หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1068

เปลือกตาของลู่เจาเจากระตุกอย่างรุนแรง นั่นคือท่านเซียนเยี่ยนชิง!

คนที่เย่ว์เหล่าพูดถึงว่า ปลีกวิเวกมาปลูกดอกไม้นับพันปี

ท่านเซียนเยี่ยนชิงหันกลับมาอย่างฉับพลัน

รู้สึกถึงความเห็นใจอย่างรุนแรง…

เห็นใจ?

เห็นใจเทพเจ้า??

เซี่ยอวี้โจว: คนซื่อบื้อที่ปลีกวิเวกมาเลี้ยงจูเอ๋อร์เฝ๋ยเป็นพันปี ช่างน่าห็นใจจริงๆ!

PS. พี่น้องลองทายสิว่าฉันอยู่ที่ไหน? มาถึงซานย่าตอนตีหนึ่งกว่าๆ นอนไปสามชั่วโมงกว่าๆ ไปวัดหนานซานไหว้พระ…

ขอให้ทุกอย่างราบรื่น โชคดี…

“ข้าเคยบอกแล้ว ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้”

น้ำเสียงของเทพเจ้าเย็นชาเล็กน้อย ราวกับมีระยะห่างที่ไม่อาจเข้าถึงได้

ราวกับเทพเจ้าที่อยู่สูงส่งมองลงมาที่โลกมนุษย์

ผู้นำหมู่บ้านโค้งคำนับอย่างประจบสอพลอ “ต้องสิ ต้องสิ นี่เป็นน้ำใจของชาวบ้าน”

“ถ้าท่านไม่คุ้มครองหมู่บ้านไป่หลี่แห่งนี้ หมู่บ้านนี้คงถูกปีศาจร้ายกัดกินไปนานแล้ว”

หลายปีที่ผ่านมา หมู่บ้านโดยรอบมักถูกเผ่ามารโจมตี บางแห่งถึงกับถูกสังหารหมู่

หลายหมู่บ้านเต็มใจรวมเข้ากับหมู่บ้านไป่หลี่ เพียงหวังว่าจะได้รับการคุ้มครองเล็กๆ น้อยๆ บ้าง

ในปีนั้น บรรพบุรุษของผู้นำหมู่บ้านหลี่ ได้ขอพรจากเทพภูเขาให้ปกป้องคุ้มครองหมู่บ้าน

ด้วยความเมตตานี้ ตระกูลหลี่จึงได้รับตำแหน่งผู้นำหมู่บ้านสืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคนในหมู่บ้านไป่หลี่ ไม่มีใครกล้าล้ำเส้นพวกเขา

เดิมทีหมู่บ้านนี้มีชื่อว่าหมู่บ้านตระกูลหลี่ คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านมีสกุลหลี่

แต่เมื่อหมู่บ้านต่างๆ รวมกันมากขึ้น จึงเปลี่ยนชื่อเป็น หมู่บ้านไป่หลี่ หมายถึงพื้นที่ร้อยลี้รอบๆ อยู่ภายใต้การคุ้มครองของเทพภูเขา สกุลของคนในหมู่บ้านก็หลากหลายขึ้นเช่นกัน

แต่สกุลหลี่ยังคงมีสถานะที่สูงกว่าคนอื่นในหมู่บ้านไป่หลี่

ถึงแม้ผู้นำหมู่บ้านจะแต่งตัวเรียบง่าย แต่จริงๆ แล้วตระกูลหลี่ร่ำรวยมานานแล้ว

ทุกคนนำดอกไม้ที่เตรียมมาถวายแด่เทพภูเขา

ข้างหลังยังมีคนแบกหมูที่ใช้สำหรับเซ่นไหว้อีกด้วย พวกเขานำมาถวายข้างหน้าทีละคน

แต่ทว่า…

ท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้ที่เบ่งบาน ณ ที่แห่งนี้ ดูเหมือนจะไม่เข้ากับบรรยากาศเท่าไหร่

เทพภูเขาพยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ได้มองดูแม้แต่นิดเดียว

“ขอขอบคุณเทพภูเขาที่ปกป้องคุ้มครองหมู่บ้านของเรามาเป็นพันปี ตอนนี้ราชาปีศาจกลับมายังแดนมารแล้ว ผู้คนต่างหวาดกลัว โชคดีที่มีเทพภูเขาคุ้มครอง ทำให้ทุกคนรู้สึกอุ่นใจขึ้นบ้าง...”

ทันทีที่พูดจบ ก็ได้ยินเสียงเย็นชากล่าวว่า

“ข้ากำลังจะไปจากแดนนี้แล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็เงยหน้าขึ้นทันที สีหน้ามีความหวาดกลัวและความกังวล

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาทำกำไรได้มหาศาลจากการบรรณาการนี้

“เราทำอะไรผิดพลาดไปหรือ ท่านบอกมาเถิด เราจะแก้ไขทันที!” ชาวบ้านคุกเข่าลงกับพื้นและโค้งคำนับอย่างไม่หยุดหย่อน ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นชาวบ้านร้องไห้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบา ๆ

“ข้ารู้แล้ว! ต้องเป็นอาหมาน แน่นอนว่าเป็นนังเด็กอาหมานที่ทำให้ท่านโกรธ! ต้องเป็นอาหมานแน่ๆ!” ผู้นำหมู่บ้านมีแววตาแดงก่ำ พร้อมกับความคลุ้มคลั่งแฝงอยู่

หมู่บ้านไป่หลี่นั้นใหญ่โต ชาวไร่ชาวนาอย่างเขาที่ได้ลิ้มรสอำนาจอันหอมหวานมาเนิ่นนาน จะยอมปล่อยมือไปง่ายๆ ได้อย่างไร!

เขาผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก้าวเข้ามาคว้าชายเสื้อของอาหมานไว้แน่น แล้วกระชากอาหมานเข้ามาหา

อาหมานยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกเขาผลักอย่างแรงจนล้มลงไปกองกับพื้น

ผิวของเด็กสาวบอบบาง ฝ่ามือถลอกเพราะถูกก้อนกรวดเล็กๆ บนพื้นบาดเข้า

“นังเด็กบ้า ข้าน่าจะรู้อยู่แล้ว ว่าเจ้าจะนำหายนะมาสู่หมู่บ้านไป่หลี่!”

“เหมือนกับแม่ของเจ้า ที่ไม่รู้จักละอาย ชอบใส่ร้ายป้ายสีท่านเทพ!!”

เด็กสาวกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวด พูดอย่างดื้อรั้นว่า “อย่ามาใส่ร้ายแม่ข้า!” อาหมานโกรธจนตาแดง น้ำตาแห่งความคับแค้นใจแทบจะไหลออกมา

ท่านเซียนเยี่ยนชิงบำเพ็ญเพียรมานับหมื่นปี เวลานี้ เมื่อเห็นนางกลั้นน้ำตาไว้ ก็รู้สึกสะเทือนใจอยู่บ้าง

จากนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างแรง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“บังอาจ! ข้าเคยพูดตอนไหนว่าเกี่ยวข้องกับนาง?”

“ข้าไปไหนมาไหนตามใจชอบ ไม่จำเป็นต้องให้พวกเจ้ามาคาดเดา!”

เทพเจ้าโกรธเกรี้ยว ผู้นำหมู่บ้านขาสั่นพั่บ ๆ ทุกคนต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัว ฟันกระทบกันจนเกิดเสียงดังกึก ๆ