หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1069

ผู้นำหมู่บ้านเหงื่อตกทันที รู้สึกว่าเรื่องนี้เลยเถิดไปแล้ว

“แม่ใจง่ายของนาง ไม่รู้ว่าไปท้องคนสารเลวอย่างนางมาจากที่ไหน…”

“นังแพศยานั่น แม้จะจมน้ำก็ยังไม่ยอมปริปากบอกชื่อชู้”

“สุดท้ายก็เสียสติรออยู่ที่หน้าหมู่บ้าน พูดจาเพ้อเจ้อว่าจะมีผู้ชายเหาะเหินเดินอากาศมาแต่งงานกับนาง ที่แถวนี้มีแค่ท่านเทพเท่านั้นที่เหาะเหินเดินอากาศได้ นี่ไม่ใช่ใส่ร้ายท่านแล้วมันคืออะไร?”

“นังเด็กบ้านี่ เป็นลูกที่ไม่เป็นที่ต้องการของนังแพศยาและชายชู้”

“ตั้งแต่เด็กก็พร่ำบอกว่าจะเข้าไปในภูเขา เพื่อถามหาความยุติธรรมกับท่าน”

“ท่านคิดว่ามันน่าขันหรือไม่?”

“หากนางทำให้ท่านพิโรธ หมู่บ้านไป่หลี่ก็ยินดีจะถวายนางให้ท่านเทพภูเขาเพื่อเป็นการลงโทษ ขอให้ท่านเทพภูเขาหายพิโรธและให้อภัยแก่หมู่บ้านไป่หลี่ด้วยเถิด”

“หมู่บ้านไป่หลี่ขาดท่านไม่ได้จริงๆ” ผู้นำหมู่บ้านและชาวบ้านต่างคุกเข่าลง ก้มศีรษะลงกับพื้น ไม่ยอมลุกขึ้น

อาหมานกำหมัดแน่น จ้องมองชายตรงหน้าไม่วางตา

ท่านเซียนเยี่ยนชิงชะงักไปครู่หนึ่ง “ข้ามาบำเพ็ญเพียรที่นี่ ไม่เคยมีความสัมพันธ์กับสตรีใด!”

อาหมานเซล้มลุกคลุกคลานพยายามยืนขึ้น พลางถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและน้ำตาคลอเบ้าว่า “ท่านไม่ใช่พ่อของข้าจริงหรือ?”

“แม่ของข้าตั้งครรภ์ รอเขาให้มาสู่ขอตลอด และให้คำอธิบายกับตนเอง จนวาระสุดท้ายของชีวิต นางก็ยังมองไปยังทิศทางของภูเขา...”

ท่านเซียนเยี่ยนชิงพลันนึกถึงแววตาที่เศร้าโศก ในวาระสุดท้าย มองไปยังป่าเขาด้วยความสิ้นหวังและโดดเดี่ยว

รู้สึกเจ็บแปลบในใจเพียงครู่หนึ่ง

“ในภูเขามีเทพอื่นอีกหรือไม่?” อาหมานปาดน้ำตาที่มุมตาเบาๆ

ท่านเซียนเยี่ยนชิงส่ายหน้า “ในภูเขามีเพียงเผ่ามาร”

ที่นี่เป็นเขตแดนของเผ่ามาร ตราบใดที่พวกเขาไม่ล่วงเกินตน ท่านเซียนเยี่ยนชิงก็ไม่ได้เข้าไปก้าวก่าย

“นังแพศยาคนนี้ยังกล้าคิดที่จะเกี่ยวข้องกับเทพอีก!”

“อาจจะโดนมารตัวใดในภูเขาหลอกเอาตัวไป!”

