หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1072

“แต่เป็นนาง...” เขาชี้ไปทางยายของอาหมานที่ล้มลงกับพื้น

“นางขัดขวางชาวบ้าน แล้วช่วยเหลือนังแพศยานั่นไว้” อันที่จริง หญิงชราใช้เงินไปแล้วในตอนนั้น!

“ถึงแม้จะไม่ตายจากการถูกถ่วงน้ำ แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างหนักจนเสียสติ นางเอาแต่นั่งอยู่ที่ตีนเขา พูดพร่ำเพ้อว่า สามีของข้าเป็นเทพ เขาให้สัญญาว่าจะมาแต่งงานกับข้า ช่างน่าเศร้า เทพชื่อเสียงเสียหายก็เพราะผู้หญิงคนนี้”

“จะดีกว่าถ้านางเป็นหนึ่งศพสองชีวิต แต่นังชั่วช้านี้ช่างยากเย็นนัก หลังจากที่แม่ผู้ให้กำเนิดเสียชีวิตเราทุกคนก็ลากนางขึ้นไปบนภูเขา แล้วฝังนางไว้ในโลงศพ แต่นางกลับร้องไห้อยู่ในโลงศพ ”

“หมู่บ้านเราไม่เคยให้ความคุ้มครองหรือคิดจะรับเลี้ยงเด็กคนนี้เลย มันเป็นเพราะหญิงชราคนนั้นสติไม่ดี ที่เลี้ยงดูเด็กคนนี้ไว้ในบ้าน”

“ท่านได้โปรดอย่าลงโทษหมู่บ้านไป่หลี่เลย” ผู้นำหมู่บ้านหลี่โค้งคำนับอย่างนอบน้อม โยนความผิดทั้งหมดให้กับอาหมานและแม่ของนาง

ท่านเซียนเยี่ยนชิงยืนอยู่บนกองฟืนอยู่เบื้องหน้าเด็กหญิงตัวน้อยผู้มีแววตาดุดันราวกับลูกหมาป่าที่กำลังปกป้องโลงศพ

“ในโลงศพ... ฝังศพของซู... หลี่ซูงั้นหรือ?” เสียงของท่านเซียนเยี่ยนชิง มีความลังเลเล็กน้อยอย่างไม่ทราบสาเหตุ

แววตาของเขาจ้องมองไปที่โลงศพ ราวกับถูกไฟลวก ก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

ซูเอ๋อร์…

หายตัวไปในภูเขานานสองเดือน?

ทันใดนั้น ดวงตาของท่านเซียนเยี่ยนชิงก็แข็งค้าง ราวกับถูกตรึงไว้ และลมหายใจของเขาก็เริ่มหนักขึ้น

ซูเอ๋อร์ ไม่ใช่ปีศาจในใจของเขา?!

“ใช่! เป็นนาง!”

“เป็นหญิงแพศยาที่ไร้ยางอายนั่น!”

“ท่าน…” ผู้นำหมู่บ้านตะโกนด่าด้วยความโกรธเกรี้ยว แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็รู้สึกได้ถึงพลังที่ผลักเขากระเด็นจนตัวลอยออกไปไกล…

โครม... เสียงดังสนั่น

เขาชนเข้ากับหินแข็งอย่างแรงจนหินมีรอยร้าวเล็กๆ เต็มไปหมด เขาเจ็บจนร้องออกมาอย่างน่าเวทนา ล้มลงไปนอนขดตัวอยู่กับพื้น ราวกับอวัยวะภายในทั้งหมดของเขาถูกชนจนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“อ๊า…อ๊า…” ผู้นำหมู่บ้านนอนบนพื้น ร้องโหยหวนไม่หยุด ปากก็ร้อง มือก็กุมหัวที่เต็มไปด้วยเหงื่อ

ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกตะลึง พยายามยันกายลุกขึ้น แต่ก็ทรุดลงไปคุกเข่าอีกครั้ง

ทุกคนตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เหงื่อแตกพลั่ก

เกิดอะไรขึ้น?

ผู้นำหมู่บ้านไปทำให้เทพเจ้าพิโรธงั้นหรือ?

เมื่อท่านเซียนเยี่ยนชิงได้ยินคำพูดที่ว่า ไร้ยางอาย ไม่รักนวลสงวนตัว และนังแพศยา ก็แทบจะระงับโทสะไว้ไม่อยู่

ในเวลานี้ เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผู้นำหมู่บ้านไป่หลี่นำไปถ่วงน้ำ และลูกโลงศพ…

ก็รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างแสนสาหัส

ความทุกข์ทรมานเหล่านั้น ล้วนเป็นสิ่งที่นางต้องเผชิญอย่างแท้จริง

ผู้นำหมู่บ้านกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นคุกเข่าบนพื้นด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เขาทำอะไรผิดกันแน่? ถึงกับทำให้เทพเจ้าพิโรธต่อหน้าฝูงชน?

แต่ท่านเซียนเยี่ยนชิงไม่สนใจเขาอีกต่อไป เขาเดินไปหาอาหมาน

อาหมานเจ็บปวดไปทั้งร่าง แต่ก็พยายามยันกายลุกขึ้นกางแขนออกเพื่อขวางโลงศพเอาไว้ “ท่านจะทำอะไร?”

เด็กสาวดูเหมือนมีหนามแหลมทั่วร่าง หน้าตาดูหวาดระแวง

“เป็นไอ้ผู้ชายที่ทำให้แม่ข้าต้องรอคอยตั้งแต่ฟ้าสางจนฟ้ามืด จากที่เคยเต็มไปด้วยความสุข กลับกลายเป็นความสิ้นหวัง จนกระทั่งความตายน่ะหรือ?” อาหมานจ้องมองเขา ถามทีละคำ

ทุกครั้งที่ถามออกไป สีหน้าของท่านเซียนเยี่ยนชิงก็ยิ่งซีดเผือดลงไปหนึ่งส่วน

ลู่เจาเจาจูงมือเซี่ยอวี้โจว ทั้งสองยืนอยู่ในเงามืด

สายตาลู่เจาเจาจับจ้องไปที่อาหมาน นางถือกระบี่เจ้าหยางไว้ในมืออย่างเงียบเชียบ นางสามารถช่วยชีวิตได้ แต่ไม่อาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเวรกรรม มิเช่นนั้น ในอนาคตก็จะเกิดปัญหาตามมาไม่รู้จบ

ชาวบ้านทุกคนมองนางด้วยความตกใจ

อาหมาน เจ้ากำลังทำอะไร?

เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ?

แต่ไม่มีใครกล้าพูดคำนี้ออกไป!

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจอย่างที่สุดคือ เทพเจ้าก้มศีรษะอันสูงส่งลง เสียงทุ้มต่ำกล่าวว่า “เป็นข้า”

เป็นข้า…

คำสองคำนี้ เหมือนโยนก้อนหินลงไปในผืนน้ำอันเงียบสงบ

ทุกคนต่างตกใจจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา

เทพเจ้าพูดว่าอะไรนะ??

ท่านพูดว่า ตนเองเป็นชายชู้คนนั้น? เป็นพ่อของอาหมาน?

สีหน้าของผู้นำหมู่บ้านซีดเผือดราวกับไร้ชีวิต ร่างกายอ่อนล้าทรุดลงกับพื้น แววตาเหม่อลอย ราวกับตกอยู่ในห้วงเหวลึกเยือกแข็ง