาหมานออกจากสารบบ และไล่นางออกไป ข้าก็จะยอมให้ท่านอยู่ในหมู่บ้านต่อไป”

“ไม่เช่นนั้น ท่านก็ไสหัวออกไปพร้อมกับอาหมาน!”

“การเซ่นไหว้เทพภูเขาเป็นเรื่องใหญ่ จะปล่อยให้พวกเจ้าก่อเรื่องไม่ได้!”

“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ อาหมานรีบกลับมาเมื่อคืน เพราะอยากขึ้นไปบนภูเขาอีกใช่ไหม?”

อาหมานหน้าซีด กัดริมฝีปากเบาๆ แววตามีความดื้อรั้นเล็กน้อย

แม่ของนางผูกพันกับภูเขา ในช่วงหลายปีมานี้ นางเข้าไปในภูเขานับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่พบเทพภูเขา

เมื่อคืนนี้ นางตั้งใจที่จะรีบกลับมา ก็เพราะอยากเข้าไปในเขาด้วยกัน

เพื่อทวงความยุติธรรมให้ท่านแม่!

“ดูสิ ยัยเด็กบ้าคนนี้ยังไม่ยอมแพ้! ถ้าอยากตายก็ตายไปคนเดียวสิ จะมาทำให้เราเดือดร้อนทำไมกัน?”

“แม่ของนางเป็นคนสารเลวที่ไม่บริสุทธิ์ ไม่รู้ไปถูกใครที่ไหนทำให้ท้อง แต่กลับบอกว่าเป็นสายเลือดของเทพภูเขา”

“พวกเราอยู่ในแดนมารก็ลำบากอยู่แล้ว ถ้าไปทำให้เทพภูเขาโกรธเข้า เราก็ยิ่งจะไม่มีชีวิตที่ดีแน่”

“เหมือนอย่างแม่สารเลวของเจ้า! ยังคิดจะล่วงเกินเทพภูเขา!” แม่เฒ่าเฉินเท้าสะเอว ด่าทอไม่หยุดปากด้วยคำพูดที่หยาบคายที่สุด

อาหมานโกรธจนตาแดงก่ำ

“อย่ามาใส่ร้ายแม่ข้านะ! แม่ข้าเป็นคนบริสุทธิ์ ท่านเป็นผู้หญิงที่ดี!” พูดจบก็พุ่งเข้าไปผลักแม่เฒ่าเฉินจนล้มลงไปกับพื้นทันที

ยังไม่ทันที่ใครจะได้ตั้งตัว ก็เห็นนางขี่อยู่บนตัวของแม่เฒ่าเฉินแล้ว พลันตบหน้าซ้ายขวาด้วยมือทั้งสองข้างพร้อมกัน

“ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วใช่ไหม ว่าถ้าเจ้าด่าแม่ข้าอีก ข้าจะฉีกปากเจ้า!”

“วันๆ เอาแต่สร้างข่าวลือใส่ร้ายแม่ข้า ทั้งที่แม่ข้าตายไปแล้ว แต่ข้ายังมีชีวิตอยู่!” อย่าคิดว่านางไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวลือ แม่เฒ่าเฉินคนนี้นี่แหละที่ป่าวประกาศไปทั่วหมู่บ้าน ว่าแม่ของนางแอบไปมีอะไรกับคนอื่นในกองฟาง จนตั้งท้องลูกนอกสมรส

เพียะ! เพียะ! เพียะ! แก้มของแม่เฒ่าเฉินบวมเป่งราวกับซาลาเปาหลังจากโดนตบไปหลายครั้ง

ไม่มีใครทันตั้งตัว แม่เฒ่าเฉินก็โดนตบเข้าให้แล้ว

“โอ๊ย! เจ้ามันลูกอกตัญญู! ยังไม่รีบมาช่วยแม่อีก!” แม่เฒ่าเฉินตะโกนด่าลูกชายด้วยความโมโห

ชายหน้าผอมรูปร่างเหมือนลิงหน้าดำคล้ำขึ้นทันที “นังชั่ว! กล้าดียังไงมาตบแม่ข้า!”

“พวกเจ้าโกงเอาทองที่แม่ของอาหมานทิ้งไว้ให้ แต่กลับคิดจะฆ่าลูกสาวนางครั้งแล้วครั้งเล่า คนทำกรรมฟ้ารู้เห็น รอรับกรรมได้เลย! กรรมตามทันทุกคน ไม่มีใครหนีพ้น!” แม่เฒ่าหลินไม่กลัวแม้แต่น้อย

วิญญาณของนางมาจากโลกอื่น นางมีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่เหมือนคนสมัยนี้ที่ถูกขับออกจากตระกูล ถูกขับออกจากหมู่บ้าน ก็เหมือนฟ้าถล่ม

ผู้นำหมู่บ้านมีสีหน้าเย็นชา แววตาแข็งกร้าวราวกับน้ำแข็ง

“ให้เวลาถึงวันนี้ย้ายออกจากหมู่บ้านไปซะ ไม่งั้น อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!”

แม่เฒ่าเฉินจ้องเขม็งไปที่น้องสามีและอาหมานด้วยความอาฆาต “ท่านผู้นำหมู่บ้าน อีกเดี๋ยวก็ต้องขึ้นเขากันแล้ว ทำไมเราไม่เปิดศาลประจำตระกูลแล้วขับไล่พวกนางออกจากหมู่บ้านเสียตอนนี้เลยล่ะ? ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาจะได้ไม่เดือดร้อนทั้งหมู่บ้าน”

หมู่นำหมู่บ้านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ได้”

“อาหมาน มาช่วยพยุงข้าหน่อย” หญิงชราไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย เดินตามคนอื่นอยู่ห่างๆ

ไม่นานนัก ก็เปิดศาลบรรพชนเชิญผู้อาวุโสในตระกูล

ขีดชื่อแม่เฒ่าหลินและอาหมานออกไป ต่อหน้าชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน

แม่เฒ่าเฉินถ่มน้ำลายใส่หน้าอาหมาน

“เจ้าจะไปตายต่อหน้าเทพภูเขา เจ้าก็ไปเลย! ถุย! เหมือนแม่เจ้าที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า!” พูดจบก็ปิดหน้าแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว กลัวว่าอาหมานจะวิ่งตามมาตบตี

อาหมานก้มหน้าก้มตากลับไปที่บ้านเล็ก ดวงตาแดงก่ำ

“ท่านยาย ข้าทำให้ท่านเดือดร้อนแล้ว อันที่จริง… ท่านสามารถทิ้งอาหมานไปได้ แดนมารเต็มไปด้วยอันตราย ผู้คนต่างหาที่พึ่งพิง หรืออยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ข้าทำให้ท่านถูกขับออกจากหมู่บ้าน…” อาหมานพูดไป น้ำตาก็ไหลพรากออกมา