หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1071

“เทพเจ้าจะไปหรือจะอยู่ ไม่ใช่เรื่องที่เราจะตัดสินใจได้หรอก! อาหมานเกิดมามีชีวิตที่ลำบาก แม่เสียชีวิตตั้งแต่ยังไม่เกิด ถ้านางสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างปลอดภัย จะถือว่าเป็นดาวโชคร้ายได้ยังไง? และจะถือว่าเป็นดาวแห่งภัยพิบัติได้ยังไง?”

“ต้องมีโชคชะตาที่ยิ่งใหญ่ต่างหากถึงรอดชีวิตมาได้!”

“เทพเจ้าจะไปหรือจะอยู่ มันเกี่ยวอะไรกับนางด้วย? หญิงชราเลี้ยงดูนางมา ไม่ได้เอาเปรียบหมู่บ้านเลยแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้กลับต้องให้นางมาแบกรับความรับผิดชอบ!” มีคนพูดเบาๆ เพื่อเรียกร้องความยุติธรรม

“พอแล้ว ๆ เจ้าพูดให้น้อย ๆ หน่อยเถอะ อาหมานไม่มีญาติพี่น้องในหมู่บ้าน ไม่มีใครปกป้องนางได้ เจ้าจะไปปกป้องนางทำไมกัน? ระวังผู้นำหมู่บ้านจะไล่เจ้าออกไปด้วย!” มีคนดึงนางไว้ข้าง ๆ ไม่ให้นางขวางอีก

“เราไม่สามารถสูญเสียจิตสำนึกของเราได้! เทพเจ้าต้องการจากไป ผู้นำหมู่บ้านจึงต้องการหาคนมาแบกรับความโกรธแค้นของชาวบ้าน” ผู้หญิงซื่อๆ พูดด้วยความสงสารอาหมาน ทุกคนต่างโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร

ผู้นำหมู่บ้านหลี่มองไปรอบ ๆ หมู่บ้านไป่หลี่มีขนาดกว้างใหญ่ไพศาล ลานตากข้าวเต็มไปด้วยผู้คน

บางคนจ้องมองเขาด้วยความโกรธ บางคนก็ประจบประแจง

เขาเห็นทุกอย่าง

“อาหมาน อย่าโทษลุงหลี่ที่ใจร้าย โทษแม่ของเจ้าที่ไม่ซื่อสัตย์และให้กำเนิดลูกโลงศพนี้! อีกทั้งยังเพ้อฝันว่าเป็นสายเลือดของเทพเจ้า เพื่อนำหายนะมาสู่หมู่บ้านไป่หลี่!”

เขาโบกมือ เหล่าวัยรุ่นก็โยนคบเพลิงในมือขึ้นไปในทันที

ทันใดนั้น ไฟลุกโชนก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า

“อาหมาน อาหมาน!! อาหมานของข้า!”

“สกุลหลี่! ข้าตกลงจะออกจากหมู่บ้านไปแล้ว เจ้ากลับคำ! ยังมีกฎหมายที่ปกครองบ้านเมืองอยู่ไหม?!” หญิงชราทั้งโกรธทั้งแค้น พยายามจะลุกขึ้นหลายครั้ง แต่ก็ถูกชายคนนั้นเหยียบซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นางช่างเกลียดเหลือเกิน!

นางเกลียดโลกใบนี้! นี่คือเหตุผลที่ทำให้นางไม่มีวันเข้ากับโลกนี้ได้!

ชีวิตมนุษย์นั้นราคาถูกพอ ๆ กับสุนัข หมู่บ้านไป่หลี่เล็กๆ แห่งนี้ ผู้นำหมู่บ้านมีอำนาจดุจดั่งฮ่องเต้ มีสิทธิ์ชี้เป็นชี้ตายได้!

ผู้นำหมู่บ้านหลี่ยืนอยู่ต่อหน้าฝูงชน ไม่มีความว่าง่ายและซื่อสัตย์เหมือนตอนอยู่ต่อหน้าเทพเจ้าอีกต่อไป มีแสงสว่างเจิดจ้าปรากฏขึ้นในแววตาของเขา “กฎหมายปกครองบ้านเมืองงั้นหรือ? ในหมู่บ้านไป่หลี่นี้ ข้าก็คือกฎหมาย!”

