หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1065

นางสามารถต่อสู้กับศัตรูรอบข้างได้

แต่แม่เฒ่าหลินที่รับนางมาเลี้ยง เป็นคนเดียวที่ผูกมัดนางไว้

หญิงชรายิ้มมุมปาก “อาหมาน ตลอดชีวิตข้าไม่เคยแต่งงาน ไม่เคยมีลูกหลาน ข้าถือว่าเจ้าเป็นลูกแท้ๆ ของข้า”

“แม่ที่ไหนจะทิ้งลูกสาวได้กันล่ะ?”

อาหมานน้ำตาไหลพราก คนภายนอกต่างบอกว่านางมีชีวิตที่ลำบาก แต่นางกลับรู้สึกโชคดี

“ยายเตรียมเสบียงให้เจ้าแล้ว อาหมาน ข้ารู้ว่าเจ้าอยากเข้าไปในภูเขา” หญิงชราหยิบห่อผ้าออกมาจากบ้านด้วยสีหน้าเข้าใจ

เมื่อคืนนางไม่ได้นอนเลย เพื่อทำเสบียงที่ง่ายต่อการพกพาหลายอย่าง

ล้วนเป็นของที่อาหมานชอบทั้งนั้น

“แม่เจ้ารอจนตาย ก็ไม่พบผู้ชายคนนั้น เจ้าไปดูหน่อยเถอะ…” หญิงชราลูบหัวนางอย่างเอ็นดู

“มีเพียงท่านเท่านั้นที่เชื่อว่า นางได้พบกับเทพจริงๆ” อาหมานกล่าวด้วยความขมขื่น

ทุกคนบอกว่าแม่ของนางถูกผู้ชายหลอกและเสียสติไป

“แม้ว่าแม่ของเจ้าจะเติบโตในหมู่บ้านบนภูเขา แต่นางก็มีบุคลิกที่ใจดีและอ่อนโยน นางไม่ใช่คนที่จะโกหก” หญิงชราส่ายหัว

ตอนนั้นนางเองก็ต่อต้านโลกนี้ จึงไม่ได้ติดต่อกับนางมากนัก

แต่นาง เป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่ไม่เคยมีเจตนาร้ายต่อตนเองเลย

แม้กระทั่งตอนที่ตนเองไม่ต้องการแต่งงาน และอาศัยอยู่ที่เชิงเขาคนเดียว

แม่ของนางยังคงแอบส่งผลไม้และขนมมาให้นางเป็นครั้งคราว และยังส่งสุนัขให้มาอยู่เป็นเพื่อน

แม่ของนางได้สร้างกรรมดีเอาไว้

ดังนั้น การที่นางช่วยชีวิตอาหมานไว้ ก็ถือเป็นการสร้างบุญกุศลที่ดี

“ยายแก่แล้ว ไม่สามารถอยู่กับเจ้าได้ตลอดไป อาหมาน…” หญิงชราจับมือนางอย่างเห็นอกเห็นใจ

“ก่อนจะรักใครต้องรักตัวเองก่อน ไม่ว่าเวลาใด ยายหวังว่าเจ้าจะจดจำเอาไว้”

อาหมานพยักหน้าพร้อมกับสะอื้น

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร วันนี้รู้สึกว่าท่านยายแปลกๆ

ราวกับว่า…

เหมือนคำสั่งเสียก่อนจากลา

“เข้าไปในภูเขาเถอะ” หญิงชราหยุดชะงัก แอบมองไปทางลู่เจาเจา ด้วยแววตาอ้อนวอนเล็กน้อย

เจาเจาสามารถเปิดประตูมิติได้ นางจะไม่เข้าใจได้อย่างไร

อาหมานเก็บสมบัติได้แล้ว

“ข้าจะเข้าไปในภูเขากับพี่อาหมาน” ลู่เจาเจาพยักหน้าอย่างนุ่มนวล หญิงชราถักเปียเก่งมาก และแต่งตัวให้นางสวยงามมาก

“อาหมาน เจ้าห้ามเดินตามหลังพวกข้า เดี๋ยวเทพภูเขาจะเข้าใจผิดว่าพวกข้าพาเจ้ามาด้วย” เฉินล่ายจื่อตะโกนเสียงดัง ถ้านังเด็กบ้าคนนี้ตายในภูเขาก็คงจะดี

ผู้นำหมู่บ้านเหลือบมอง “อาหมาน เจ้าต้องรู้จักประมาณตนเองซะบ้าง”

อาหมานก็ใจกล้าไม่เบา รีบออกจากเส้นทางนั้น และเลือกที่จะเปิดเส้นทางใหม่ด้วยตัวเอง

แม้ว่านางจะมีแรงเยอะ แต่ก็ยังเด็ก จึงทำได้แค่เดินตามหลังชาวบ้านไปห่าง ๆ เท่านั้น

“ในภูเขาแห่งนี้ บูชาเทพภูเขาองค์ไหนหรือ?” ลู่เจาเจาถามด้วยความสงสัย

อาหมานถือมีดโค้งสองเล่ม พยายามฟันต้นหนามออกไป

“ได้ยินผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านเล่าว่า แดนมารกับแดนเทพนั้นเป็นศัตรูกัน ตามหลักแล้ว แดนมารไม่ควรมีเทพ”

“แต่เมื่อพันปีก่อน ราชาปีศาจหายตัวไประหว่างการแย่งชิงบัลลังก์ จึงมีเทพองค์หนึ่งมาอาศัยอยู่ในภูเขาแห่งนี้”

“มีเรื่องเล่าว่า ท่านโปรดปรานดอกไม้เป็นอย่างยิ่ง ครั้งหนึ่งเคยมีชาวบ้านหลงเข้าไปในป่า แล้วได้รับความช่วยเหลือจากเทพองค์นี้ ชาวบ้านจึงขอให้เทพคุ้มครองหมู่บ้าน...”

“ตั้งแต่นั้นมา ก็เลยมีธรรมเนียมเข้าไปเซ่นไหว้ท่านทุกๆ สิบหกปี ถ้าไม่ใช่เพราะเทพภูเขา หมู่บ้านคงไม่สงบสุขขนาดนี้หรอก” แม้แต่ในแดนมารก็ยังมีมนุษย์อาศัยอยู่ เพียงแต่ชีวิตความเป็นอยู่นั้นยากลำบากมาก

ถึงขั้นเคยมีเหตุการณ์ที่ปีศาจเข้ามาฆ่าล้างหมู่บ้าน

“ไม่น่าล่ะพวกเขาจึงถือดอกไม้กันคนละกำ” เซี่ยอวี้โจวหน้าแดงก่ำ ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อ

“ไม่รู้ว่าเป็นเทพองค์ไหน ท่านอาศัยอยู่ในภูเขา ทุกคนเรียกท่านว่าเทพภูเขา”