ท่านเซียนเยี่ยนชิงมองด้วยสายตาเย็นชา ผู้นำหมู่บ้านจึงรีบหุบปาก พร้อมกับมองเขาด้วยความประจบสอพลอ

อาหมานเม้มริมฝีปาก โค้งคำนับเทพเซียนเยี่ยนชิง “เป็นความผิดของอาหมานเอง…” พูดจบก็ก้มหน้ายืนอยู่ที่มุมห้อง

“ช่างเถอะ พวกเจ้าไปได้แล้ว”

“ไม่ต้องขอร้องอีก ข้าคุ้มครองพวกเจ้ามาเป็นพันปีก็มากพอแล้ว!”

“การจากไปของข้าไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น” เขาเหลือบมองผู้นำหมู่บ้าน ผู้นำหมู่บ้านคุกเข่าอยู่กับพื้นน้ำตาไหลพราก

ชาวบ้านทุกคนในหมู่บ้านมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

ผู้นำหมู่บ้านจ้องมองอาหมานอย่างดุร้าย

เทพเจ้าคุ้มครองหมู่บ้านไป่หลี่มาเป็นพันปีแล้ว ทำไมถึงจากไปกะทันหัน? ต้องเป็นเพราะนังแพศยาและคนชั่วช้านั่นแน่ๆ ที่ทำให้เทพเจ้าพิโรธและลงโทษหมู่บ้านไป่หลี่!

“พี่อาหมาน ไปกับพวกเราเถอะ” พวกเขากล่าวโทษอาหมานว่าเป็นตัวซวย วันนี้อาจจะส่งผลกระทบต่ออาหมาน เซี่ยอวี้โจว คนโง่เขลาคนนี้ ก็ยังมองออกว่าวันนี้มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน

อาหมานมีสีหน้ากังวล มองไปทางที่ชาวบ้านจากไป “ท่านยายของข้ายังอยู่ในหมู่บ้าน ข้าต้องกลับไปก่อน” นางกลัวว่าชาวบ้านที่โกรธจัดจะทำร้ายท่านยาย

“อีกอย่าง พวกเราสัญญาว่าจะออกจากหมู่บ้านแล้ว ท่านยายกำลังเก็บข้าวของ ข้าอยากกลับไป... ย้ายโลงศพของท่านแม่”

แม่ลำบากมาทั้งชีวิต นางไม่สามารถปล่อยให้แม่เดียวดายอยู่ที่นี่ได้

เซี่ยอวี้โจวคิดแล้วก็เข้าใจความคิดของนาง

“ถ้าพวกเราไม่กลับมา เจ้าอย่าไปมีเรื่องกับอีกฝ่ายเด็ดขาด รักษาตัวเองไว้ให้ดีนะ!”

อาหมานยิ้มกว้าง “ได้ๆๆ พวกเจ้าทำตัวเหมือนผู้ใหญ่จัง เดี๋ยวเจอกันที่ทางเข้าหมู่บ้าน ระวังตัวด้วยนะ!” นางหันไปมองเจาเจา ไม่รู้ทำไม เจาเจามักจะทำให้นางรู้สึกอุ่นใจ

จากนั้น นางก็รีบร้อนตามคนอื่นลงเขาไป

ลู่เจาเจาถอนหายใจเบา ๆ มองอาหมานด้วยความเป็นห่วง

“หรือว่า จะให้ของวิเศษป้องกันตัวนางหน่อยไหม?” เซี่ยอวี้โจวเห็นนางเป็นห่วงจึงเอ่ยปากถาม

ลู่เจาเจาส่ายหัวช้า ๆ

“ถ้ามีภัยถึงชีวิต ข้าช่วยนางได้ แต่เรื่องวันนี้เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของนาง ข้าไม่อาจยุ่งเกี่ยวกับกรรมของนางได้” ลู่เจาเจาทำนายได้ว่าวันนี้นางมีเคราะห์ แต่ก็เป็นกรรมที่นางต้องชดใช้ในชาตินี้

ไม่เช่นนั้น ต่อไปก็จะถูกปีศาจในใจตามหลอกหลอน

ลู่เจาเจาตบยันต์ล่องหนใส่เซี่ยอวี้โจว ทั้งสองคนกลับเข้าไปในเรือนอย่างเงียบๆ