หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1070

ท่านเซียนเยี่ยนชิงกำลังตั้งใจเก็บเมล็ดหญ้าอย่างจริงจัง

“ปลูกมาเป็นพันปี ในที่สุดก็ออกผล ไม่รู้ว่าการทำเช่นนี้จะถูกหรือผิด…” ในตอนนั้นที่ลู่เจาเจาอุทิศตน ท่านเซียนหันชวนได้ออกคำสั่งลับ ให้เขาปลูกดอกหลิวหลีจิ้ง

การรอคอยนี้กินเวลานานถึงพันปี

ดอกหลิวหลีจิ้งต้องไม่สัมผัสกับพลังวิญญาณ มิฉะนั้นจะสลายไป ต้องรดน้ำพรวนดินด้วยตนเอง ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาเป็นชาวสวนดอกไม้บนภูเขามาเป็นพันปี

“ดอกหลิวหลีจิ้งทั่วทั้งภูเขานี้ ช่างงดงามจริงๆ” ไม่เสียแรงที่เขาอุตส่าห์ทุ่มเทมาเป็นพันปี

เซี่ยอวี้โจวเหลือบมองเจาเจา บ๊ะ! แม่เจ้า พลาดไปตั้งพันปีเลยนะ

หลังจากเก็บเมล็ดพันธุ์เสร็จ ท่านเซียนเยี่ยนชิงจึงกลับเข้าไปในเรือน

ภายในเรือนค่อนข้างเงียบสงบ มีภาพแขวนอยู่บนโต๊ะ…

ท่านเซียนเยี่ยนชิงยืนอยู่หน้าภาพ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย และมีความลังเลเล็กน้อย

เขาเอื้อมมือไปแตะภาพเบาๆ นิ้วเรียวยาวแตะหญิงสาวในภาพ หญิงสาวยืนอยู่ในทุ่งดอกหลิวหลีจิ้งสีเขียวขจี ยิ้มแย้มราวกับดอกไม้

เซี่ยอวี้โจวเบิกตากว้าง ชี้ไปที่ท่านเซียนเยี่ยนชิง

ผู้หญิงคนนี้…

ไม่ใช่ภาพที่แขวนอยู่ในห้องของอาหมานหรอกหรือ? หญิงชราวาดมันไว้ด้วยถ่านจากเตาไฟ เพื่อเป็นที่ระลึกให้อาหมาน!

ลู่เจาเจายกนิ้วชี้แตะริมฝีปาก

วันนี้ตอนที่ท่านเซียนเยี่ยนชิงพูด สีหน้าจริงจัง ดูไม่เหมือนโกหก

ท่านเซียนเยี่ยนชิงลูบไล้แก้มของหญิงสาวทีละน้อย “ปกติแล้ว ข้าจะตำหนิเหล่าเซียนน้อยเสมอว่าต้องยึดมั่นในจิตเดิม อย่าจมดิ่งอยู่กับความปรารถนา”

“แต่ไม่คิดเลยว่า ข้าเองก็จะต้องพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้”

เขาหยิบภาพวาดลงมา แล้วกอดมันไว้แนบอกอย่างทะนุถนอม

“แต่เจ้า...เป็นเพียงภาพลวงตาของปีศาจในใจข้า จะให้ข้าตามหาเจ้าได้อย่างไร? ซูเอ๋อร์…” สิบหกปีก่อน ชาวบ้านไป่หลี่มาสักการะเทพภูเขา

ไม่นานหลังจากชาวบ้านกลับไป เขาก็รู้สึกถึงความปรารถนาชั่วร้ายก่อตัวขึ้น

เขานั่งขัดสมาธิท่ามกลางดอกหลิวหลีจิ้ง พยายามขับไล่ความปรารถนาชั่วร้ายที่คืบคลานเข้ามา

