หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1073

ความรู้สึกเย็นยะเยือกไหลจากฝ่าเท้าพุ่งขึ้นถึงศีรษะ

เทพเจ้า คือบิดาของอาหมาน

หลี่ซูไม่ได้กล่าวเท็จ ไม่ได้หลอกลวงผู้อื่น!

เมื่อนึกถึงตอนที่ตนจับหลี่ซูใส่กรงถ่วงน้ำ และเผาโลงศพไม้ของอาหมานและหลี่ซู เหงื่อเย็นของเขาท่วมร่าง ล้มลงบนพื้น

สิ่งที่ทำให้เขาหวาดกลัวก็คือ ในสมัยที่ยังเยาว์วัยตนอาศัยฐานะของหัวหน้าหมู่บ้าน ชมชอบหลี่ซู

ภายในหมู่บ้านไป่หลี่ ตระกูลหลี่เสมือนเจ้าถิ่น

เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการรับหลี่ซูเป็นภรรยาหลายครั้ง แต่หลี่ซูกลับแสดงท่าท่างแข็งกร้าว

ในครานั้น....

เพื่อจัดการหลี่ซู เขาทิ้งให้หลี่ซูอยู่บนภูเขาตัวคนเดียว เดิมคิดว่าเพื่อสั่งสอนนาง!

ในตอนนี้

เขากัดฟันแน่น โค้งศีรษะคำนับลงกับพื้น ไม่กล้าแสดงอารมณ์แม้แต่น้อย

แววตาอันอ่อนโยนของท่านเซียนเยี่ยนชิงตกลงบนโลงศพ

“ยากที่ข้าจะหลุดพ้นคำครหา” เขาไร้หนทางอธิบาย

ไร้หนทางอธิบายว่าเหตุใดเทพจึงหลงใหลในภาพลวงตาและตัณหาอย่างลึกซึ้ง

ความเศร้าโศกในชีวิตนี้ของซูเอ๋อร์และอาหมาน คำอธิบายทั้งหมดของเขาล้วนว่างเปล่าไร้น้ำหนัก นอกจากนี้ เหมือนเป็นคำแก้ตัว

“อาหมาน ให้ข้าพบซูเอ๋อร์ได้หรือไม่? อาหมาน....” เขาเรียกอาหมานเสียงเบา ร้องขอนาง

“เจ้าอยากจะทุบตีหรือด่าทอ ข้าจะไม่บ่นซักคำ แต่ให้ข้าพบซูเอ๋อร์ได้หรือไม่?” เทพเจ้าที่ดูแลสามดินแดน ร้องขอนางอย่างต่ำต้อย

ท่านยายกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ให้เขาพบสักครั้งเถิด”

ดวงตาไม่อาจบิดบังความรังเกียจ

นางเกลียดเทพเจ้าในโลกนี้ ทั้งหมดล้วนเป็นพวกหน้าซื่อใจคด

แม้ซูเอ๋อร์จะตายไปแล้วก็ยังมองไปยังทิศทางของภูเขาใหญ่ ไม่ยอมหลับตา

ท่านยายเคยพบเห็นความกังวลและความยึดมั่นของนางด้วยตาตนเอง

อาหมานกัดริมฝีปากล่างเบาๆ ใช้สายตาเคียดแค้นมองเยี่ยนชิง แล้วจึงขยับเท้าเล็กน้อย

นางรู้ นั่นคือสิ่งที่มารดาเฝ้าคอยมาทั้งชีวิต

นางรอพบใบหน้านี้ รอมานานเกินไปแล้ว

ท่านเซียนเยี่ยนชิงก้าวเดินอย่างหนักอึ้งไปหน้าโลงศพ โลงศพที่ราคาถูกที่สุด เขาผลักออกเบาๆ

แต่ในเวลานี้ โลงศพไม้เสมือนมีน้ำหนักพันจิน

หนักจนเขายกไม่ขึ้น

เขาสูดหายใจลึกคำหนึ่ง กรอบตาแดงก่ำ ผลักฝาโลงออกทีละน้อย

อาหมานยืนอยู่ด้านข้าง นัยน์ตาดำหดลงยังรวดเร็ว

“ท่านแม่...ร่างของท่านแม่ยังคงอยู่ในสภาพเดิม....ร่างศพของท่านแม่ไม่เน่าเปื่อย!” นางร้องไห้น้ำตานองหน้า เหตุการณ์นี้ทำให้รู้สึกสะเทือนใจ