“เจ้าเชื่อในเทพเจ้า แต่จิตใจโหดร้ายขนาดนี้ ไม่กลัวเทพเจ้าพิโรธหรือไง!” หญิงชราถูกเหยียบขาหัก หน้าซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด

เห็นอาหมานร้องไห้ปานจะขาดใจอยู่ในกองเพลิง ก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกมีดกรีด

“เทพเจ้า? เทพเจ้าไม่มีทางพิโรธเพราะลูกโลงศพหรอกนะ!”

“นี่เจ้าคง ไม่ได้คิดว่านางเป็นทายาทของเทพเจ้าจริงๆ หรอกใช่ไหม? ฮ่าๆๆๆ…” ผู้นำหมู่บ้านหลี่หัวเราะออกมาอย่างเย่อหยิ่ง

“เทพไม่ได้คุ้มครองหมู่บ้านไป่หลี่อีกต่อไปแล้ว การสังเวยนางให้สวรรค์ อาจจะทำให้เทพหวนกลับมาได้!”

หญิงชราตาแดงก่ำ ตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่างด้วยความโกรธแค้น

“ปล่อยอาหมานนะ นางเป็นเพียงเด็กอายุสิบห้าปี! พวกเจ้าจะต้องได้รับผลกรรม พวกเจ้าจะต้องไม่ตายดี!”

นางพาอาหมานไปหลบอยู่ที่เชิงเขา ก็เพราะกลัวพวกเขาจะรังเกียจอาหมาน แต่ตอนนี้…

เหลือเพียงควันหนาทึบ

อาหมานหมอบอยู่บนโลงศพ ใบหน้าเล็ก ๆ มีรอยน้ำตาสองแถบ ไม่รู้ว่าไปป้ายขี้เถ้ามาจากไหน

บนใบหน้ายังมีแววสับสน

ชาวบ้านหมู่บ้านไป่หลี่ต่างตื่นตกใจ ผู้นำหมู่บ้านก็ดีใจอย่างสุดขีด อย่างที่คิด!! เทพเจ้าไม่พอใจที่อาหมานใส่ร้ายท่าน ตัวเองทำถูกต้องแล้ว!

ผู้นำหมู่บ้านรีบพาชาวบ้านคุกเข่าคำนับ

“ท่านเทพภูเขา หลี่ซูหญิงแพศยาคนนี้มีลูกนอกสมรส ยังบังอาจใส่ร้ายท่านเทพ วันนี้ หมู่บ้านไป่หลี่มาขอขมาท่านแล้ว!”

“อาหมาน นังเด็กบ้าคนนี้ ปล่อยให้ท่านจัดการตามต้องการเถิด!”

“ภายในโลงศพนี้ คือแม่ของนางที่ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัว!”

“ผู้หญิงคนนี้ตอนแรกเข้าไปในภูเขาเพื่อทำพิธีบูชากับพวกเรา ตอนขากลับหมู่บ้าน นางอยู่ข้างหลังเพื่อเก็บกวาดเครื่องเซ่นไหว้ ใครจะไปรู้... นางไม่กลับมาที่หมู่บ้านเลย”

“จนกระทั่งสองเดือนต่อมา นางถึงได้กลับมาที่หมู่บ้านด้วยท่าทางหวาดกลัว”

“หลังจากกลับมา ก็พบว่านางตั้งครรภ์ แต่ไม่ยอมบอกว่าใครเป็นพ่อของเด็ก! ได้แต่มองไปทางภูเขาใหญ่ทุกวัน...”

“หมู่บ้านของเราเป็นหมู่บ้านที่มีจารีตประเพณีที่ดีงาม จะทนเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร? ก็เลยลากนางไปถ่วงน้ำ เทพเจ้าประทานพร ผู้หญิงคนนี้ช่างมีชีวิตที่ทรหด แม้จะถูกขังในกรงหมูแล้วถ่วงน้ำก็ยังไม่ตาย”