แต่คาดไม่ถึงว่า ความปรารถนาชั่วร้ายกลับโต้กลับ จนเขาบาดเจ็บสาหัส

จากนั้น ก็สติเลอะเลือน จมดิ่งสู่ห้วงมารเป็นช่วงเวลาสั้นๆ

ในบางครั้ง เขาก็แยกไม่ออกว่าอันไหนคือภาพลวงตา อันไหนคือความจริง ช่วงเวลานั้นค่อนข้างสับสนวุ่นวาย

เมื่อเขาได้สติกลับคืนมา สิ่งที่ปรากฏอยู่ในห้วงความคิดของเขา กลับเป็นภาพของปีศาจในใจ

“ข้าคงเสียสติไปแล้ว เด็กสาวที่มาวันนี้ ช่างคล้ายเจ้าเหลือเกิน”

“เราเคยให้สัญญากันไว้ในโลกแห่งภาพลวงตา แต่ข้ากลับไม่เคยมีปีศาจในใจอีกเลย” ท่านเซียนเยี่ยนชิงถอนหายใจ นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าเหม่อลอย

เขาถึงกับมีบางครั้งคิดพลิกแพลงสวนทางกับหลักการที่ถูกต้อง อยากจะปล่อยให้ปีศาจในใจตัวเองแข็งแกร่งขึ้น เพียงเพื่อจะได้พบนางอีกสักครั้งหนึ่ง

แต่เขายึดมั่นในกฎระเบียบอย่างเข้มงวด จึงทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้

รอบๆ เริ่มมีควันหนาแน่นล้อมรอบ อาหมานสำลักควันจนไอไม่หยุด

“ท่านแม่ ท่านแม่ ลูกมันไร้ประโยชน์ แม้แต่กระดูกของแม่ก็ยังปกป้องไม่ได้!!” เด็กสาวร้องไห้จนแทบขาดใจ หญิงชราที่อยู่ข้าง ๆ ถูกเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า และมีรอยเลือดอยู่มุมปาก

“ก็เพราะเจ้าที่ทำให้เทพเจ้าโกรธ จนเทพเจ้าไม่คุ้มครองหมู่บ้านไป่หลี่อีกต่อไปแล้ว!”

“เจ้าคือคนบาปของหมู่บ้าน!” ผู้นำหมู่บ้านชี้มาที่นาง แล้วตวาดเสียงดัง

“นังแพศยาที่หลายใจเป็นคนบาปของคนทั้งหมู่บ้าน! ลูกที่นางคลอดออกมาเป็นลูกนอกสมรส เป็นเด็กโลงศพ เป็นตัวซวย!”

“ฆ่านางซะ แล้วไปขอขมาต่อหน้าเทพเจ้า!”

“ใช่ ฆ่านางซะ แล้วไปขอขมาต่อหน้าเทพเจ้า!”

“เร็วเข้า! เผาโลงศพพร้อมร่างเลย!”

“ผู้หญิงหลายใจคนนี้ ไม่รู้ว่าถูกภูตผีตนไหนหลอกเอาตัวไป จนคลอดลูกออกมาที่โลงศพ นี่มันเป็นลางร้ายชัดๆ!”

“ใช่ ฆ่านางแล้ว หมู่บ้านของเราจะประสบแต่ความโชคดีและราบรื่น!”

“ฆ่านางแล้ว เราค่อยไปขอขมากับท่านเทพ!”

“ลูกของโลงศพยังเพ้อฝันอยากเป็นสายเลือดของเทพเจ้า ช่างน่าขันสิ้นดี!” ชาวบ้านรอบข้างด่าทออย่างรุนแรง บางคนที่ใจดีพยายามห้ามปราม แต่ก็ไม่เป็นผล

ผู้นำหมู่บ้านหลี่มีอำนาจและบารมีมากในหมู่บ้านไป่หลี่ ชาวบ้านต่างพึ่งพาอาศัยเขา เมื่อเขาพาทุกคนในหมู่บ้านไปจุดไฟเผา ชาวบ้านก็ไม่กล้าขัดขวาง

มีเพียงชาวบ้านบางคนที่ปิดตาแล้วร้องไห้ พลางกล่าวว่า “บาปกรรม ทั้งหมดนี้เป็นบาปกรรม”