นางหมอบลงที่หน้าโลงศพ มารดาปิดตาคล้ายกับว่ากำลังหลับลึก

ดูแล้วมีชีวิตชีวากว่าภาพวาดที่นางเคยเห็นอยู่มาก

“หลังจากที่นางกลับมาจากภูเขา ก็เย็บชุดเจ้าสาวให้ตนเองทุกวัน จนกระทั่งก่อนสิ้นใจจากไป ล้วนไม่เคยสวมเลยสักครั้ง...”

“นี่คือความยึดมั่นของนาง และก็เป็นปมในใจของนาง ก่อนสิ้นใจนางยังหลับตาไม่สนิทด้วยซ้ำ”

“ท่านยายจึงสวมชุดเจ้าสาวให้นางก่อนฝัง” เรื่องนี้ ในหมู่บ้านโวยวายอยู่เป็นนาน ล้วนเป็นท่านยายที่แบกรับเอาไว้

คนทั้งร่างกระโจนเข้าไปอย่างรวดเร็ว ลุกลี้ลุกลนกล่าว “ซูเอ๋อร์ อย่าไป!”

เขาพยายามใช้พลังศักดิ์สิทธิ์รวบรวมไว้

แต่ความยึดมั่น มาจากตัวหลี่ซูเอง เมื่อประโยคที่นางรอคอยมาถึง ความยึดมั่นสลายไป จึงไร้สิ่งผูกมัดใดใดอีกต่อไป

เขากุมมือของหลี่ซูแน่น

แต่ฝ่ามือเนื้อขาวละเอียดในมือของเขาเปลี่ยนเป็นกระดูกขาวอันน่าสยดสยอง

บนร่างของโครงกระดูกขาวยังสวมชุดเจ้าสาว แม้ชุดเจ้าสาวไม่ได้มีสีแดงสดแล้ว แต่ก็ยังสะดุดตา น้ำตาใสหยดจากหางตาของเยี่ยนชิง

เขากลั้นน้ำตา กุมมือของหลี่ซูแน่น

“ข้ามาช้าไปแล้ว เป็นข้ามาช้าไป ทำให้เจ้าและอาหมานรับความลำบาก”

“ทำให้เจ้าต้องรับคำก่นด่าและความเจ็บปวดเช่นนี้” เขาไม่กล้าคิด เสียงด่าทอบนลานนวดข้าวเมื่อครู่ ซูเอ๋อร์ที่ได้ยินในครั้งแรกจะเจ็บปวดเพียงใด

“ที่เจ้าทำอยู่ในตอนนี้ต้องการให้ใครชมกัน? อย่างไรก็ไม่อาจเปลี่ยนความสิ้นหวังและความลำบากที่ท่านแม่ข้าเคยได้รับวันแล้ววันเล่าได้”

น้ำเสียงของอาหมานเยือกเย็น

“เจ้าคือเทพเจ้า มีชีวิตอยู่ได้เป็นพันปีหมื่นปี มีอายุขัยไม่สิ้นสุด”

“ท่านแม่ข้าเป็นคนธรรมดา ช่วงเวลานั้นแสนสั้นและน้อยนิด”

“แม้แต่วันเวลาที่สั้นเพียงนั้น นางกลับไม่ได้รับความสุขเลย ความสุขที่นางเฝ้าคอย บุรุษที่นางเฝ้าคอย มอบความเจ็บปวดให้กับนาง” อาหมานผลักเขาออก ค่อยๆ ปิดฝาโลงไม้

“ในเมื่อนางรอคอยประโยคนี้ ใบหน้าอันงดงามเปลี่ยนเป็นกระดูก ก็แสดงว่าท่านแม่ได้ปล่อยวางลงแล้ว”

นางหยิบคบเพลิงขึ้นมาจากพื้น โยนเข้าไปในกองไฟ

ไฟกองใหญ่ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง สะท้อนดวงตาแดงก่ำของหญิงสาว