หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1074

“นางน่าจะได้รับการปลดปล่อยแล้ว” น้ำเสียงของนางปวดร้าว แต่ยังคงสงบเยือกเย็น

เยี่ยนชิงต้องการห้าม ถึงขนาดอยากใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ดับไฟ แต่หญิงสาวหันร่างมองไปหาเขา กล่าวอย่างหนักแน่น “เจ้าหลอกนางทั้งชีวิต ควรปล่อยให้นางเป็นอิสระได้แล้ว?”

หลอดลมของเยี่ยนชิงตีบตัน พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

เขากำมือแน่น กรอบตาแดงก่ำ ดวงตาจ้องมองกองเพลิงแผดเผาทุกสิ่งอย่างเหม่อลอย ไม่เหลือสิ่งใดไว้

เขาคือเทพเจ้า ช่วงอายุขัยที่ยาวนานไร้ขอบเขตและเชื่องช้านี้ ทำให้หัวใจของเขาสงบนิ่งดุจสายน้ำมาตั้งนานแล้ว

มีซูเอ๋อร์อยู่เพียงสองเดือน

กลับทิ้งร่องรอยอันล้ำลึกไว้ท่ามกลางช่วงอายุอันยาวนานเชื่องช้าของเขา

เขาติดค้างหนี้กรรมนี้

อาหมานคุกเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หน้าไฟกองใหญ่อย่างทุลักทุเล เยี่ยนชิงยื่นมือออกไปอย่างลังเล....

แต่กลับไร้เรี่ยวแรงและทิ้งมือลงข้างลำตัว

สุดท้ายแล้ว เขาก็ไม่อาจชดเชยสิ่งใด

สีหน้าของชาวบ้านทั้งหมู่บ้านเหม่อลอย ผู้ใดก็คิดไม่ถึง แท้จริงแล้วอาหมานคือสายเลือดของเทพเจ้า

สายเลือดของเทพเจ้าเชียวนะ!!

นางเติบโตในหมู่บ้านอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน หากไม่ใช่วันนี้จับอาหมานขึ้นตะแลงแกงไฟรับโทษ เทพเจ้าก็จะเห็นแก่หน้าของอาหมาน ดูแลเอาใจใส่ชาวบ้านของหมู่บ้านไป๋หลี่มากหน่อย

แต่ในตอนนี้...

พวกเขาต้องรับความโกรธของเทพเจ้า

อาหมานหมุนตัวไปพยุงตัวท่านยายขึ้น “ท่านยาย ท่านยังไหวหรือไม่? ร่างกายยังรับไหวหรือไม่?”

ท่านยายโบกขยับมือ

เยี่ยนชิงมองไปยังสีหน้าของท่านยายด้วยความลังเลเล็กน้อย “ดวงวิญญาณของท่าน...” เสมือนมีเงาทับซ้อนเช่นนั้น....ไม่มั่นคงเหมือนกับดวงวิญญาณปกติ

อาหมานบังท่านยายไว้ด้านหลัง บังไว้จนมิดชิด

“เจ้ายังจะสงสัยเรื่องอะไรอีกหรือ? ท่านยายช่วยท่านแม่ของข้าขณะจะถูกนำไปถ่วงน้ำ ทั้งยังทุ่มเทกำลังปกป้องข้าจากทั้งหมู่บ้าน พาข้าออกจากหมู่บ้านที่ทอดทิ้งข้า เจ้ายังต้องการจะทำอะไร?” ดวงตาของนางแทบจะลุกเป็นไฟ

นางรู้ว่าฐานะของท่านยายไม่ธรรมดา

นางเพียงต้องการปกป้องครอบครัวเพียงหนึ่งเดียว

เยี่ยนชิงเก็บสีหน้า ไม่สืบสาวอะไรต่อ เพียงกล่าวอย่างอ่อนโยน “อาหมาน ข้าไม่มีเจตนาร้าย” เขาครุ่นคิดสักพัก.....

“พ่อหายไปจากชีวิตนานปี แต่ในวันเวลาที่เหลือต่อจากนี้ ต้องการชดเชยให้อย่างดี อาหมาน ให้โอกาสพ่ออีกสักครั้งได้หรือไม่?” ตอนนี้เขาปลูกดอกผลึกหลิวหลีจิ้งสำเร็จแล้ว ไม่ช้าต้องกลับแดนเทพเพื่อรายงานหน้าที่

เขามีบุตรีเพียงคนเดียว ย่อมต้องการเลี้ยงดูอยู่ข้างกาย

“พ่อ?” อาหมานกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“ผู้ใดยอมรับว่าเจ้าเป็นพ่อกัน?”

หลายคนจากไปนั้น ทำให้ลานนวดข้าวเงียบลงในพริบตา

แต่ท่านเซียนเยี่ยนชิงยังไม่จากไป ก้มหน้ายืนอยู่ด้านหน้าชาวบ้านของหมู่บ้านไป่หลี่ เขากวาดสายตาไปทั่วลานอย่างไร้อารมณ์....ร่างกายแต่ละคนสั่นเทิ้มผุดเหงื่อเย็นมากมาย

น่าหัวเราะเสียจริง

การคุ้มครองของเขา สุดท้ายกลายเป็นมีดทิ่มแทงร่างของภรรยา

แม่เฒ่าเฉินลุกยืนขึ้นตรงด้วยอาการสั่นเทิ้ม “เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ล้วนเป็นความผิดของหัวหน้าหมู่บ้าน ในปีนั้นหัวหน้าหมู่บ้านบังคับให้แม่นางซูเป็นอนุภรรยา แม่นางซูต่อต้านอย่างที่สุด”

“หลังจากนั้นหัวหน้าหมู่บ้านหาข้ออ้างให้แม่นางซูขึ้นเขาด้วยกัน ขณะแยกจาก...”

“ข้าเห็นแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านโยนแม่นางซูเข้าไปในป่า แม่นางซูบังเกิดความโมโห กัดแรงๆ ที่ใบหูของเขาครึ่งหนึ่งก็หลบหนีกลับเข้าในป่าเขาอย่างอลหม่าน....”

นี่ก็คือ เหตุผลที่นางกลับมาพบเยี่ยนชิงอีกครั้ง

“แม้กระทั่งวันนี้ที่เผาอาหมาน เผาทำลายโลงศพ ล้วนเป็นหัวหน้าหมู่บ้านทำลงไปเพื่อเอาอกเอาใจท่าน”

“ในปีนั้นตระกูหลี่ได้รับความคุ้มครองจากท่าน หลายปีนี้ทำเรื่องไม่ดีมากมายในหมู่บ้านตลอด พวกข้าไม่กล้าล่วงเกินเขา ตกอยู่ในฐานะที่จำต้องยอมรับแม้จะไม่พอใจก็ตาม”

“ตระกูลหลี่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านพันปีแล้ว...” หญิงชราเฒ่าคุกเข่าคำนับลงกับพื้นดังตุบ

หัวหน้าหมู่บ้านหลี่ยืดเอวขึ้นตรงอย่างเร่งรีบ สองตามองไปยังนางอย่างแน่วแน่ “แม่เฒ่าเจ้าเล่ห์ เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน!!”

“เจ้าวาดฝันว่าอยากได้เรือนของอาหมานชัดเจนปานนั้น ตอนกลางวันเจ้ายุยงให้ข้าไล่อาหมานออกจากหมู่บ้าน ให้ปล่อยนางไปตามยถากรรม”

“แม่เฒ่าเจ้าเล่ห์ เจ้าดีกว่าข้าเท่าไหร่กันเชียว?!”